31. okt, 2017

31. okt, 2017

31. okt, 2017

"Zal het ooit over gaan? Zal het slijten? die angst, bezorgdheid, onrust. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n moeder. Ik heb mijn kinderen al jong geleerd om zichzelf te redden en verantwoordelijk te zijn voor hun eigen dingen. Ik ben niet zo’n moeder die snel in paniek raakt, alles onder controle wilt hebben en heel beschermend is. Maar na dit avontuur met mijn dochter, waarin we haar een paar keer even kwijt waren, durf ik haar bijna niet los te laten. Toch zal het moeten, ik moet haar het gevoel geven dat ik er op vertrouw dat het goed zal gaan en dat ze best alleen thuis kan zijn. Ik weet het… ik weet het heus wel….maar ik kan je vertellen dat het best heel moeilijk is."

31. okt, 2017

…van jouw EVV-er wordt steeds een beetje korter en dat is een goed teken. Hoe korter het verslag, hoe minder er te melden is. Er staat in het verslag dat je vriendelijk aanwezig bent en dat je je goed aan de afspraken houdt. Wel ben je wat dwingend als het gaat om spelletjes spelen. Je mag van 7 tot 8 in de avond andere patiënten vragen om een spelletje te doen maar als ze dit niet willen doe je er alles aan om ze over te halen. Je probeert het zelfs met omkopen, ‘als je een spelletje met mij doet krijg jij mijn toetje’. De spelletjesdrang is onder controle maar nog niet weg…dat is duidelijk!

Verder gaat het met de therapieën wel goed. Vooral met het koken en bloemschikken neem je eigen initiatief en weet goed wat je moet doen. Je hebt ook nog een test gedaan een NPO, dat vond je vreselijk om te doen maar je wist dat het voor je eigen belang is dus heb je het gedaan. Het was een anderhalf uur durende geheugentest, de uitslag daarvan krijgen we nog. Weer staat er in het verslag dat je iets te behulpzaam bent naar andere patiënten.

Zaterdag gaan Ben en ik jou verrassen. We komen jouw afdeling op en dan ziet Ben jou net naar de WC gaan. We gaan om de hoek staan en als je er uit komt roep ik, ‘verrassing!’, en verrast ben je zeker! We nemen je mee naar Gemert, een dorpje vlakbij Boekel. Daar gaan we winkelen en koffiedrinken…gezellig! We komen in winkels waar jij en ik eerder zijn geweest, toen we gingen fietsen met de tandem, gelukkig herken je de winkels nog. In de namiddag, brengen we je terug naar Huize Padua en gaan wij, na nog twee potjes Keezen, naar ons hotel in Veghel.

De volgende ochtend halen we je om kwart over tien op. Ergens bij Haarlem in de buurt hebben we een punt afgesproken waar je vader jou van ons overneemt. Jullie gaan naar een bioscoop. In de auto praten we over de surpriseparty die we voor Isa hebben georganiseerd, morgen is het zover!

Zondagavond wordt je door je vader naar mij toe gebracht. Bas jij en ik gaan een spelletje Keezen doen en later in de avond komt Isa ook thuis. Het is zo fijn dat je er weer bent, bij ons.

Maandag is een drukke en vooral spannende dag. We hebben aan de psychiater toestemming gekregen om jou dit keer op zondag en maandag thuis te laten zijn in plaats van het weekend, in verband met de surpriseparty van Isa. Die party hebben we op maandag gepland omdat Stroming dan dicht is en de collega’s ook kunnen komen. We hebben allemaal ons best gedaan om het geheim te houden voor Isa en dat was best moeilijk. Omdat Isa een moeilijk jaar achter de rug heeft, 18 jaar werd toen ze op vakanties was met haar vader en de verjaardag een beetje ongemerkt voorbij is gegaan, vond ik dat we haar even in het zonnetje moesten zetten. Vanavond is het eindelijk zover, ze heeft nog steeds niks in de gaten! Elke keer zie ik een glimlach op je gezicht verschijnen en dan zeg je stralend..’oh…ik heb er zoveel zin in!’.

