23. sep, 2017

23. sep, 2017

"Als je goed naar mijn dochter kijkt, zie je dat haar mond nog een beetje scheef hangt, aan de linker kant. Dat heeft ze overgehouden aan het epileptisch insult wat ze kreeg toen ze in het ziekenhuis lag. Haar linkerhelft deed het toen niet meer, duurde een paar dagen en toen kwam alles langzaam weer terug. Maar die mond, blijft een beetje scheef. Dat is het souvenirtje van haar encefalitis-avontuur. De extra kilo’s zullen verdwijnen, haar huid zal weer zuiver worden en al haren die ze is verloren toen ze haaruitval had, zullen weer aangroeien. Alleen die mond, ik heb het idee dat dat zal blijven, als we het hebben over de buitenkant tenminste. Ach, als dat alles is? Maar dat is juist de vraag, wat houdt ze hier psychisch aan over? we gaan het beleven..."

23. sep, 2017

23. sep, 2017

…dat de spoorbomen dicht gaan, alle stoplichten op rood springen en iemand voor je die 40km rijdt. Net als ik onze straat in rijd kom ik het taxibusje tegen en als ik voor ons huis parkeer, sta je al voor de deur, ik ben net een minuut te laat! Ik had er willen zijn als je aan kwam. Gelukkig is Isa net thuis, het zou niet leuk zijn als je in een leeg huis zou komen terwijl je juist zo naar deze dag had uitgekeken! We begroeten elkaar en je slaakt een zucht van blijdschap, ‘ik ben thuis!’.

We maken thee, draaien een was en dan is het de bedoeling dat we bij Stroming gaan lunchen. Maar San, ik ga je niet meenemen als je eruit ziet als een tokkie of als een psychiatrisch patiënt. Je loopt op je Uggs, hebt mijn oude spijkerbroek met scheuren aan en je hangt in een drie maten te kleine winterjas. Je haar zit hatseflats en je hebt geen make-up op. Het boeit je allemaal niks en dat is erg jammer want het boeit ons juist wel. Dus beginnen we deze dag met een enorme strijd om jou er fatsoenlijk uit te laten zien. Isa neemt je mee naar boven om andere kleren uit te zoeken maar komt na een minuut of vijf (en wat boos gekibbel) al naar beneden, ‘je zoekt het maar lekker uit San’. En dat doe je, je komt beneden in een maatje te kleine gebreide trui met brede zwart-witte strepen, je lijkt op een oversized zebra. Ik kondig aan dat ik je alleen maar meeneem als je er normaal uitziet en anders blijven we thuis. Je bent boos, ‘ik ben 22, ik mag toch wel zelf bepalen hoe ik er uit zie?’. Ja, klopt, maar wij weten dat jij eigenlijk niet zo bent en ik hoop dat je uiteindelijk wel weer zelf om je uiterlijk gaat geven. Na een pittige discussie sta je toe dat Isa je haar netjes maakt en je opmaakt en dat ik een ander shirt voor je ga halen. Als we willen gaan, pak jij je veel te krappe winterjas en ontstaat er weer een discussie. Mijn zin om weg te gaan zakt zo onderhand naar het nulpunt maar ik weet dat ik even moet doorzetten, dus haal ik mijn eigen winterjas uit de kast en laat hem jou passen. Na heel wat energieverspilling fietsen we dan met z’n drieën richting Stroming.

