19. mrt, 2018

19. mrt, 2018

"Het doet zo’n pijn om je dochter te zien zitten, verloren in een hoekje, spelletjes spelend op haar mobieltje, in een troosteloos centrum waar vooral troosteloze mensen zijn. Mensen die er vast niks aan kunnen doen dat ze zijn zoals ze zijn en voor wie het fantastisch is dat er zo’n centrum bestaat. Maar die vooral zijn zoals ik niet wil dat mijn dochter is en ook mensen zijn waar ik mijn dochter niet mee wil associëren. Ik wil zo graag dat mijn dochter weer een normaal leven kan leiden en het zo druk heeft met normale dingen, dat ze geen tijd meer heeft om in een hoekje te kruipen in een omgeving waar ze zich veilig voelt omdat er niks van haar verwacht wordt, omdat ze mag zijn wie ze is…omdat iedereen daar zo is en zo mag zijn. "

19. mrt, 2018

19. mrt, 2018

….je kwam gisteravond even na tien uur thuis. Je was bij Erik thuis geweest en je had zijn ouders ontmoet. ‘Hoe was het?’ vroeg ik, en kreeg het standaard antwoord wat je altijd geeft, ‘gezellig’. Jullie gingen met z’n viertjes Keezen.

Zaterdag 10 maart gaan Bas Isa jij en ik op kraamvisite bij Marloes en Thijs. Ze hebben weer een prachtige dochter gekregen en ook jij houdt haar in je armen. Zo mooi om te zien en ik hoop zo erg dat er voor jou een dag komt dat jij zelf zo zit met je eigen kindje in je armen.

Zondag 11 maart ga je met Erik schaatsen. Ik vind het doodeng en vraag een paar keer aan je, ‘doe je wel voorzichtig? Ga niet op je hoofd vallen hoor San…’ je zucht en zegt steeds weer dat ik me geen zorgen moet maken. Na het schaatsen gaan jullie naar de Zwarte markt en daarna bij Stroming wat drinken. Isa is daar aan het werk en je vertelt haar dat je gevallen bent en laat je hand zien. Op de muis van je hand zit het vel los. Isa moet veel moeite doen om je zo ver te krijgen dat ze de wond mag schoonmaken en er een pleister op mag plakken. Isa is bezorgt en vraagt of je op je hoofd bent gevallen, je zegt ‘ja’ maar later, thuis zeg je tegen mij van niet. Als Isa vertelt dat je tegen haar zei dat je wel op je hoofd bent gevallen en ik jou daar mee confronteer, zeg je dat dat een grapje was. Ik leg je uit dat je hier echt geen grapjes over mag maken, vooral niet na wat wij allemaal hebben meegemaakt met jou maar ook omdat ik op een gegeven moment niet meer weet wat ik moet geloven. Je snapt het en biedt je excuus aan. We gaan er dus maar even van uit dat je niet op je hoofd bent gevallen.

Maandag 12 maart sturen we een sollicitatiebrief naar mijn werk. Ze zoeken vakantiemedewerkers o.a. voor in het restaurant. Misschien kan ik een kruiwagen voor je zijn. Zou toch een leuke kans zijn om op die manier weer een beetje op de arbeidsmarkt te komen. Bas vertrekt vanavond naar Londen en is zijn pinpas kwijt, suffie. Jij bent zo lief om je pinpas te lenen aan hem.

Dinsdag 13 maart heb je eerst je afspraak met Sonja, je ambulant begeleidster en daarna gaan we samen naar Rataplan. Als we daar weer weggaan stel ik aan jou voor om een stukje te gaan rijden, jij achter het stuur. Je twijfelt geen seconde en even later rijden we over het industrieterrein. Eigenlijk is het de bedoeling dat je alleen een stukje op het industrieterrein rijdt maar het gaat zo goed dat ik je verder laat rijden. Het is zo ontzettend fijn om te zien hoe ontspannen je achter het stuur zit en rijdt alsof je het iedere dag doet. Je kijkt netjes in je spiegels, schakelt soepel en even is het net alsof we terug in de tijd zijn en er niks is gebeurd in jouw hersenpan. We rijden naar de Kwantum en daarna naar de Jysk en vanaf de Jysk naar huis. En echt, het gaat zo goed en ik ben zo blij om dat te ervaren. En ja hoor, ik weet het, het is niet slim, het is een risico en ik ben de Sjaak als er iets gebeurt maar het is me het allemaal waard. Voor jou is het heel goed om te merken dat je dit goed kunt, een absoluut succesmoment en voor mij is het zo mooi om te zien hoe gemakkelijk je dit doet. Niemand pakt ons dit af San!

