14. nov, 2017

14. nov, 2017

"Hoe kan ik haar beschermen? Tegen belangstellende taxichauffeurs, tegen mede-patiënten die haar geld aanbieden voor bepaalde diensten en tegen alles wat er nog op haar pad gaat komen? Ik denk dat het tijd wordt dat ze eindelijk weer thuis komt. Mijn lieve dochter, ik zal haar beschermen maar vooral zal ik haar leren hoe ze zichzelf moet beschermen. Want ooit zal ze mijn huis verlaten…pfff... hou op….ik moet daar nog even niet aan denken. "

14. nov, 2017

14. nov, 2017

….heb ik binnen een paar dagen tijd een bod gedaan op een huis, een sollicitatiegesprek gehad en mijn haar kort geknipt. Het huis is niks geworden, de huizenmarkt is ongekend overspannen, zelf met een bod hoger dan de vraagprijs kom je er niet. ‘iemand heeft een aanzienlijk hoger bod gedaan’, was het antwoord van de makelaar. De sollicitatie is ook niks geworden, voelde van mijn kant niet goed. En mijn haar is veel te kort geknipt, ‘tot op mijn schouders’ had ik gevraagd, nou, alleen wanneer ik mijn schouders in ernstige onwetendheid optrek tot aan mijn oren, valt mijn haar op m’n schouders. Ik schrik telkens weer als ik in de spiegel kijk. Jij vond mijn haar ook niet zo mooi, dat zei je toen we elkaar even vijf minuten zagen bij je vader thuis.

Vrijdag werd je met de taxi gebracht, naar je vader. De taxichauffeur was een man van 28 jaar oud en komt, terwijl ik dit nu aan het typen ben, bij jou in Huize Padua op bezoek. En dat vinden wij maar niks terwijl het misschien heel lief en aardig bedoeld is. Jij bent niet de zelfverzekerde, sterke, weerbare Sanne van acht maanden geleden en daarom maken we ons zorgen om dit soort dingen. Jij ziet er geen kwaad in want ja, hij gaat spelletjes met je doen (dat klinkt al helemaal verkeerd nu ik het zo schrijf). We hebben jouw EVV-er gewaarschuwd en met nadruk gevraagd of ze het in de gaten wilt houden. Dat gaat ze doen, ze vond het zelf ook een beetje vreemd.

Jullie gaan met z’n viertjes eten in mijn huis. Cheryl, Laura, Isa en jij. Eerst boodschappen doen bij de Deen en daarna thuis koken en eten. Dat gaat allemaal goed en jullie hebben het gezellig met elkaar. Je vertelt tijdens het eten dat, Willem (jouw mede-patiënt) jou 50 euro heeft aangeboden om…tja…laat ik het maar even gecensureerd beschrijven… bepaalde handelingen te verrichten. Jullie lachen er om maar er wordt je ook verteld dat je dat echt niet moet doen. Het is zo moeilijk aan je te zien wanneer je iets echt meent of niet want je zegt voor de gein (hopelijk) dat je het al gedaan hebt. Voor de zekerheid mail ik meteen jouw EVV-er hierover want het zit me natuurlijk helemaal niet lekker wanneer ik dit te horen krijg.

Zaterdag ga je met oom Peter op pad. Verslag van oom Peter:

Sannie, wat heerlijk, dat ik geen 2 uur meer hoef te rijden om met jou ergens te hoeven eten. Natuurlijk had ik het er graag voor over, maar toch, het is evengoed een behoorlijk eind rijden. Toch was die Afghaan in Son en Breughel best wel lekker!Afgelopen zaterdag hadden we half 6 afgesproken om in restaurant Mezza Luna in Castricum te gaan dineren. We hadden al op vrijdag uitgebreid telefonisch contact gehad en jij wilde eigenlijk afgelopen zaterdag bij Stroming gaan lunchen. Op zich was dat wel een goed plan, maar zelf wilde ik  weer eens op de voetbalvelden van SVW mijn gezicht laten zien. Ik kon merken aan jouw stem, dat je daar niet zo blij mee was, maar je kan niet altijd je zin krijgen! Maar goed, ik beloofde dan wel, dat als het afgelast zou worden, dat ik dan meteen jouw richting op zou komen. De wedstrijden gingen allemaal door, dus ik ging tegen half 5 richting de Seringenlaan en daar deed niemand open. Ze zou het toch niet vergeten zijn, dacht ik even snel! Toen schoot het me binnen, dat je dit weekend bij je vader zou zijn. Dom, dom, dom van me! Inderdaad toen ik bij je vader was, zag ik het bekende glunderende snuitje door de deur kijken! De tomtom ingeschakeld en daar gingen we dan richting Castricum.

