11. dec, 2017

11. dec, 2017

"Steeds moet ik naar mijn dochter kijken, ik kan er niks aan doen. En als ik dan naar haar kijk dan voel ik van alles. Ongeloof…als ik bedenk wat ze allemaal heeft meegemaakt en ontroering om hoe ze probeert om weer haar leven op te pakken. Ik verbaas me steeds weer over hoe anders ze is en dan voel ik de wanhoop wanneer ik besef dat ze misschien nooit meer de oude wordt en haar geheugen misschien nooit meer terug krijgt. Maar het trotse gevoel overheerst alles en geeft me weer moed. Ze doet het zo ongelooflijk goed dat het bijna niet anders kan dan dat dit hele verhaal een goed einde krijgt. "

11. dec, 2017

11. dec, 2017

....soms echt even in mijn arm knijpen. Je bent echt weer thuis en het lijkt alsof je elke dag een klein stapje vooruit gaat. Bijna elke dag krijgen wij ons ontbijt geserveerd door een reuzenteddybeer, wie heeft het?!  Je maakt een feestje van je leven en organiseert allerlei etentjes en afspraakjes met de mensen om je heen. Je bent vrijdagavond uit-eten geweest, zaterdagavond ook en trouwens, zondagavond ook. Vorige week had je nog geen therapieën maar je hebt je prima vermaakt ook als ik aan het werk was en Bas en Isa naar school. Laura is langs geweest, je bent met Laura en Rachel naar Stroming geweest, Robert-Jan is op bezoek geweest, je bent met ome Peter op pad geweest en dan ben ik vast nog wel iets vergeten op te noemen.

We hebben de zolder opgeruimd en je hebt goed meegeholpen. Je bent heel vaak met spullen naar beneden gelopen en we hebben alles gedumpt bij de gemeentewerf.  Daarna naar de apotheek om jouw medicijnen te halen en toen we terugreden zei je, ‘ik heb door dit alles wel gemerkt dat ik heel veel van jou hou’. Dat vond ik wel heel erg lief dat je dat zei.

Je korte-termijngeheugen is niet wat het wezen moet maar ik merk dat je na wat aanwijzingen weer ‘o ja’ zegt. Je lange-termijngeheugen werkt anders, wat weg is lijkt echt ver weg te zijn. Je reuk is ook helemaal weg. Je liet een broodje te lang in de magnetron, het hele huis stonk ernaar maar jij rook niks. Ik heb een fles bleek onder je neus gehouden en er in geknepen, ook niks. Je vader heeft datzelfde gedaan met ammoniak, je neus deed er zeer van en je kreeg acuut hoofdpijn, maar je rook niks. Ik heb gelezen dat je dat kan trainen dus daar gaan we mee aan de slag.

Vrijdag hadden we een gesprek met iemand van de gemeente, om te kijken wat jij nodig hebt om weer goed te functioneren, in de maatschappij en bij ons in het gezin. Er komt een ambulant begeleider elke week om met jou te praten. Je vindt het zelf niet zo nodig maar ik wil graag alles inzetten om jou maar weer terug te krijgen, op alle fronten.

Ik merk dat ik je wat makkelijker kan loslaten. Ik heb gewerkt en jij ging je gangetje. Je hebt boodschappen gedaan en andere klusjes. Je bent zelfstandig naar ome Peter gefietst, zelfs door de sneeuw, het is allemaal goed gegaan. Zondag viel je bij je vader op de bank in slaap. Bas maakte je wakker, je schrok en zei: “Ben ik aan de beurt?’….zelfs in je slaap ben je met spelletjes bezig!

Vandaag ben je voor het eerst naar Heliomare geweest voor je therapieën. Je werd al om kwart over zeven opgehaald door de taxi en ook nu heb je alles zelf geregeld (want ik sliep nog). In Heliomare heb je het naar je zin gehad vertelde je me. Eerst ging je sporten en dat vond je extra leuk doordat de begeleider een leuke jongen was, dat vertelde je giechelend. Daarna had je ergotherapie en logopedie. Er zaten wel pauzes tussen en in die pauzes ben je naar je oude afdeling gegaan en drie keer raden wat je daar ging doen…inderdaad…spelletjes met een cliënt!

Vanmiddag ging je boodschappen doen en heb je helemaal zelf uitgezocht wat er gekocht moest worden. Vlak voor het eten werd ik geappt door Thomas, hij was met de auto in onze straat, er was een ruitenwisser stuk, ‘mag ik even een schroevendraaier komen halen?’. Isa ging met een schroevendraaier naar buiten en jij reageerde verbaast. Later, toen Isa weer binnen kwam kregen we de groetjes, ‘hij mist ons’. En ja, toen voelde ik weer die weemoed…..heimwee naar hoe het was, jij en Thomas bij mij op zolder.

Maar ik moet niet terugkijken, ik moet kijken naar hoe het nu is en wat we er nog van kunnen maken. En als ik zie hoe je er elke dag weer een beetje beter uit gaat zien, dan kan ik alleen maar blij zijn…..heel blij!