Woensdag 14 maart ga je spontaan met Erik naar de Efteling. Hij is er nog nooit geweest, jij wel, drie jaar geleden nog, of was het twee? Maar je weet er helemaal niets meer van. Na de Efteling gaan jullie samen eten in je vaders huis en als je weer thuis bent vraag ik hoe je het hebt gehad. ‘Gezellig’…ik had het kunnen weten!. Ik noem wat attracties op en vraag je of je daar in bent geweest, Fatamorgana, Droomvlucht, Pandadroom…’eh nee we zijn in drie achtbanen geweest’.  ‘Oke, je gaat bijna twee uur rijden, betaalt een godsvermogen en gaat in drie achtbanen?’…’mam, het was gewoon gezellig’…’Zucht’.

Donderdag 15 maart krijg ik een mail terug van de revalidatiearts van Heliomare. Ik had begin van de week een mail gestuurd waarin ik mijn zorgen uitte. Ik heb contact gehad met iemand van Herzens, die gaan over begeleiding na de revalidatieperiode. Zij vertelde me dat er nu, tijdens de revalidatieperiode, alles uitgehaald moet worden wat maar mogelijk is. Ik ben daar over na gaan denken en heb geconcludeerd dat er veel te weinig gebeurt vanuit Heliomare, terwijl er nog een hoop te doen en te behalen is. Ik heb een uitgebreide mail gestuurd waarin ik een opsomming heb gemaakt van de dingen waarvan ik vindt waar nog aan gewerkt kan worden. Je krijgt nu alleen nog maar cognitieve therapie, af en toe logopedie en activiteitenbegeleiding. Het antwoord van de revalidatiearts is dat e.e.a. besproken gaat worden in het team en dat ik er binnenkort terugkoppeling op krijg, ik ben benieuwd! Wel weer jammer dat ik aan de bel moet trekken, je verwacht toch van zo’n instituut dat ze alles op alles zetten om jou te helpen. In de middag ga ik met Isa lunchen maar eerst rijden we langs het AC (activiteitencentrum). Isa is daar nog nooit geweest en aangezien jij daar zoveel tijd doorbrengt, wil ze het wel eens zien. Als we binnenkomen zien we jou zitten, je zit alleen in een hoekje en speelt een spelletje op je mobiel. Aan de tafel zitten allemaal mensen te tekenen enzo. Als ik je zo zie zitten wil ik je het liefst meenemen en verbieden om ooit nog naar het AC te gaan, maar dat doe ik niet. Jij voelt je daar prettig, er wordt niks van je verwacht en dat voelt voor jou veilig. Later in de auto zegt Isa dat het ook maar een kille ruimte vond en de mensen die er waren….tja…wat zullen we zeggen? Hoe dan ook, jij hebt een ingewikkelde constructie bedacht met halen en brengen van de taxi en heen en weer lopen en fietsen met jouw fiets en Bas z’n fiets, te ingewikkeld om uit te leggen maar knap dat je het zo hebt bedacht. Je hebt in het AC als verrassing voor Bas, z’n fiets laten opknappen. In de avond ga je naar oom Peter, je hebt hem gezegd dat jij het eten zou regelen en neemt hem als verrassing (nog voor zijn verjaardag) mee naar de Bolle Buik.

