18. dec, 2017

18. dec, 2017

"Net nog, toen ze in de deuropening tegen me stond te praten…zag ik weer een stukje van mijn dochter van hoe ze was voordat de encefalitis in haar hersenpan kroop. En ik kan niet eens uitleggen hoe, maar het was de manier waarop ze tegen me praatte, hoe ze keek, haar stem, haar blik. En nu, terwijl ik dit schrijf, hoor ik haar bekvechten met haar broertje, het klinkt alsof er nooit iets is gebeurd. Maar intussen weet ik wel beter…er is héél veel gebeurd."

18. dec, 2017

...die zo snel voorbij ging dat je je afvraagt of het wel kosmetisch verantwoord is hoe snel de tijd is gegaan.  

Woensdag gaan we eerst het laatste gedeelte van jouw zolder opruimen en komt Laura langs. In de middag gaan we samen naar het AC, het Activiteiten Centrum. Ik sta daar niet helemaal achter omdat daar bezoekers komen waar ik mijn bedenkingen bij heb. Maar het is even om de tijd te overbruggen. We hebben namelijk van de WMO-consulente gehoord dat je per januari gaat deelnemen aan de dagopvang van Esdege Reigersdaal. Tja, in de eerste instantie zie ik dan meteen verstandelijk beperkte mensen voor me maar na wat gegoogel kom ik er achter dat ze ook gespecialiseerd zijn in NAH (niet aangeboren hersenletsel). Tot dat je daar terecht kunt, mag je wanneer je maar wilt inlopen in het AC. Het is heel vlakbij, paar minuutjes fietsen, dat is dan wel weer handig. Vandaag is daar een open dag en gaan we kijken. Je bent er zelf enthousiast over, ikzelf niet zo, maar daar gaat het niet om.

Donderdag om tien uur heb je een afspraak voor een intakegesprek en ik ga bewust niet mee want ik wil graag dat je weer leert om zelf de dingen te regelen. Je vindt het er zo leuk dat je meteen blijft en je hebt meteen een klik met een andere bezoekster en de stagiaire die van jouw leeftijd is. ‘smiddags heb je therapie in Heliomare.

Het AC bevalt je prima maar ik heb er een dubbel gevoel bij. Fijn dat je het er zo naar je zin hebt en dat je jezelf daar kunt vermaken, maar ook vreemd dat je je zo thuis voelt bij mensen waarvan ik niet weet wat ik er van moet denken. Vrijdag breng ik je naar het AC voordat ik naar Ben ga en ik ga even met je mee naar binnen. Buiten bij de ingang staan twee vrouwen te roken, ze zien er uit als types die ik liever niet bij jou in de buurt wil hebben. Binnen zitten in de werkplaats een paar bezoekers kaartjes aan stokjes te prikken, daar heb je geen zin in, je doet liever spelletjes. Ik laat je er achter en het voelt ongeveer hetzelfde als toen ik je vroeger bij de peuterspeelzaal achterliet, jij met een pruillip en waterige oogjes en ik met een brok in mijn keel. Alleen heb je nu geen pruillip en waterige oogjes…maar ik wel een brok in mijn keel. ’s Avonds gaan jullie met z’n allen bij mij thuis eten, Isa Bas Lisette en haar vriend en jij. Ik blijf bij Ben want daar hebben jullie mij niet bij nodig!

Zaterdag gaan we naar opa en oma, oma is er nog niet en als zij later thuiskomt ga jij koffie voor haar maken. Vanaf opa en oma gaan we winkelen in Centrumwaard, voor de kerst en als we weer richting huis fietsen, snuif ik een lucht op van gebraden vlees of zoiets. Nou ben ik een verstokt vegetariër maar een pan pruttelende gehaktballen vind zelf ik wel lekker ruiken!  ‘hmm, ruikt lekker hier’…zeg ik automatisch en meteen besef ik dat jij niks ruikt. Maar dan zeg je ‘ja..mam…ik ruik iets, ik weet niet wat ik ruik maar ik ruik iets!, je bent er zelf zo verbaasd over dat je m’n arm vastpakt terwijl je het zegt. En ik ben er net zo blij om als toen je als ukkepukkie je eerste stapjes zette. Mijn kind ruikt gehaktballen en ik kan wel janken van geluk.

Zondag gaan we met z’n viertjes brunchen en daarna gaan we met z’n drieën naar Middenwaard, weer voor de kerstkadootjes. Isa moet daarna werken en wij shoppen nog even verder en eindigen bij Stroming voor de koffie. Om half vier komt Anne bij ons dus uiteindelijk moeten we nog een beetje opschieten ook en opschieten dat is nou net waar jij niet goed in bent! Als jij met Anne thuis aan tafel zit ga ik even naar Ben om te zonnen onder de zonnehemel. We gaan namelijk een kort reisje naar Gambia maken, de eerste week van het nieuwe jaar, dus ik moet een beetje voorbruinen. ’s Avonds maken we samen eten en ook dan lijk je wel weer iets te ruiken!

Maandag, vandaag dus, heb jij weer therapie. Eerst maak je voor mij een ontbijtje en zitten we samen aan tafel te wachten tot de taxi komt. Die komt een kwartier te laat dus weet ik nu al dat je je eerste therapie gaat missen, gelukkig is dat de fitness dus dat is niet zo erg. Ik heb om negen uur een sollicitatiegesprek en moet daarna werken. Aan het eind van mijn dienst krijg ik te horen dat ik ben aangenomen! Per 1 februari ga ik werken op de dagopvang, leuk, ik heb er zin in! Als ik blij naar huis fiets, bel ik jou en vertel je me dat je bij Mieke thuis bent, de bezoekster van het AC waar je het eerder over had, ze is begin dertig. Leuk…denk ik…maar meteen maak ik me ook zorgen. Mieke komt niet voor niets daar in het AC, ik ken haar helemaal niet en jij zit in haar huis? Hm…   Om vijf uur bel je me, ‘mam, ik ben mijn sleutelbos kwijt’. Met de auto ga ik naar Miekes huis om jou op te halen, dan kan ik haar meteen ontmoeten. Jullie hebben het hele huis afgezocht maar de sleutelbos niet kunnen vinden. Jullie staan al buiten op me te wachten en ik geef Mieke een hand. Ze ziet er aardig uit en ze heeft hetzelfde als jij, je ziet dat er iets mis is daar binnen in het hoofd.

We rijden naar huis en thuis zoek ik voor de zekerheid je jaszakken nog een keer na, maar helaas, geen sleutels. Je bent zelf een beetje van slag doordat je sleutels kwijt zijn, ‘hoe kan dat nou?’ zeg je steeds. Ik stel je gerust door te zeggen dat je dit voordat je ziek werd ook vaak had, ‘echt?’ …’pff, ja echt San, paspoort, rijbewijs, sleutels….alles ben je wel een keer kwijt geweest’.

Morgen gaan we naar de neuroloog, ik heb nog wel een rijtje met vragen….dus…wordt vervolgd!