19. aug, 2018

19. aug, 2018

"‘Niet te boos op haar zijn’, zei een vriend van mijn dochter toen ik haar moest ophalen na iets teveel biertjes. Ik kan niet boos op haar zijn, echt niet, dat lukt me met geen mogelijkheid. Het enige wat ik voel is bezorgdheid en een ongelooflijke hoeveelheid medeleven en liefde. Mijn kind, mijn dochter. Ik ben zo trots op hoe ze het doet en ik weet dat haar hersenen haar wel eens in de steek laten. Ze kan heel moeilijk maat houden en haar grenzen bewaken en daarom moeten wij dat doen. Dus doen we dat, want we willen zo graag dat ze weer een normaal leven kan leiden, met vrienden en vriendinnen, leuke avondjes, een opleiding, werk en vooral met ons. Ze wil het zo graag en ze doet zo haar best, dus...boos worden? neeeee, echt niet."

19. aug, 2018

19. aug, 2018

….vanachter het raam waar we staan te wachten. Jullie vlucht is iets eerder aangekomen en al vrij snel zien we jullie bij de kofferband. Jij bent met je mobiel bezig en ziet ons niet. Als jullie even later door de schuifdeuren komen en je ons ziet, ben je heel blij en dat zijn wij ook. Nadat je Bob uitgebreid hebt begroet omhels ik jou. Terwijl we naar de auto’s lopen vertellen jullie over de reis door Zuid-Afrika, het was een mooie vakantie, eentje die je vast niet meer gaat vergeten! Tijdens jullie vakantie hebben jullie lange stukken gereden en Bas ergerde zich aan jou constante gehik. Hij is toen ‘stopstopstop’ gaan zeggen, achterelkaar. Uiteindelijk hielp het en zodra je een hik voelde aankomen, ging je zelf zachtjes ‘stopstopstop’ zeggen. En sindsdien heb je niet meer gehikt! Geweldig! Ik ben daar zo blij mee want dat zorgt er voor dat je weer een beetje ‘normaler’ bent. Die kunnen we weer afstrepen!

Zaterdag 11 augustus, bij thuiskomst, ga je met Bob mee naar huis en zondag eten we met z’n allen bij mij. Na het eten ga jij naar Erik, hij geeft een feestje omdat hij een paar weken naar het buitenland gaat. ‘Het wordt laat mam dus ga maar gewoon slapen’. Om kwart over elf app ik je want ik vind het niks dat je in je eentje over straat moet fietsen, ‘ik fiets met iemand mee, komt goed’. Natuurlijk kan ik niet slapen en als ik op m’n mobiel kijk zie ik dat het al kwart voor twee is en jij bent nog niet thuis. Ik app je dat ik graag wil dat je naar huis komt en een half uur later hoor ik de poort.

