16. okt, 2017

16. okt, 2017

"Mijn dochter is 22 en ze is door een hersenontsteking delen van haar geheugen en delen van zichzelf kwijt. Haar toekomst is ineens heel anders, haar relatie en studie zijn beëindigd. Maar ze leeft nog, ze krijgt de kans om er nog iets van te maken. Anne Faber was 25 en ging een stukje fietsen. Twee weken later werd haar lichaam gevonden in een bos, vermoord door één of andere psychopaat. Anne heeft geen toekomst meer en dat vind ik verschrikkelijk. Sanne wel, zij heeft nog een toekomst…en daar ben ik heel dankbaar voor. "

16. okt, 2017

16. okt, 2017

….heb ik je vijf minuten gezien. Je was zaterdag bij je vader en zondag kwam oom Peter bij je op bezoek in Huize Padua. Heel even heb ik je vastgehouden en geknuffeld. Laura en haar vriend Marco waren ook bij je vader blijven eten en dat vond je heel gezellig. Je had een volle dag dus er was geen ruimte om samen even ergens wat te gaan drinken. Maar dat geeft niet, ik heb je gezien, al was het maar even.

Vandaag, maandag 16 oktober, vertelt de nieuwslezeres waar ik me steeds zo aan erger omdat ze altijd zo snel praat (maar ja, Jan de Hoop heeft ook recht op een vrije dag) , dat het vandaag 26 graden gaat worden. Eigenlijk was ik van plan om te gaan sporten, maar ik besluit om even lekker thuis te blijven want ik ben vandaag vrij en ben het hele weekend met Ben op pad geweest. Omdat ik geen zin heb in een nazomerse vlooienplaag, stort ik me met mijn stofzuiger op het hoogpolige tapijt van de bovenverdieping en ja…ook jouw zolder. Ik geef je ratjes vers water en appelschillen en kijk om me heen. Het is een puinhoop. Overal staan spullen, niet alleen van jou maar ook spullen van oma. Ik kom weer allemaal dingen tegen die je hebt gekocht, voor je eigen huisje, voor je toekomst. Het blijft moeilijk om geconfronteerd te worden met de oude Sanne, de Sanne vol plannen, klaar om uit te vliegen, samen met Thomas. En ook al doet het pijn, ik bijt me er doorheen want ik weet dat het evengoed wel goed zal komen, al zal alles anders zijn.

Gisteravond wilde je nog even bellen maar je viel al heel snel tijdens het gesprek in slaap. ‘Hoe was je weekend?’, vroeg je me. En terwijl ik aan het vertellen was, merkte ik al dat het opvallend stil was aan de andere kant van de lijn. ‘San? Ben je er nog? San?’…je sliep al, blijkbaar was mijn verhaal slaapverwekkend. Ik had je willen vragen hoe je het weekverslag vond want dat wilde je persé zelf lezen. Zaterdag ontvingen we het weekverslag van jouw EVV-er en voor het eerst was het heel positief. Het was zo positief dat ik moest huilen van blijdschap en opluchting. Er staat in het verslag dat je je goed aan de ‘spelletjesafspraak’ houdt en dat je nu meer toe komt aan andere dingen, nu je niet meer zo gefocust bent op spelletjes. Je kletst met andere patiënten, kijkt t.v. gaat naar buiten naar de dieren, al met al geeft het voor iedereen veel meer rust. Ik moet lachen als ik lees dat je geneigd bent om de verpleegkundigen aan te sturen, je vertelt ze hoeveel klontjes suiker een mede-patiënt in de thee wilt of welke medicijnen er gegeven moeten worden. Toch laat je je hierin wel corrigeren. Het eten met anderen aan tafel gaat ook steeds beter al ben je wel steeds dingen voor anderen aan het regelen. Je vraagt steeds minder hulp en doet steeds meer dingen uit jezelf. Soms vraag je nog hulp bij iets wat je best zelf kan, maar als je die hulp dan niet krijgt ga je het toch wel zelf doen. Het volgende stukje werd ik dus heel blij om: ‘Komt in contact steeds normaler en spontaner over. Het valt meerder verpleegkundigen op dat ze er beter uit ziet. Er wordt genoemd dat haar huid beter is, ze actiever oogt en meer verzorgd’. Want dat vind ik zo belangrijk, dat je weer als een normaal mens door het leven kunt gaan, ook al zal je bepaalde beperkingen blijven houden.

De therapeuten zijn ook tevreden, ‘Mevrouw vertelt trots over het afgenomen NPO van gister. Ze vond het niet zo leuk maar ze moest 50 plaatjes onthouden en ze kon er na een tijdje 41 onthouden. Na nog een tijdje kon ze zelfs alle 50 benoemen. Ze vond dit zelf erg bizar omdat ze sommige dingen juist niet kan onthouden. Inderdaad heb je ons dit ook heel trots verteld! Verder ben je druk bezig geweest, in de kas met plantjes potten, je hebt je eigen was gedaan en dat ging prima, je hebt boodschappen gedaan, muffins gebakken, badminton gespeeld en de dieren verzorgd. In de spelgroep probeerde je wel je zin door te drijven maar je liet het valsspelen achterwegen.

