19. nov, 2017

19. nov, 2017

"Vanachter het slaapkamergordijn kijk ik haar na. Daar loopt ze, in de regen met haar opvouwbare panterprintparapluutje. Straks gaat ze linksaf het steegje in en dan is ze uit mijn zicht. En dan moet ik er maar op vertrouwen dat het allemaal gaat lukken met de drie boodschapjes die ze gaat halen bij de supermarkt drie straten verderop. 22 jaar oud maar door de warboel in haar hoofd is alles weer zoals vroeger. Maar ze moet het weer leren, zelfstandig zijn. En dat betekent voor mij…loslaten, beetje bij beetje loslaten. "

19. nov, 2017

19. nov, 2017

…terwijl Gerard en Margriet gezellig bij ons in Ben’s huisje op de bank zitten, krijg jij onverwacht bezoek van Marcel en Esther. Vlak voordat zij bij jou zijn gebeurt er iets vervelends. Een medepatiënte over wie jij eerder hebt verteld, komt jouw kamer in terwijl jij aan het telefoneren bent. Zij heeft jou al een paar keer behoorlijk verrot gescholden om het zo maar even te zeggen en heeft zelfs op je gespuugd. Er wordt aan de deur geklopt terwijl jij aan het telefoneren bent, zij komt binnen, pakt je mobiel uit je hand en smijt hem met kracht op de grond. Gelukkig ben je zo slim om op de rode knop te drukken. Als eerste krijg ik dit verhaal van Isa te horen en later bel jij mij met de telefoon van de afdeling. Je bent best wel ontdaan over het voorval en zwaar beledigd. Je telefoon is helemaal naar de gruzelementen en je bent bang dat je al je foto’s en bestanden kwijt bent. ‘ik ben mijn geheugen al kwijt, straks ben ik ook nog al mijn foto’s kwijt’. Ik raad je aan om je mobiel morgen mee te nemen, misschien kan Nick er nog iets mee.

Vrijdagmiddag wordt je opgehaald door de taxi en ja inderdaad, door de taxichauffeur die dinsdagavond bij je op bezoek is geweest. Ik heb in de ochtend toch maar het taxibedrijf gebeld om mijn zorgen te uiten. Misschien is het wel heel aardig bedoeld van die jongen maar ik vergeef het mezelf nooit als er wel iets gebeurt. Terwijl jij onderweg naar Heerhugowaard bent, krijgen wij bezoek van Marcel en Esther. Ze vertellen dat het leuk was om donderdagavond bij jou in Huize Padua te zijn. Jij was verrast en je vertelde me later dat je ze niet herkende. Je hebt ze het Kezen-spel geleerd. Vrijdagavond gaan jullie met z’n zessen in mijn huis koken en eten. Jij, Isa, Bas, Laura, je nicht Lisette en haar vriend. En uiteraard komt na eten het Kezen-spel op tafel!

Zaterdag hebben we een drukke dag. Eerst gaan we gezamenlijk ontbijten, jij, Bas, Isa en ik. Isa moet om twaalf uur werken en wij gaan op jouw zolder puinruimen. We verschonen het rattenhok en verzamelen spullen voor Rattaplan. Je ratten gaan over twee weken naar Huize Padua, daar mogen ze blijven. Jij wilt ze niet meer verzorgen, zo vreemd vind ik dat, je was zo gek op die beestjes en nu mogen ze van jou naar Padua. ‘Padublegh’…zoals je zelf zei. Na een uur zijn we nog lang niet op de helft maar de volgende keer gaan we wel weer verder. We gaan naar Rattaplan en daarna bij Nick langs. Als we bij Nick op de bank thee zitten te drinken, valt mijn oog op een kaart die boven op zijn kast staat. Er staat een fotootje op van jou en Nick. Nick pakt de kaart en geeft hem aan jou, samen kijken we er naar. Het is een kaart die jij hebt gemaakt voor zijn verjaardag, toen je in Heliomare zat, in juli, nog niet zo heel lang geleden…maar je weet er niets meer van. Ik schrik ervan, het is zo te zien iets waar je best even mee bezig bent geweest, hoe kan je dat nou vergeten zijn? Je kijkt er verbaast naar en lacht, ‘ahhh…wat lief van mij’ zeg je als je de tekst gelezen hebt, ‘gefeliciteerd met je 24ste verjaardag, ik hoop dat als je 25 wordt, ik weer helemaal beter ben’. Ik wist dat je de ziekenhuisperiode helemaal kwijt bent, maar wist niet dat er van je Heliomareperiode ook geheugen kwijt is.

