3. okt, 2017

3. okt, 2017

"Onvoorstelbaar wat er in een jaar allemaal kan veranderen. Een jaar geleden: leefde mijn moeder nog - woonde Ben nog in Alkmaar - was mijn schoonzoon nog mijn schoonzoon – werkte Ben nog bij Parlan - werkte ik nog in Hugo-Oord – was mijn dochter nog gezond. Tijd…het is een ontastbaar, ongrijpbaar fenomeen. En dan heb je ook nog zoiets als het lot, want waarom moest nou juist mijn moeder dement worden? En waarom moest uitgerekend mijn dochter encefalitis krijgen? Waarom? Snap jij het? …ikke niet. "

3. okt, 2017

3. okt, 2017

....schiet voorbij in een razend tempo. Er gebeurt ook weer van alles, niet zo zeer met jou, gelukkig maar, we hebben onderhand genoeg meegemaakt! Elke dag spreek ik je, vaak in de avond via face-time. We hebben nu twee keer meegemaakt dat je tijdens zo’n gesprek gewoon in slaap valt. Nou ja, ‘gewoon’, eigenlijk is dat helemaal niet gewoon. Je brengt je dagen door met de therapieën en rond om die therapieën (en ook tijdens) probeer je zoveel mogelijk spelletjes te spelen. Het lijkt er verdacht veel op dat dit weer een drang aan het worden is en dat is niet de bedoeling. Je hebt ook onverwacht bezoek gehad, vertelde je, van de ouders van Yolande, je waardeerde dat erg. Vrijdag krijg ik van je EEV-er een weekverslag. Daarin staat o.a. dat je veel bezig bent met spelletjes en daarin niet te sturen bent. Ook tijdens de spelletjes ben je volhardend in je eigen regels en moet er regelmatig door de verpleging worden ingegrepen ter bescherming van de patiënten. Je bent zelfs bij een patiënt die op de wc zat, in de deuropening blijven wachten om een spelletje te doen. Ook ging je bij een patiënt die lag te rusten, z’n kamer in om hem mee te nemen voor een spelletje. De desbetreffende patiënten geven dan bij de verpleging aan dat ze helemaal geen spelletje willen doen. Als ik dit zo lees maak ik me wel weer zorgen, het lijkt heel veel op de eetdrang die je eerst had, maar dan met spelletjes. Ik mail jouw EVV-er met de tip om regels te gaan maken over het spelletjes spelen. Misschien op bepaalde tijdstippen?  Verder schrijft de activiteitenbegeleider: Sanne is gestart bij de dieren verzorgen en het bloemschikken in de belevingskas op dinsdagochtend, donderdagochtend en vrijdagmiddag. Ze wil bij de dieren wel de dieren vast houden, aaien en eten geven maar ze wil niet helpen met het schoonmaken van de dierenverblijven. Kijk, daar herken ik mijn dochter tenminste in!

Het verslagje van de ergotherapeut verbaast me: Mevrouw kwam niet op tijd bij haar activiteit van de Ergo. Ze moest hier aan herinnerd worden. Vertelt op de Ergo dat thuis nooit hoefde te koken.

Ze gaat pas in de handeling op het moment dat ze aangestuurd wordt. Ze vraagt regelmatig om hulp maar wanneer ze deze niet krijgt doet ze het zelf. Het kost mevrouw bij elke stap veel tijd om aan de gang te gaan. Was in eerste instantie afhoudend in het een extra therapiemoment voor het halen van de boodschappen en het oefenen van huishoudelijke taken.

Ze heeft nu ingestemd om voortaan op maandag boodschappen te gaan doen en op woensdag te gaan koken.  ….Nooit hoefde te koken??? Je kookte regelmatig en nog lekker ook! Als ik je later vraag of je nog weet dat je vaak kookte bij ons, dan vertel je dat je dat nog weet, je weet zelfs nog wat je kookte. Waarom heb je dan gezegd dat je thuis nooit kookt? Is dat tactisch?

Er staat ook in de rapportage dat je wat aanhalig bent naar mannelijke patiënten, je gaat met je handen door hun haar en legt je hand op een arm. Ik heb je EEV-er gemaild dat wij dat ook merken, dat je wat aanhaliger bent dan eerst. Het wordt tijd dat je remmen weer wat beter gaan werken San.