Ik had het gevoel, toen we bij restaurant Mezza Luna naar binnen liepen, dat we bij restaurant Aangenaam zaten. Beide restaurants liggen vlakbij het station en de inrichting van beide restaurants lijkt ook op elkaar. Tijdens het eten hebben we wat ideeën uitgewisseld. Zo was er van jouw kant het idee om tijdens mijn vrije weekenden wat vaker te gaan dineren! Dat zou dus 1x per maand zijn! Dat moet kunnen, lijkt me! Ik vroeg ook aan jou of je nog Esther en Marcel kon herinneren. Ik vertelde ook, dat Marcel mij gebeld had en toen hadden we het even over jou. Esther en Marcel wonen vlakbij Padua, dus voor hun een makkie om even bij jou langs te gaan. Jouw reactie was eigenlijk voorspelbaar, want natuurlijk zou je dit leuk vinden. Mogelijk heb je dan weer 2 nieuwe slachtoffers voor je spelletjesdrang!!

Om half 8 waren we dan klaar met het eten en toen gingen we richting de Overbroek, maar eerst nog even langs jouw vader, want je was jouw medicijnen vergeten. Ach, en die arme oom van je!! Hoe goed ik ook mijn best deed, het is haast onmogelijk om van jou te winnen met kezen. Op een gegeven moment  begon jij het haast zielig te vinden voor mij en hoopte je gewoon, dat de kaarten de goede kant zouden gaan vallen. Je vertelde, dat ook je vader pas na 6x verloren te hebben, eindelijk een potje wist te winnen. Met andere woorden, ik bevond mij dus in goed gezelschap!! Toen gingen we Amerikaans Jokeren en dat lag mij prima. Daar kwamen dan de eerste 2 overwinningen!! Jij stelde voor om weer te gaan kezen en vol goede moed ging ik daarmee akkoord. Helaas, helaas, helaas, daar gingen we weer! Ondertussen tikte de tijd ook door en jouw vader liet terecht even van zich horen. Om half 12 was het dan toch echt zover om er mee te stoppen en jou thuis te brengen. Het was weer een leuke dag, Sannie en die lunch bij Stroming, dat komt wel goed!!Dikke kus van je Oompje!xxx

Zondag ga je met de vader en Bas naar Middenwaard en naar Stroming. ’s Avonds krijg jij de taak om te koken, spaghetti en dat gaat je goed af. Om half acht kom ik heel even langs om jou te zien. Ik zie dat je haar geknipt is, had je bij Huize Padua laten doen, er is een klein stukje af maar het ziet er toch al iets minder piekerig uit. Als ik je vraag hoe je mijn korte haar vindt zeg je, ‘tja, ik had er zelf niet voor gekozen’, oké, nou….kinderen, dronken mensen en mensen met encefalitis spreken de waarheid, zullen we maar zeggen.

Als ik thuiskom na een weekendje relaxen bij mijn lieve vriendje, ligt er een enveloppe op de mat van Wendy. De kaart is helemaal volgeschreven met lieve woorden. ‘Er is iets in haar hersenen wat maakt dat ze van een mooie jonge vrouw, in de bloei en opbouw van haar leven, teruggegaan is naar een grote volwassen puber’, schrijft ze o.a. En dat is zó waar.  Een volwassen puber, dat ben je nu, je moet dingen leren die je allemaal al eens hebt geleerd. Je voelt ze nog wel maar weet ze niet meer. Je bent een paar jaar teruggegaan in de tijd en wij moeten je weer leren wat wel en niet kan, wat wel en niet normaal is. Het is zo vreemd om jou te vertellen hoe je met bepaalde zaken moet omgaan. Je bent een volwassen vrouw maar weet niet meer hoe je zo bent geworden. Het is ingewikkeld…voor ons…maar vooral voor jou.

En nu, aan het eind van mijn verhaal, belt je vader me op. Hij is net gebeld door jouw EVV-er. Ze heeft de taxichauffeur gesproken die inmiddels is gearriveerd bij jou. Het is een simpele jongen en heeft goede bedoelingen, ‘niks om je zorgen om te maken’, oké, dat lucht wel een beetje op. Net kreeg ik ook een mailtje van haar. Je vertelde mij namelijk laatst dat er een nieuw meisje op de afdeling is, ze is net als jij 22 jaar oud en heeft ook encefalitis, net een paar weken. dat is wel heel bijzonder. De moeder wil graag contact met mij, dat snap ik, dat had ik ook graag gewild…een paar maanden geleden. Nog steeds weten we niet hoe het verder zal gaan, wordt je ooit weer de oude Sanne? Kan je ooit weer werken? Of een opleiding doen? Je toekomst is nog een groot vraagteken. Maar we gaan je helpen San, om jou weer op de rails te zetten..

…komt goed.