23. mei, 2018

"Laatst kreeg ik een officiële waarschuwing vanwege het schenden van privacy in deze blog. Ik heb het uiteraard meteen gecorrigeerd maar toen was het al massaal gelezen. Het was een foutje van mij, tja, in mijn enthousiasme en vaak ook beïnvloed door emoties wil het wel eens mis gaan en vergeet ik dat het gelezen wordt door anderen. Het geval was namelijk dat ik mijn kersverse schoon-achtige-zoon bij zijn echte naam genoemd had in plaats van zijn tijdelijke schuilnaam. ‘Ik kan u aanklagen’, meldde hij beleefd. Natuurlijk was het een grapje van hem, stel je voor zeg."

23. mei, 2018

....begint mijn voet weer een beetje onderdeel van mijn eigen lichaam te worden in plaats van een mismaakt levenloos wormvormig aanhangsel dat ergens aan mijn been bungelt. Ik loop nog steeds op krukken van A naar B en weer terug en veel verder kom ik niet. Ben heeft me door de Karwei getransporteerd op zo’n kar waarmee je normaalgesproken zakken potgrond of steigerhouten planken vervoert, ik kan je vertellen: je wordt ontzettend inventief. Toen ik laatst even in mijn eentje thuis was (ik tel die puber met koptelefoon, gamend op z’n kamer voor het gemak even niet mee) en mijn bordje met crackers van de keuken naar de woonkamer moest krijgen, heb ik het bordje op de vloer gezet en voortduwend met mijn krukken over het laminaat, van de keuken naar de woonkamer laten glijden, tja, je moet wát. Het thuiszitten heeft ook wel voordelen, ik heb de afgelopen week heel veel geregeld voor jou.

Woensdag 16 mei kwam ik een vacature tegen van een restaurant in Castricum. Het is een bijzonder restaurant want ze begeleiden daar leerlingen die moeilijk op de arbeidsmarkt terecht kunnen en extra begeleiding nodig hebben. Uit ervaring weten we nu dat het niet zo vanzelfsprekend is dat mensen rekening houden met jouw hersenletsel en uit de verhalen die ik zo lees op de website van het restaurant in Castricum, zit je daar dan helemaal goed. We schrijven een sollicitatiebrief en vrij snel komt er antwoord. Er wordt je gevraagd of je van plan bent om een opleiding in de horeca te doen, want ze bieden leer/werkplekken. Dus gaan we op zoek naar informatie over de opleiding. De opleiding kun je doen bij het ROC in Heerhugowaard, ‘zelfstandig werkend gastvrouw niveau 3’. Dat is mooi, want niveau 2 heb je al. Het is een éénjarige opleiding, één dag in de week naar school en de rest stage. Eerst twijfel je nog, ‘met mijn geheugen een opleiding doen?’, maar ik weet je zover te krijgen om de sprong te wagen, ‘ik ga je helpen San’. Nu ben je uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek in Castricum, 30 mei, spannend! En uitgenodigd voor een ‘talentscan’ bij het ROC op 5 juni, ook spannend!

Daarna heb ik maar eens gebeld met de autorijschool van Heliomare want het zou fijn zijn als je met mijn auto naar Castricum zou kunnen rijden, als het allemaal doorgaat. Donderdag 14 juni heb je een gesprek en een test, misschien maar even een autorijlesje vooraf doen! Voor de extra begeleiding die het ROC biedt, hebben we een diagnose nodig, dus bel ik met de neuroloog, wordt geregeld! Daar moeten we 1 juni toch naartoe. En dan heb ik nog gebeld met het ziekenhuis in Ede want het was nogal een gedoe om je in te schrijven voor het reukonderzoek. Moest via de fax, valt een fax niet in dezelfde categorie als een cassettebandje en een videorecorder? Of ligt het aan mij? Maar goed, ook dat hebben we geregeld. In de avond ga je eten bij de ouders van Bob, donderdag 31 mei gaan we met z’n zessen uit eten, ik ben benieuwd!