Tja, en dan hebben we nog Willem. Zo heet hij eigenlijk niet maar ik mag geen namen noemen dus dan maar even Willem. Zijn naam horen we steeds vaker, je gaat veel met hem om, gaan dan samen naar de dieren of naar de winkel. Je vroeg vorige week aan mij of hij een keer mee mag, als je een dagje thuis komt. Tja San, je weet dat bij mij altijd iedereen welkom is maar dit vind ik wel even een dingetje. Je hebt het schijnbaar ook aan je EVV-er gevraagd want die schrijft in het verslag: Vraagt of medepatiënt met haar een dagje mee mag als zij met de taxi naar huis gaat. O.g. heeft aangegeven dat dit niet de bedoeling is. Ze vraagt waarom niet. Hierop nogmaals geantwoord ‘omdat het niet de bedoeling is’. Neemt hiermee dan genoegen. Je las een berichtje voor wat hij je had ge-appt, iets over dat hij je het liefste meisje vindt dat hij kent. Hij heeft zelfs de oude nagellak van je nagels gepoetst. Zelf zeg je dat hij geen kans bij je maakt, ‘want ja, hij rookt en hij is niet goed in zijn hoofd’. Nou ja, ik vind het al leuk dat je een maatje hebt daar.

Gisteren was oom Peter bij je, hij stuurde het volgende verslag:

Vanmiddag hadden wij afgesproken, dat ik omstreeks 12:15 uur weer bij je langs zou komen. Natuurlijk zouden we weer spelletjes gaan spelen, maar ditmaal had ik voor de afwisseling 6 dobbelstenen meegenomen, zodat we een paar spelletjes konden 10duizenden. Helaas liep het even wat anders en ditmaal was Ellen, mijn vrouwelijke TomTom de schuldige. Net voor Volker verdomde ze het om mij nog verder de weg naar Padua te wijzen. Ik weet nog steeds niet, wat er met haar aan de was, want ze gaf wel de kaarten door, maar geen mondelinge aanwijzingen. Tja, het is dan zondag, dus er was geen kip op de weg te bekennen. Ik kon het dus aan niemand vragen. Eigenlijk was dat dan ook een geluk bij een ongeluk, want daarom had ik de tijd om even goed op de TomTom te kijken, hoe ik moest rijden. Uiteindelijk dus toch Padua weer gevonden na een half uurtje rondrijden.

We zouden gaan lunchen in het restaurant, maar tot onze grote verrassing was het donker, dus een gesloten restaurant. Jeetje, dat

was even een tegenvaller, want ik had 's ochtends nog niet gegeten! Tja, dus wat nu? Nou jij wist wel iemand, die de Mac wist te vinden. Nou, dat vond ik nog even te vroeg, dus dat deden we maar niet. Jij wist ook zeker, dat je gevraagd had aan een een paar verzorgenden of het restaurant op zondag open was. Zij bevestigden dat. Gelukkig had je nog een pakje noedels met kerriesaus en dat smaakte best goed. De liefde voor dieren heb je nog steeds, want de geiten, pauwen en herten werden door jou op oud brood getrakteerd!

In de middag hebben we nog tot een uur of 5 zitten keezen en 10duizenden. Helaas kon je niet zo goed tegen het gekletter van de dobbelstenen. Je kreeg last van steken in je hoofd, dus het enthousiasme verdween voor het 10duizenden en dat vond ik wel jammer, want je hebt er wel aanleg en interesse voor. Maar goed, het keezbord bleef achter en je vertelde ook, dat dat jouw favoriete spelletje is. Ik heb je weinig kunnen betrappen op vals spelen, dus dat is wel positief. Wel draai je af en toe te snel een kaart, waardoor je weet welke kaart eraan komt.

Het hoogtepunt van de dag was de 4 gangen rijsttafel bij het Afghaans restaurant in Son en Breugel. We hadden mazzel, dat

er net tegenover het restaurant een parkeerplekje vrij kwam. We wisten niet zeker of we de auto daar konden parkeren. Toch maar gedaan en gelukkig zag ik in het restaurant de politie niet stoppen bij mijn auto! Maar wat hebben we gesmuld bij de Afghaan. Als voorafje kregen we brood met kruidenboter, gevolgd door een grote kom met vegetarische curriesoep. Nou, dat ging er wel bij je in en je kreeg zelfs de soep niet op! De hoofdmaaltijd bestond uit gele/bruine rijst met kip en spinazie en ik dacht nog iets van lamsvlees. Toetje was ook verrukkelijk. De baklava was lekker warm en niet te zoet.

Toen was het alweer tijd om naar Padua te gaan, want je wilde

dolgraag nog een paar spelletjes keezen en rummicuppen, voordat ik naar huis zou gaan. Wederom liet de TomTom ons weer in de steek. We zijn ergens langs de kant gestopt en we hebben de TomTom opnieuw ingesteld. Ditmaal lukt het wel, maar toch kostte het ons de nodige moeite om in het donker Padua te vinden.

Nou, we hebben nog tot 21:00 uur zitten keezen en daarna was het echt wel tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Gelukkig was je bereid om de dobbelstenen, de scoringslijsten en de uitleg te bewaren. Tja Sanne, misschien dat Opa en Oma nog langskomen en dat zijn fanatieke dobbelaars! Vermoedelijk zal ik niet meer op Padua komen, want als ik jou mag geloven, dan heb je nog één gesprek en dat zou heel goed volgens jou het laatste gesprek zijn op Padua. Ik ben erg benieuwd, want het zit nog niet helemaal goed in jouw geheugen. Vooral korte termijn, want je vraagt aan mij dingen, die je de vorige keer ook aan mij gevraagd hebt. Verder is de thermometer in jouw hoofd nog niet goed ingesteld. Ja San, het was 28 graden in mijn auto en daar kon je nog net mee leven. Ook in het restaurant had je je dik aangekleed, terwijl het buiten toch iets van 20 graden was.

Nou ja, het gaat toch gelukkig de goede kant op met jou en daar ben ik erg blij mee!

Groetjes,

Jouw Ome Peter

Komende vrijdag hebben we een gesprek met jouw EVV-er en de psychiater en ik hoop dat we dan te horen krijgen wanneer je naar huis mag San..

..want daar kijken we allemaal erg naar uit!

16. okt, 2017