25. apr, 2018

25. apr, 2018

"Iedere moeder kent het wel, het gevoel van 'kom niet aan mijn kind'. Als je je kind bijna kwijt bent geraakt of als je kind hersenletsel heeft, dan wordt dat gevoel minstens honderd keer sterker. Mijn kind was ik bijna kwijt en mijn kind heeft hersenletsel, tel dat maar bij elkaar op en je komt tot de conclusie dat het een wonder is dat ik vandaag geen moord heb gepleegd."

25. apr, 2018

dat uit de kluiten gegroeide schaap ben ik. Dat huispak kreeg ik van Sanne, mijn dochter die zo dankbaar is voor alles wat ik voor haar doe en gedaan heb. Voor mij is het logisch dat ik er alles aan doe om mijn dochter weer een gelukkig leven te bezorgen na alles wat ze heeft meegemaakt. En daarom doet het me zoveel pijn dat er mensen zijn die onaardig tegen haar doen. Ik heb er voor gezorgd dat ze bij ons kan komen werken en dat is allemaal gelukt. Heel veel zin had ze er in, eindelijk weer werken, iets doen wat andere jonge vrouwen doen, haar eigen geld verdienen. De eerste dag kwam ze thuis en zag ik dat ze niet zo heel blij was, ‘die vrouw was niet aardig tegen me, ze vond dat ik te langzaam werkte’. Daar was ik al een beetje bang voor en dat was iets wat ik ook al tijdens de informatiemiddag had gezegd tegen een collega, ‘ik ben zo bang dat ze naar tegen haar gaan doen omdat ze niet zo snel van begrip is’. De collega overtuigde me ervan dat het wel goed zou komen. Gisteren werkte ze weer en kwam ze met hetzelfde verhaal, ‘weer die vrouw, en ik ging alleen maar even met een aardige meneer praten’. Ik vroeg haar of ze wel had verteld over haar hersenletsel, ‘ja, heb ik uitgelegd’.  En vandaag moest ik zelf ook werken en zat ik met mijn groep ouderen in het restaurant en kon alles mooi bekijken. Zo trots en blij voelde ik me toen ik haar zag lopen, met haar armen vol borden en haar mooie glimlach, precies zoals het was…toen…bij Stroming. Vriendelijk tegen de ouderen, dat is toch het allerbelangrijkste? Zou je denken. Ik kon goed horen hoe ‘die vrouw’ haar toesprak alsof ze een dom kind was. Ze had blijkbaar gevraagd wat ze moest doen en toen kreeg ze als antwoord, ‘nou, wat denk je nou zelf wat je moet doen….pauze houden ofzo?’. Ik moest me vreselijk inhouden. Zo vernederend en geïrriteerd als ze de hele tijd tegen Sanne deed, waarom? Zelfs al was het tegen een ander meisje geweest, dan nog had ik het stom gevonden. Maar andere meisjes kunnen voor zichzelf opkomen, Sanne kan dat nog niet. Ik zag haar staan tegenover de betreffende collega, ze zag er zo kwetsbaar uit, m’n hart brak zo’n beetje in duizend stukjes. Toen we even samen bij de afwaskar stonden, fluisterde Sanne ‘wat een arrogant mens is dat toch’. ‘Trek je er niks van aan San, je doet het hartstikke goed’, sprak ik haar bemoedigend toe. Maar inwendig wilde ik naar haar toe lopen, op haar rug springen zodat ze voorover zou vallen met haar gezicht in de andijviestamppot. Ik voelde zoveel woede en verdriet om hoe ze tegen mijn dochter deed. Hoe kan je nou zo doen tegen iemand? En vooral iemand met hersenletsel? In gedachten zat ik te bedenken wat ik straks tegen haar zou zeggen, want natuurlijk wil ik haar hierover aanspreken. Maar steeds als ik er aan dacht voelde ik de tranen van woede naar boven borrelen. Ik heb besloten om maar even niets te doen, want ik zat teveel in mijn emoties en bovendien moest ik bij mijn groep blijven. Toen mijn dienst er op zat ben ik nog even naar Sanne gelopen om haar gedag te zeggen, ik zag de betreffende collega niet meer, gelukkig….voor haar.

Toen ik naar huis fietste voelde ik me nog steeds boos en in de Deen liep ik als een kip zonder kop langs de schappen, geen idee meer wat ik moest kopen. Bij de broodafdeling heb ik een stuk cake in mijn mond gepropt, f#ck de calorieën. Ik heb in ieder geval een chocoladereep voor Isa gekocht, die is namelijk voor de vierde keer gezakt voor haar rijexamen, arm kind. Toen ik, eenmaal thuis, mijn mailbox opende zag ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek, dat is dan het goede nieuws van vandaag.

Mijn woede is inmiddels een beetje gezakt dus ik ga maar eens achter het fornuis.

Zo….dat moest ik even kwijt!