23. okt, 2017

23. okt, 2017

"Hier hebben we zo naar uitgekeken. Na bijna acht maanden vol zorgen, komt mijn dochter eindelijk weer thuis wonen. Na het ziekenhuis, Heliomare en Huize Padua, ben ik nu aan de beurt om haar te begeleiden naar een normaal leven in de maatschappij. Het zal best even moeilijk zijn, ze moet haar plek weer zien te vinden in het gezin. De oudste dochter, in leeftijd wel, maar in gedrag nog niet. Ik hoop dat het gaat lukken, dat het ons gaat lukken om haar weer thuis te laten voelen. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om er voor te zorgen dat mijn dochter weer verder kan. "

23. okt, 2017

23. okt, 2017

…rijden je vader en ik half Nederland door omdat we bij jou in Huize Padua een gesprek hebben. We weten allemaal dat er in dat gesprek gepraat gaat worden over jouw ontslag dus kijken we er naar uit. Onderweg bel je ons meerdere keren en galmt jouw stem via de speaker door de auto. Er zijn gelukkig geen files dus zijn we er ruim op tijd. We gaan de zij-ingang in en vinden een lege kamer, je blijkt bij de andere ingang te staan om ons op te wachten! We begroeten elkaar enthousiast en je probeert ons meteen te strikken voor een spelletje, ‘kan makkelijk nog even snel’. Nee San, geen spelletje. Ik zie dat je een gigantische vlek op je broek heb, midden op je bovenbeen, het blijkt sinaasappelsap te zijn. Dus hebben we meteen al een strijd. Ik wil niet dat je er zo bij loopt, jij zegt dat het je niks uitmaakt. Je gaat een hemdje aantrekken onder je dikke trui. Ik denk eerst nog dat je dat doet omdat je het steeds zo koud hebt, maar dan zie ik dat je het over de vlek heen trekt. Het ziet er niet uit. ‘die broek moet uit San, ik verzet geen voet totdat jij een schone broek aanhebt’.  Met veel gesputter trek je dan toch maar een schone broek aan. Je vader is wijselijk op de gang gaan staan, ..vrouwengekibbel. Inmiddels is het tijd geworden om naar het hoofdgebouw te gaan voor het gesprek. We gaan met de auto want het regent nogal.

Jouw EEV-er haalt ons op uit de wachtruimte en we lopen door het saaie doolhof van gangen naar het kamertje van de psychiater. Voorzien van koffie en thee beginnen we het gesprek. Allereerst worden de medicijnen besproken. De Kepra is gestopt, mooi! De Topamax wordt nog even aangehouden en kan t.z.t. (na overleg met de neuroloog) worden afgebouwd. De appel-azijn die je nam vanwege het hongergevoel gaat door de gootsteen want hongergevoel heb je helemaal niet meer. De psychiater stelt voor om ook de wietolie te stoppen omdat er van wietolie niet goed te achterhalen is of het goede wietolie is of niet. Maar je vader vind het geen goed plan omdat er ook is aangetoond dat wietolie ontstekingsremmend werkt en het verder geen kwaad kan. Dus besluiten we om de wietolie nog even aan te houden. Dan gaan we het hebben over jouw weekendverlof en ontslag!

Allereerst het goede nieuws dat je voortaan met weekendverlof mag en dan mag blijven slapen, mooier nog…je mag straks meteen met ons mee en zondag pas weer naar Boekel! Je lacht van oor tot oor wanneer je het nieuws hoort. Omdat je moet oefenen voor als je straks definitief thuis komt, mag je nu ook overnachten dus blijf je voortaan weer een heel weekend thuis! We overleggen over een datum waarop je definitief thuis kunt komen en komen uit op vrijdag 1 december. Dan kunnen we tot die tijd met z’n allen gaan regelen dat alles goed georganiseerd is voor als je weer thuis woont. Als je weer thuis woont zal je nog wel naar therapieën moeten blijven gaan en moet er een dagbesteding zijn. Dat heeft even tijd nodig om dat allemaal te regelen en in gang te zetten. Tot die tijd kunnen we in de weekenden oefenen en aan de knelpunten gaan werken. We bespreken nog wat andere zaken en na een uur lopen we richting jouw afdeling. We zouden eigenlijk blijven eten maar nu je meteen mee naar huis wilt, willen we ook wel meteen gaan. Jij vindt dat eigenlijk zonde van je maaltijd maar dat moet dan maar! En dus pakken we je spullen en medicijnen en rijden we weer terug naar Noord-Holland.