Het enige vervelende is het feit dat ik vandaag een dagdienst heb, Bas en Isa moeten gewoon naar school, dus betekent dat dat je alleen thuis bent. En dat vind ik eigenlijk helemaal niet fijn. Maar het moet, ik moet hier een keer doorheen. Ik heb samen met je doorgenomen wat je gaat doen vandaag en gelukkig komt oom Peter om twaalf uur bij je lunchen. Voordat ik naar mijn werk ga spreek ik je nog even en dan moet ik toch echt weg.

Rond half elf, als ik op mijn werk de bewoners van koffie voorzie, hoor ik een ambulance voorbij gaan en even later nog eentje. Vanaf de vierde etage waar ik werk, zie ik ze richting onze wijk rijden. Langzaam bekruipt me een onaangenaam gevoel en krijg ik een soort van flash-back naar de ochtend waarop ik, eind maart, op mijn werk was en gebeld werd door Thomas met het nieuws dat jij met de ambulance naar het ziekenhuis zou worden gebracht omdat er iets goed mis was. Ik zie beelden voor me waarin jij in de badkamer onderuit gaat omdat je weer een epileptisch insult krijgt. M’n hart gaat harder bonken en ik krijg het Spaans benauwd. Ik vraag de vrijwilligster of ze het even van me wilt overnemen omdat ik moet bellen. In de werkkast waar mijn tas staat, pak ik met trillende handen mijn mobiel uit m’n tas. Je neemt niet op, twee keer probeer ik het maar je neemt niet op. Je zit constant met je mobiel, dus waarom neem je nu niet op? Bas is al naar school, Isa misschien ook, of misschien ook niet, dus bel ik haar. Ze schrikt als ik haar vertel waarom ik bel en ik haar mezelf haar geruststellen, ‘waarschijnlijk is ze aan het douchen en is er niks aan de hand’. Maar intussen breekt het zweet me uit en voel ik de tranen al opkomen. Ik haal een paar keer diep adem en raap mezelf bij elkaar, ‘kom op…niet zo overdrijven’, hoor ik in mijn hoofd. Mijn mobiel doe ik mijn broekzak, straks nog maar een keer proberen. Gelukkig weten mijn nieuwe collega’s van jouw ziekte en hebben alle begrip. Net als ik weer terugkom in de huiskamer, voel ik mijn mobiel trillen. Ik ga op de gang staan en zie dat jij belt en slaak een diepe zucht. ‘niks aan de hand mam, maak je geen zorgen’, je hebt Isa al gesproken en die heeft verteld waarom ik ongerust was. Ik kan wel janken van opluchting.

In mijn pauze app ik je, je bent met oom Peter aan het lunchen, bij ons thuis. En als ik om kwart over vier thuis kom, zit Oom Peter er nog, te dobbelen met Bas. Je hebt de klusjes gedaan die ik aan je gevraagd had en bent nu met Cheryl boodschappen doen, je wilt 25 blikjes energy kopen want 1 november is Willem (van je afdeling) jarig, hij drinkt graag energy en wordt 25. Je wilde al eerder die blikjes kopen toen je met de ergotherapeute aan het boodschappen doen was, maar dat vond zij een beetje raar. Als jullie er weer zijn komt Isa ook thuis dus moeten we allemaal weer opletten met wat we zeggen, het zou jammer zijn als we ons op het laatste moment verraden! Het grappige is dat Isa en ik precies hetzelfde tegen jou zeggen. Jij zit tegenover me aan tafel en ik zeg, ‘je ziet er goed uit San’, jij zegt dat het door je make-up komt en dan zeg ik, ‘nee, ik bedoel je uitstraling’.  Later als Isa thuiskomt en jou ziet zegt ze, ‘je ziet er goed uit Sanne’, weer zeg je dat het door je make-up komt en ook Isa zegt dan, ‘nee, ik bedoel je uitstraling’. Zo grappig!