Vanaf Nick gaan we naar Stroming want ik heb geen zin om te koken. Isa is aan het werk en Bas komt een paar minuten voor zes binnen. Jij eet weer superlangzaam, daar zit nog geen verbetering in. Maar goed, we hebben de tijd en tussendoor kletsen we een beetje bij. Steeds weer begin je over de vrouw die jouw telefoon heeft stukgegooid, je vindt het zo raar. Van jouw EVV-er hadden we het weekverslag gekregen en daarin stond het ook beschreven. Je vader is nog bezig met de verzekering. Ze is in jouw kamer gekomen en dat is ten strengste verboden op jouw afdeling, patiënten mogen niet op elkaars kamer komen.  Waar ik me meer zorgen om maak is jouw veiligheid. Ze bedreigt jou namelijk met de meest vreselijke dingen, ‘ik hak je kop eraf’ enz. Het wordt echt tijd dat je thuis komt San.

Thuis gaan we spelletjes doen samen, Kezen. Jij wint steeds en na twee potjes zeg ik dat ik net zolang doorga totdat ik een keer heb gewonnen. Dat lukt pas na het zevende potje en daarna kan ik dan ook echt geen Kees meer zien! Na het Kezen zoek ik op mijn laptop braintrainers op en dat doe je best goed. Rekenspelletjes, woordspelletjes, woorden benoemen, het gaat redelijk. Pas na elf uur gaan we naar boven.

Zondagochtend wordt ik rond negen uur wakker, jij bent al een tijdje wakker en hebt al gedoucht. Je komt mijn kamer in en ik vraag je meteen of je voortaan iets korter wilt douchen, ‘in Padua is het misschien gratis maar hier niet!’. Je kijkt me aan en zegt dan, ‘o, dat had je de vorige keer ook al gevraagd toch?’, inderdaad San. We gaan straks ontbijten maar hebben geen bolletjes. Ik vraag aan je of je zin hebt om naar de Deen te gaan om bolletjes te kopen en meteen gehakt en tortilla’s voor vanavond. Isa vraagt of ze mee moet gaan maar ik wil jou dit alleen laten doen, al vind ik het doodeng. ‘heb je geld mee? Boodschappentas? Weet je nog wat je moet kopen?’ ik slik nog net ‘kijk je uit met oversteken?’ in.  Je denkt er zelf aan om een paraplu mee te nemen en daar ga je dan. Wij gaan beneden de tafel dekken en thee zetten. Een kwartiertje later kom je terug, je doet voor de gein alsof je het gehakt vergeten bent en lacht als ik je betwijfeld aankijk. ‘ging prima hoor mam! Er liep nog een aardige man met me mee die tegen me begon te praten bij de kassa’……#ZUCHT# 

Na het ontbijt breng ik jou en Isa naar Kirsten, jullie gaan taart bakken en wandelen met de hond. Je hebt na anderhalf uur nog steeds je bolletje niet op dus dat eet je in de auto verder op. Als we twintig minuten later bij Kirsten arriveren, heb je het nog steeds niet op en geef je stukjes ervan aan de kippen die ons verwelkomen op de oprit. Kirsten brengt jullie in de namiddag thuis en dan moeten we nog snel naar het winkelcentrum. Je hebt van tante Yvonne het oude mobieltje van Ome Jan gekregen. ‘ik vind het eigenlijk wel een mooi gebaar, dat ik nu zijn mobieltje mag gebruiken, nu hij er niet meer is’, zeg je, en daar heb je helemaal gelijk in. Jouw simkaart past er niet in maar daar schijnen dingetjes voor te zijn.

Thuis ga ik de keuken in, Nick komt ook eten en hij gaat kijken of hij nog jouw bestanden en foto’s van je gecrashte mobiel kan krijgen. Het lukt niet maar hij gaat het thuis nog even proberen. Na het eten gaan we met z’n vijven naar opa en oma Hemmie. Opa had niet zo goed nieuws over de uitslag van zijn scan. We nemen een stuk taart mee die jullie vanmiddag hebben gebakken, voor bij de koffie. Opa is zelf nuchter over zijn lot, zelf heb ik nog helemaal geen zin om mijn vader te moeten missen. Maar oké, pap, we hebben dit jaar vaker flink moeten zijn, dus gaan we er nu ook maar weer het beste van maken, wij houden van je, als je dat maar weet! Om half acht nemen we afscheid en gaan we naar huis, de taxi komt rond acht uur.

‘Snel nog een potje Keezen??’ vraag je hoopvol als we weer thuis zijn. In recordtempo zitten we aan tafel en spelen een speedpotje Keezen. Helaas is de taxi dit keer te vroeg, al om tien voor acht komt er een bus voor de deur rijden en slaak jij een diepe zucht.  Nog snel even plassen en dan afscheid nemen. Ik help je met je spullen in de bus zetten, geen luxe taxi dit keer. We zwaaien tot je de bocht om bent. De laatste keer San, dat ik je moet uitzwaaien.

Volgend weekend bij je vader en daarna kom je eindelijk thuis…eindelijk…

19. nov, 2017