Je blijft tot zaterdagmiddag bij je vader en komt nadat je met Laura geluncht hebt bij Stroming, naar mij toe.  Cheryl komt ook, zij blijft eten bij  ons en Laura gaat naar huis. We gaan nog een potje Keezen maar jij vindt het niet leuk als het volgens de regels wordt gespeeld. Tja, ik moet jou er wel afgooien anders klopt het niet, maar jij vindt dat niet leuk en laat dat het hele verdere spel merken. Een spel spelen is voor jou nog steeds iets heel serieus! Terwijl jullie verder gaan met Keezen ga ik koken. Ben komt ook eten en na het eten gaan we met z’n allen afruimen, de vaat doen en koffiedrinken en na de koffie….jawel….spelletjes! Ben en Cheryl gaan daarna naar huis en dan blijven Bas, jij en ik over. Isa is werken. Jij wilt weer spelletjes doen maar Bas en ik willen gewoon zoals we altijd ’s avonds doen…aan de eettafel zitten met onze laptops. Je zit er een beetje verveeld bij. Tja, als je leven alleen maar bestaat uit spelletjes…. Toch is het belangrijk dat je leert om jezelf weer te kunnen vermaken, wij gaan ook gewoon ons eigen gangetje. Na 22.00 uur begin je te gapen, je zit een beetje op je mobiel spelletjes te doen maar je kunt je ogen bijna niet open houden. Dus ga ik met je mee naar boven. Ik ruim de was op en jij gaat je tanden poetsen en je eigen bedje in.

De volgende ochtend app je me om half tien ‘wow jij kunt mega uitslapen!’  nou, dat valt wel mee toch? Half tien? Jij gaat eerst douchen en aankleden en later gaan we beneden met Bas en Isa ontbijten. Ik merk dat Isa moeite heeft om met jou om te gaan. De afgelopen maanden heeft ze steeds voor jou moeten zorgen als je er was, de rollen zijn omgedraaid. Maar nu je beter begint te worden, probeer je weer je oude rol als oudere zus in te nemen en dat voegt nog even niet zo goed, ook omdat je nog niet als zodanig functioneert. Ook Bas irriteert zich soms aan jou, hij verwacht misschien teveel dat je weer de oude Sanne bent, maar dat ben je nog niet en misschien word je dat ook niet meer.

Na het ontbijt ruimen we de boel op en gaan we met z’n tweetjes naar Alkmaar. Isa moet weer werken en Bas blijft thuis. We gaan eerst naar het graf van oma, je weet het nog te vinden. Daarna nog even naar wat winkels en dan weer terug naar huis want je wordt door je vader opgehaald voor een verjaardagsbezoek. Rond vijf uur ben je weer thuis en gaan we eten koken. Je hebt het koud en wilt niet je jas uit doen. Ik vind dat zo ongezellig als je met je jas aan in huis rondloopt. Jij gaat de tafel dekken en nog wat opruimen en pas als we aan tafel gaan doe je je jas uit. Ben, Nick en Tomás (vriend van Bas) eten ook mee, gezellig! Jij eet je nasi van gisteren, die had je toen maar voor de helft kunnen op krijgen. Na het eten ruimen we de boel op en gaan we….verrassend….een spelletje Keezen met z’n zessen. We hanteren de officiële regels en daar vind jij niks aan, tja, in het echte leven moet je je ook aan de regels houden dus je went er maar aan! We hebben de grootste lol en iedereen probeert elkaar van het bord te krijgen. Jij doet het op jouw serieuze manier en bent het na een uur helemaal zat. Pas na anderhalf uur is het spel af en dan blijft er nog een half uur over voordat de taxi er zal zijn. Natuurlijk stel jij voor om nog een potje te pesten maar wij willen niet meer. Nick gaat naar huis en de jongens gaan naar boven. De taxi komt precies om acht uur de straat in rijden. We pakken je jas en je spullen en we nemen afscheid. Gelukkig zien we je gauw weer!

We zwaaien je uit en Ben en ik stappen ook meteen in de auto. We rijden een heel stuk achter je en staan naast je bij het stoplicht maar je vertelt later dat je daar niks van gemerkt hebt, waarschijnlijk was je meteen al bezig met je spelletje op je mobiel.

Vandaag, maandag, ben ik de hele ochtend/middag bezig geweest met zoeken op internet en rondbellen. Er was ons vanuit Huize Padua gevraagd om alvast te gaan rondkijken naar dagbesteding. Ik kwam na wat googelen terecht bij een AC, Activiteiten centrum, hier in Heerhugowaard, vlakbij. In de eerste instantie klonk het wel oke, allerlei creatieve activiteiten en gezamenlijke bezigheden. Leuk, dacht ik in het begin. Totdat ze begon over ‘verstandelijk beperkten’  en ‘mensen met psychische problemen’ en ik haakte in gedachten al helemaal af toen ze het had over de ‘prikploeg’ ofwel die mensen die je altijd in van die fluoriderende jasjes tussen de gemeentestruiken afval staan te prikken. O nee, dacht ik meteen, mijn dochter gaat niet met een stok tussen de bosjes wroeten met van die wazige types die je altijd glazig aankijken als je toevallig hun blik vangt. Dus belde ik de gemeente, die belde me later terug met wat vragen en uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik bij het UWV moest zijn. Dus belde ik die en kreeg een nummer wat steeds in gesprek was….en toen moest ik werken.

Morgen maar weer bellen. Maar ik ga er hoe dan ook voor zorgen dat er voor jou een volwaardige dagbesteding komt. Dat beloof ik!

23. okt, 2017