Cheryl gaat naar huis en Oom Peter ook. Isa gaat uit-eten met haar vriendin die ook Sanne heet en jij en ik gaan samen eten koken. Bas gaat alvast de surpriseparty voorbereiden.  We eten met z’n drieen en daarna komt Micha en ook Laura. We blazen ballonnen op, hangen slingers op en zetten stoelen klaar. Tegen half acht druppelen de vriendinnen en collega’s van Isa binnen en stijgt de spanning. Marie heeft een mooie roze taart gebakken van drie etages en bovenop een fotocamera omdat Isa de laatste tijd zo met fotograferen bezig is. Er omheen zitten allemaal fotootjes, zo leuk! De afspraak was dat Isa en (vriendin) Sanne tussen half acht en acht uur thuis zouden komen dus tegen die tijd doen we alle lampen uit, op twee kaarsen na. De kamer zit helemaal vol en iedereen zit vol spanning te wachten. Dan krijgen we een seintje dat ze onderweg zijn en tien minuten later zie ik ze via de steeg aan komen fietsen. ‘bukken allemaal!’. Als Isa de voordeur binnenkomt en ik zogenaamd net van de trap af loop, vraagt ze ‘waar is Sanne?’ ik zeg dat jij gewoon binnen bent en dan vraagt ze waarom het zo donker is. Ik geef een vaag antwoord en dan doet ze de woonkamerdeur open. ‘Surprise!!!’ roept iedereen en de partyploppers knallen door de kamer en de lampen gaan aan. Isa schrikt zich helemaal rot en is compleet verrast, ze had helemaal niks door!

We hebben een gezellige avond met z’n allen en maken het niet te laat want iedereen moet de volgende dag gewoon weer werken of naar school. Jij kan je ogen niet open houden en valt gewoon zittend op de bank in slaap. Het is aandoenlijk om te zien. Als je geroepen of aangestoten wordt, schrik je wakker. Je wilt absoluut niet naar boven maar bent bijna niet wakker te houden. Pas wanneer de meeste gasten weg zijn en iemand oppert om een spelletje te doen, reageer je zoals een hondje reageert op het woord, ‘koekie?’. Je bent ineens klaarwakker en zit recht overeind. De gasten die nog buiten bij de vuurpot zitten brengen de spullen naar binnen en we moeten lachen als we binnenkomen en jou daar in je eentje aan de tafel zien zitten. Je hebt het Keezenspel al helemaal klaargezet en kan niet wachten om te beginnen. Maar ze willen helaas niet Keezen maar Zweeds pesten. Dat spel ken je niet maar ja, het is een spel dus wil je het wel proberen. Met z’n zessen spelen jullie het maar je vindt het niet leuk, het is best ingewikkeld. Rond elf uur is iedereen naar huis, dus ruimen we de laatste spulletjes op en gaan naar boven. Op Isa’s kamer zitten we nog een tijdje na te praten, ze vond het hartstikke leuk. Als jij en ik in de gang staan, in de deuropening van Isa’s kamer, pak jij mijn handen vast en zegt, ‘mam, ik weet dat het moeilijk voor je is maar je hoeft je echt geen zorgen te maken om mij, het gaat echt wel goed, je moet me vertrouwen’. Ik weet dat je gelijk hebt, ‘is goed San, ik zal m’n best doen’. Isa maakt er een foto van, van dat moment. En ook al staan we er niet zo mooi op, het is een mooi moment. 

Dinsdagochtend moet ik om negen uur werken. Isa moet al om acht uur op school zijn en Bas om een uur of tien. Jij bent als eerste wakker en gaat in je pluche jumpsuit beneden voor ons alle drie, om de beurt een ontbijtje maken, zo lief! Je leegt de vaatwasser en ruimt de keuken op, allemaal eigen initiatief, gaat goed zo San! De taxi zou om tien uur komen maar komt pas om tien voor elf, dat is een beetje vervelend.

In de namiddag app ik je en tijdens het eten koken zet ik je op de speaker en kletsen we. Je kijkt al weer uit naar het volgende weekend en hebt al weer allemaal leuke dingen gepland.

En weet je wat zo leuk is? dat weekend begint al op vrijdagavond…

….nog maar drie nachtjes slapen!!

31. okt, 2017