Het fietsen gaat goed. Je steekt je hand netjes uit en fietst stabiel. De zon schijnt maar bij Stroming wil jij binnen zitten terwijl ik graag buiten in de zon zou willen zitten. Maar ik heb geen zin meer in strijd dus nemen we binnen plaats op een plek wat volgens jou tafel 5 is.  Zo raar (en jammer ook) dat je dat dan wel nog weet en hele vakanties vergeten bent. We bestellen drinken en besluiten om twee gerechten te delen met z’n drieën. Kirsten komt nog even langs om je te begroeten en bij te praten. Na het eten ga je de keuken in om Bas te begroeten en daarna doe je net alsof je een appeltaartje wilt pakken wat klaarstaat om geserveerd te worden. Bas en Isa springen meteen op je af, ‘jeej het is maar een grapje hoor’, zeg je, maar niemand kan er om lachen. Als we buiten zijn zeg ik tegen je dat je dit soort grapjes niet moet maken, ‘dat zijn geen leuke geintjes San, we hebben daar namelijk nare ervaringen mee’. Je accepteert mijn kritiek.

We gaan in Middenwaard nog even wat winkelen. In de H&M hebben we alle drie wat kleren die we willen passen en aangezien het druk is bij de paskamers, duiken we met z’n drieën in het invalidenpashokje. De broek die je probeert is eigenlijk te krap maar je zegt dat dat wel goed gaat komen. Daar gaan we dan maar vanuit! Ik koop dezelfde broek in een maatje groter, want bij mij gaat het toch nooit meer goed komen :-S

Thuis gaan we buiten in de zon zitten. In de eerste instantie wil je binnen blijven maar als ik je vertel dat het buiten warmer is dan binnen, kom je bij ons zitten. Om vier uur moet Isa werken en gaan wij boodschappen doen want we gaan straks gourmetten. Ik parkeer de auto bij de Aldi maar moet ook nog even naar de Dekamarkt om te kopiëren. Jij stelt voor dat jij alvast de Aldi in gaat en dat ik ga kopiëren. Goed plan en meteen ook een goede test, dus ik geef je vijftig cent voor een karretje en ga snel naar de Dekamarkt. Als ik later in de Aldi ben kan ik je niet meteen vinden. Ik ben alle rijen al langs geweest en zie je niet. Ik krijg de neiging om heel hard je naam te gaan roepen want eerlijk gezegd voel ik in de verte paniek opwellen. Gelukkig vind ik je precies achter een schap, je praat met een Aldimeneer en vraagt hem wat. Ik bekijk het van een afstandje. Hij geeft antwoord en ik zie dat je aan het nadenken bent, hij kijkt je wat onderzoekend aan. Ik kom bij jullie staan en zie dat je een pakje salamirolletjes in je hand hebt, die wilde je op de gourmet doen maar dat is niet helemaal de bedoeling!

Met tassen vol boodschappen komen we tegen half zes thuis. We pakken alles uit en gaan samen de tafel dekken en dingen snijden voor de gourmet. Je helpt met alles mee en ik hoor je niet klagen over pijn of moeheid. Je doet het uiltjeskleed op tafel wat jij voor mij hebt gekocht, één of twee jaar geleden, ik weet het niet meer. En jij weet het ook niet meer maar zegt wel, ‘goh, wat een leuk kleed heb ik dan voor je gekocht!’.

Even later zitten we gezellig met z’n vijven (Bas, Nick, Ben, jij en ik) te gourmetten en ook dat gaat prima, je zit als eerste vol en stopt er dan ook mee. We ruimen met z’n allen de boel op en gaan dan nog een spelletje doen. Dat is je eerste spelletje van vandaag! We gaan Kezen en Nick is heel streng als het om de regels gaat dus je hebt weinig in te brengen. Steeds kijk je op de klok, ‘snel snel’, het liefst wil je namelijk ook nog een potje pesten. Je gaat steeds al een kaart pakken als je voorganger nog zijn pion aan het zetten is. Je wint het potje en net als we aan het opruimen zijn, zien we de taxi voor rijden, even na acht uur. Het is een zwarte glimmende Mercedes, ‘toe maar San, je lijkt wel een BN-er!’. 

We omhelzen elkaar uitgebreid en zwaaien net zolang totdat we je niet meer zien. Nog even San…..nog even en dan hoef ik je niet meer uit te zwaaien, nog even volhouden.

23. sep, 2017