Vrijdag 16 maart ga je met oom Peter naar een herdenkingsbijeenkomst van het uitvaartcentrum dat vorig jaar de begrafenis van Oma Ellie had geregeld. Je stuurt me een foto van het scherm waarop Oma’s naam stond en je krijgt een roos mee. Later vraag ik je of je je nog verdrietig voelde en dat was inderdaad zo. Overigens heb ik je deze week voor het eerst boos gezien, echt boos. Ik vertelde jou dat op mijn werk een cliënte erg onaardig tegen mij deed en dat ze me uitmaakte voor ‘forse meid’. Nou had ze daar misschien dan wel gelijk in maar toen ik het jou vertelde werd je zo boos dat ik er van opkeek! Vuur uit je ogen, stoom uit je oren, ‘ en? Heb je haar een klap op d’r kop gegeven? Wat denkt ze wel niet!’…zo lief dat je zo voor me opkomt en zo fijn om te zien dat je emoties weer een beetje werken! Vandaag krijg ik een appje van Joran, ik ken hem van de sportschool en hij heeft een zusje dat net zo oud is als jij en ook NAH heeft doordat ze vijf jaar geleden van de trap is gevallen. Hij vertelde dat hij wel eens met zijn zusje gaat sporten en ik had gevraagd of jij een keer mee mocht. Ik app het jou en je probeert er eerst nog onderuit te komen maar uiteindelijk stem je toe.

Zaterdag 17 maart haal ik je bij je vader op en breng je naar de sportschool. Mara, het zusje van Joran, is er al, haar moeder is er ook. We maken kennis met elkaar en ik zie meteen dat Mara een leuke spontane jonge vrouw is. Na het sporten haalt je vader je weer op en in de avond bel ik je om te vragen hoe het was. Het antwoord, inderdaad, ‘gezellig!’. Het sporten vond je maar niks maar je hebt wel met Mara een afspraak gemaakt om samen te gaan eten bij haar. Dat vind ik heel leuk om te horen, ik hoop dat je hier een vriendschap aan overhoudt!

In de middag gaat Isa jouw haren en make-up doen want je hebt vanavond een verjaardag van iemand van de vriendengroep. Thomas komt je ophalen en brengt je ook weer thuis, fijn dat je niet meer boos op hem bent. Hij komt ook nog even naar binnen als hij je weer thuis brengt bij je vader omdat Bas inmiddels jarig is.

Zondag 18 maart, Bas is vandaag 17 geworden! Jullie vieren het bij je vader en ’s avonds komen jullie thuis.

Maandag 19 maart, vandaag, moest Isa afrijden…helaas…weer niet gelukt. Ze stuurt me als ik aan het werk ben een fotootje van een kaart die Oma Hemmie in de brievenbus had gedaan. Er zit geld in en er staat op, ‘koop maar troostchocolade ofzo’, arme Isa! Voordat ik naar mijn werk ging heb ik de neuroloog gebeld, althans, ik kreeg de secretaresse aan de telefoon en die heeft mijn vragen genoteerd. Je hebt namelijk nu alweer een paar dagen achter elkaar de hik, net als in juli vorig jaar. Je had het toen wekenlang achterelkaar. Het is geen normale hik zoals ik die bijvoorbeeld soms heb. Je hikt hard en achter elkaar, dwangmatig. En ja, ik maak me zorgen, ben bang dat andere dwangmatigheden van toen ook weer terugkomen. Is dit het begin van een terugval? Ervaar je teveel prikkels? Zou best kunnen want je propt je dagen vol met van alles en nog wat. Of komt het door het afbouwen van de medicijnen? Vanmiddag moest ik eigenlijk terugbellen voor het antwoord van de neuroloog maar dat lukte niet vanwege mijn werk, dus bel ik morgen. Vandaag zou de endocrinoloog trouwens ook bellen met de uitslag van het bloedonderzoek met betrekking tot jouw slechte slaappatroon, is ook niet gebeurd. Morgen ben ik vrij, eerst maar weer eens wat telefoontjes plegen.

En nu, terwijl ik dit schrijf, ben jij weer bij Erik thuis. Steeds vraag ik je of jullie nog steeds alleen maar vrienden zijn en dan slaak je een zucht, ‘ja mam, we zijn alleen maar vrienden, maak je geen zorgen’. Ik vertel je dan dat het ook goed is als het anders is, als jullie méér dan vrienden worden maar volgens jou gaat dat niet gebeuren want je vindt hem alleen maar aardig, meer niet. De broer van Mara (Joran) daarentegen, staat wel op je wensenlijstje, vertel je ons giechelend.

Blij om te zien dat je smaak qua jongens niet veranderd is San en fijn om te zien dat je zelf het verschil ziet tussen ‘gewoon aardig‘ en ‘hmmm interessant!’...we gaan het allemaal nog meemaken San…komt vast goed😊

19. mrt, 2018