Donderdag 17 mei belt de revalidatiearts over het slaaponderzoek, er is niks bijzonders uit naar voren gekomen, geen slaapapneu of andere rare dingen. De arts raadt je aan om rustmomenten in te lassen overdag, zodat je hersenen even uit kunnen rusten. Blijkbaar werken jouw hersenen ’s nachts nog door waardoor je niet meer kunt slapen. Je wordt bijna elke nacht ergens tussen 4 en 6 uur wakker en kunt dan niet meer slapen. Rustmomenten…nou…dat wordt wat! In de middag ga je lunchen bij Oom Peter en in de namiddag ga je naar Bob en blijf je eten, …rust…wat is dat?

Vrijdag 18 mei ga je in de ochtend naar het AC, ’s middags naar Alkmaar voor de geheugentherapie en in de avond komen de ouders van Yolande eten, je vindt het leuk om ze weer te zien.

Zaterdag 19 mei gaan we met z’n vieren naar Castricum om te lunchen in het restaurant waar jij volgende week het sollicitatiegesprek hebt. Het ziet er gezellig uit en je ziet jezelf er wel werken. Er werken aardige mensen, geen verstandelijk beperkten of wazige types (met alle respect) maar mensen zoals jij, vriendelijk en zorgzaam. Op de terugweg zetten we jullie af in Alkmaar want jij blijft bij Bob. In de avond stuur je me een foto, jullie zijn bij vrienden van Bob en doen een raar spel met een ding wat je in je mond moet doen en dan raden wat de ander zegt.

Zondag 20mei ben je de hele dag bij Bob en in de middag ga je in je vaders huis met Dorien en Marlies soep eten en gezellig kletsen. Om half elf kom je pas thuis en dan moeten we natuurlijk nog bijkletsen!

Maandag 21 Mei gaan we samen boodschappen doen. Ik kan voorlopig niet autorijden en fietsen en met m’n krukken vind ik het net even te ver lopen, dus moet jij maar rijden, het is een klein stukje. Grappig hoe mensen je nakijken als je met krukken door een supermarkt loopt, kinderen staan je gewoon met open mond aan te staren. Vroeg in de middag ga je naar Mieke, je gaat bij haar lunchen. Daarna ga je naar mevr. B, jullie gaan fietsen met de duofiets en komen ook bij mij langs. We zitten weg te smelten in de tuin en na een half uurtje gaan jullie weer. Bob komt bij ons eten en na het eten gaan we langs bij opa en oma Hemmie. Opa heeft zijn operatie goed doorstaan, jammer dat andere oorzaken er voor zorgen dat hij pijn heeft, maar volgens opa gaat het altijd, ‘Bééest’!  Opa en Oma Hemmie zien Bob voor het eerst (en vast niet voor het laatst!).

Dinsdag 22 mei kom je beneden in een jurkje, wow! Leuk hoor! Je gaat naar het AC, daarna naar Middenwaard en in de avond met Bob uit eten bij Stroming. Na Stroming komen jullie thuis en kletsen we nog even aan de eetkamertafel, Bob gaat weer naar huis. Rond half negen zit daar ineens weer mijn ex-schoonzoon-achtige aan dezelfde eetkamertafel. Thomas zou eigenlijk met Isa wat gaan drinken ergens maar we zitten zo gezellig met z’n allen aan tafel, we hebben zoveel te vertellen, dat Thomas uiteindelijk  rond 12 uur naar huis gaat. Fijn om te zien, dat jullie gewoon aan één tafel kunnen zitten. Jullie leven ziet er nu zo heel anders uit, misschien had het allemaal zo moeten zijn, al had ik toch liever gehad dat je niet ziek was geworden San.

En intussen vier jij het leven, jouw leven is op het moment een feestje. Je hikt er nog steeds vrolijk op los en wiebelt met je benen. Je doet allemaal leuke dingen met leuke mensen en hebt geen tijd om stil te zitten. Je hebt weer een leuke man in je leven en gaat misschien een opleiding doen…

………het ziet er allemaal best rooskleurig uit, vind je niet San?!