26. nov, 2017

26. nov, 2017

"Soms probeer ik mezelf te herinneren hoe ze was en hoe ze er uit zag voordat ze ziek werd en het lukt me bijna niet meer. Maar als het me lukt, als ik weer zie hoe ze hier rondliep, dan mis ik haar. De vrolijke sprankelende zelfverzekerde jonge vrouw die ze was. Ze is nu weer een kwetsbaar meisje. Ik vraag me wel eens af of anderen het ook zien aan haar, dat ze ziek is. Ik zie het, aan haar ogen, haar blik, het trage reageren, haar bleke gezicht. Het geeft niet, Ik ben trots op haar…..we beginnen gewoon weer opnieuw en je zult zien, over een paar jaar kan ze de wereld weer aan. "

26. nov, 2017

26. nov, 2017

…komt je vader je al ophalen want je hebt een intakegesprek in Heliomare, voor de poliklinische revalidatie. Jullie gaan daar ook lunchen en nog even op de afdeling kijken waar je vier maanden hebt gelogeerd. Je herkent het nog wel en weet ook nog waar je kamer was. De ergotherapeut herken je niet, je hebt toch heel wat uurtjes met haar doorgebracht. Jullie komen wat verpleegkundigen tegen van jouw afdeling en ze zijn allemaal positief over hoe je er nu uitziet. Jullie hebben een afspraak met de revalidatiearts en bespreken met hem wat het vervolgtraject is. Je gaat vanaf 12 december beginnen met twee of drie dagdelen per week therapieën in Heliomare in Wijk aan Zee. Wat er precies voor therapieën voortgezet gaan worden is nog niet duidelijk. Er wordt nog gewacht op de uitslag van het laatste NPO (Neuro Psychologisch Onderzoek) en aan de hand daarvan worden de therapieën ingezet. Nog even afwachten dus! Als je eenmaal weer in het traject zit in Heliomare, gaat er ook gekeken worden naar arbeidsre-integratie en  misschien een opleiding, ook autorijlessen hebben jullie het over gehad.

In de avond hebben we bij je vader een gesprek met Nick Bas en Isa erbij. We bespreken hoe we met elkaar er voor gaan zorgen dat het voor iedereen aangenaam is, als jij weer thuis bent. Je bent tenslotte acht maanden geleden bij ons weggegaan en komt nu terug als een andere zus/dochter, dat is niet niks! We hebben een goed gesprek met elkaar en daarna ga ik naar Ben.

Vrijdagochtend ben je al vroeg wakker en Bas ook want die heeft een toets waar hij voor wilt leren. Jullie zitten om zes uur in de ochtend al beneden en jij maakt voor Bas tosti’s en warme chocomelk, wat een service! In de middag ga je samen met je vader ramen lappen, dat is mooi want dan kan je dat ook een keer bij mij thuis doen! Je vertelde me trouwens nog dat je door een uitzendbureau gebeld bent om te werken bij AZ, in de bediening, je hebt tegen ze gezegd dat je er nog even over na zal denken. Ik moet er eigenlijk wel om lachen, je hebt serieus overwogen om het nog te doen ook. Vrijdagavond rijden Ben en ik langs het AZ-stadion en krijg ik net daarvoor een berichtje van je vader met een foto waarop jij slapend op de bank ligt. Nog maar even niet werken San!

Zaterdag ga je met je vader en Isa naar Middenwaard en gaan jullie opzoek naar Zwarte Pieten want je hebt gehoord dat Cheryl als Zwarte Piet door het winkelcentrum loopt. Uiteindelijk vinden jullie haar. Isa heeft voordat jullie weggingen jouw haar gedaan en stuurt me een foto. De foto vind ik mooi maar raakt me ook ergens in mijn hart. Het is zo duidelijk te zien dat je ziek bent, kwetsbaar, breekbaar.

Ben en ik gaan in Alkmaar wat winkels langs en dan krijg ik een berichtje van Thomas, of we elkaar weer eens kunnen zien. Nou, we zijn toch in Alkmaar dus we kunnen nu wel even langskomen! En zo zitten we dan ineens in het kleine studiootje van mijn ex-schoonzoon. Ik vind het fijn om hem weer te zien maar ik weet nu al dat jij dit niet leuk gaat vinden. Dat vind ik jammer, ik zou zo graag willen dat je het begrijpt dat het is gelopen zoals het is gelopen. Ik laat Thomas de foto zien die Isa mij net stuurde van jou en ik zie dat hij er net zo naar kijkt als ik net deed, waarschijnlijk ziet en voelt hij ook hetzelfde.

Zondag heeft Ben zijn housewarming party en haal ik jou op om 13.00 uur. Bij Ben ontmoet jij Ben’s familie en je herkent ze niet, alleen Ben’s zonen ken je nog wel. Een van Ben’s vrienden is neuroloog en jullie praten een tijdje met elkaar. Ik laat je Ben’s huis zien maar het valt me op dat je heel snel kijkt en gauw weer naar beneden wilt. De oude Sanne zou alles uitgebreid bekijken en interieuradviezen geven. Je helpt me met taart uitdelen en houdt de bordjes net zo vast zoals je als serveerster deed bij Stroming, op een rijtje op je arm, het gaat je nog goed af. Ik merk dat je wat spraakzamer en toegankelijker bent als een paar weken geleden. Je praat met anderen en zoekt toenadering. Er wordt gitaar gespeeld en gezongen en daar kan je niet zo goed tegen, teveel geluid. Maar ja, San, je zal je moeten aanpassen!

Na het eten gaan we naar huis want je wordt om acht uur opgehaald. Voor de laatste keer met de taxi terug naar Huize Padua San. Je bent je er van bewust en noemt het zelf ook steeds op. Thuis gaat het Keezbord op tafel en doen we een paar potjes, ook met Bas er bij. Precies om acht uur rijdt de taxi voor ons huis, een luxe taxi dit keer, gelukkig geen bus zoals vorige week. We nemen afscheid en zwaaien voor het raam want in de deuropening bevriezen we zo’n beetje. Ik zie niet of je terugzwaait want de raampjes zijn geblindeerd.

Nog vijf dagen San, de laatste vijf dagen van jouw enorme, ontzettend heftige logeerpartij. Een maand in het ziekenhuis, vier maanden Heliomare, drie maanden Huize Padua en straks…weer lekker thuis…..eindelijk.

26. nov, 2017