Maar gelukkig ook iets positiefs…Wanneer je haar vraagt naar bv. haar dag/activiteiten valt het op dat ze steeds 'normaler' antwoordt. Ze weet ook de tijden van haar activiteiten uit het hoofd en laat vol trots zien wat ze gemaakt heeft bij het bloemschikken.

Zaterdag kom je weer met de taxi naar Heerhugowaard, naar je vader dit keer. We spreken af dat wij je ophalen en dan bij Stroming koffie gaan drinken en dat wij dan weggaan en je vader het van ons overneemt om te lunchen met je. Rond twaalf uur staan we bij je vader op de stoep. Ik zie meteen dat je moeite hebt gedaan om make-up op te doen, al zie je wel een beetje overdreven bruin nu, iets teveel foundation San! Je haar is een vogelnest en je shirtje is gekreukt maar goed, het moet maar even.

In Stroming gaan we eerst Isa en Bas begroeten, die zijn allebei aan het werk daar en dan zoeken we een plekje uit. ‘tafel zes’, je weet precies nog de nummers van de tafels, zo raar en zo onnodig om dat juist wél te onthouden. We bestellen koffie en praten en ik kijk steeds naar jou, ben zo blij dat ik je weer zie. Ik merk dat je ontspannen bent en daardoor zie ik weer een beetje de oude Sanne. Je praat ook ‘normaler’, moeilijk uit te leggen waarom maar ik vind je over het algemeen weer een stapje vooruit gegaan. Een uurtje later neemt je vader het van ons over en gaan wij afscheid van je nemen.

Van je vader krijg ik later bericht dat je bijna onder een auto kwam omdat je niet naar links keek. Tja, je concentratie is nog niet wat het moet zijn, dat is duidelijk!

Zondag komen Laura en Dylan naar je toe. Laura schreef me:   Kwamen zondag aan en sanne was natuurlijk super blij om mij en Dylan te zien!!  Sanne liet haar kamer zien en maakte ons een beetje wegwijs in huize Padua. Later even wat gedronken en spelletje gespeeld keezen!! Sanne wilde ons ook nog de diertjes laten zien dus zijn we daar heen geweest en ze nam iemand mee van de afdeling. En sanne zou eerst een lunch regelen bij de supermarkt maar ze had toch wat anders geregeld via sociale deals. We gingen naar Eindhoven en bleek ze een high Thea te hebben geregeld(hoe kan het ook anders!) De high tea was lekker alleen niet de bedoeling natuurlijk.  Later zijn we de stad in gegaan en even geshopt. Sanne heeft was truien gepast en 1tje gekocht bij de H&M. Toen zijn we nog wat winkels af gegaan en lekker rond gelopen in de stad 😉Rond 16:45 uur zijn we naar het restaurant gegaan waar we hebben gereserveerd voor het diner. Zijn we daar lekker gaan eten en sanne heeft het supergoed volgehouden, veel gelopen en geen gezeur dat ze niet meer kon. Na het eten zijn we naar de auto gaan lopen en hebben we Sanne weg gebracht zijn we door gegaan naar huis omdat het al best laat was.

En Dylan appte me: We waren rond half 12 bij Sanne, ze heeft laten zien waar ze sliep en we hebben een spelletje gespeeld. Ze had als verassing (alweer) een high tea geregeld. Was super lekker maar we hebben wel gezegd dat het echt niet meer hoeft. Ik heb het idee dat ze dit bij iedereen doet omdat ze wel uitkijkt naar het lekkere eten. We zijn daarna het centrum van Eindhoven in gegaan, winkel in, winkel uit. Was super leuk, dus we hebben behoorlijk wat gelopen 😉 Daarna zijn we gaan eten bij een Argentijn, was super lekker en gezellig. Ik zag af en toe een schim van de oude Sanne, ze was pittig en zelfstandig. Maar vond het een erg intensieve dag omdat je haar toch in de gaten moet houden of bijsturen. Het viel me op dat evengoed alles om eten draait in haar gesprekken, gelukkig zit ze snel vol 😜

Ja, klopt, je wilt steeds met ons lunchen en uit-eten, maar ja, dat is ook gewoon gezellig en lekker. Ik denk dat we allemaal nog een soort van trauma hebben overgehouden aan jouw eetdrang. Want eigenlijk is het redelijk normaal om met de mensen van wie je houdt en die je onder deze omstandigheden zo weinig ziet, iets gezelligs te willen doen. En ja, dan kom je al gauw op iets met eten….of spelletjes.

3. okt, 2017