Maandag moet ik werken en is het ’s avonds hetzelfde verhaal. Jij gaat naar de verjaardag van Mieke en je zegt dat je met Mark mee naar huis fietst, ‘maak je geen zorgen mam’. Tja, zo is het maar net. Weer kan ik niet slapen en om twee uur ga ik je appen, je antwoord niet, dat is niets voor jou. Na tien minuten ga ik je bellen, je neemt niet op. Bij de volgende belpoging wordt er opgenomen, ‘met Mark’, hoor ik en even ben ik verbaast. Dan vertelt hij me dat jullie in je vaders huis zijn en dat jij teveel gedronken hebt. Je bent met je hoofd op tafel in slaap gevallen. Mark vertelt me dat jullie gisteren na Miekes verjaardag ook naar de kroeg waren en dat het toen ook niet goed ging. Hij uit zijn zorgen bij mij en zegt nog, ‘ik heb nog nooit iemand in een half jaar zo zien vooruit gaan als Sanne’. Ik spreek met hem af dat ik Sanne kom halen en stap mijn bed uit. Om half drie rijd ik door de donkere straten en maak me heel erg zorgen. Dit gaat niet goed zo. Ik tref je aan met je hoofd op de eetkamertafel, je slaapt diep. We proberen je wakker te maken en dat lukt in de eerste instantie niet. Ik krijg een flashback naar de tijd waarin je dit elke dag had, toen je net ziek was, je viel toen steeds in slaap, rechtop zittend, en was niet wakker te krijgen. Ik pak, net als toen, een keukenhanddoek en maak hem nat, dat helpt, je duwt de natte lap geïrriteerd weg. Even later loop ik met je over straat, van de auto naar de voordeur, ik moet je arm vasthouden omdat je loopt te zwalken. Als we om drie uur dan eindelijk allebei in ons bed liggen, kan ik niet meer slapen. Er gaat van alles door me heen, ‘wat moet dat nou? Zal ze ooit wel zelf een kind kunnen opvoeden?’ dat soort vragen spoken door mijn hoofd en ik kan niet stoppen met huilen. Ik besluit om beneden thee te gaan drinken en een mail naar mijn leidinggevende te sturen. Ik moet en zal bij het MDO-gesprek zijn in Heliomare komende donderdag, het is veel te belangrijk. Eerder al had ik geprobeerd om mijn dienst te ruilen maar dat was niet gelukt. In mijn mail laat ik weten dat het noodzaak is dat ik bij dat gesprek ben en dat ik me anders moet ziekmelden. Na nog een mail naar je vader ga ik dan toch mijn bed maar weer in.

Zo belabberd als ik er uit zie na een hele korte nacht, zo fris en fruitig sta jij de volgende ochtend weer in je pyjamapak in mijn slaapkamer. Na het ontbijt komt Sonja, jouw ambulant begeleidster, ik heb gevraagd of Ben ook komt om me te ondersteunen want ik wil uiteraard bespreken wat er gebeurd is en wat Mark mij allemaal vertelde. Als we allemaal met een kop thee aan tafel zitten steek ik meteen van wal. Jij lijkt zelf niet te zien dat er een probleem is maar wanneer ik je vertel dat ik dit niet ga volhouden zo, zie ik emotie in je gezicht. Ook bespreken we jouw veel te volle agenda, je hebt nauwelijks tijd voor je vriend, je wilt alles te gelijk en je wilt iedereen blij maken. Ben komt met het idee om samen je agenda erbij te pakken en concrete afspraken te maken. Waarnaar toe, hoe laat thuis enz. We benadrukken nog een keer hoe slecht het is om te drinken, met jouw hersenschade en met jouw medicijnen. We spreken af dat je geen alcohol meer gaat drinken, misschien een enkele keer 1 wijntje, maar nu gewoon even helemaal niets.

Woensdag 15 augustus heb jij ’s avonds een Keeztournooi en kondigt meteen aan dat het laat gaat worden. Je komt allemaal bekenden tegen en hebt een leuke avond, al win je niet met Keezen!

Donderdag 16 augustus rijd ik met Bob naar Heliomare. Mijn leidinggevende heeft geregeld dat ik om 14.00 wordt afgelost, heel fijn! Jij bent daar al want je hebt ook therapie. Het gesprek is met de revalidatiearts, de logopediste, de cognitieve therapeut en de psychologe. Het valt me op dat je jezelf veel meer mengt in het gesprek, je vertelt vanuit jezelf en zit er ontspannen bij. Natuurlijk vertellen we trots dat de hik over is maar ook vertel ik over wat er de afgelopen dagen is gebeurd. We hebben het over jouw grenzen en dat alles bij jou ‘veel’ is. Veel Keezen, veel peren, veel op je mobiel, veel afspraakjes en dus ook veel bier. Je zegt er zelf meteen achteraan dat je nu geen alcohol meer neemt. De logopediste kondigt aan dat ze de logopedie even stopzet totdat jij een paar weken school hebt gehad. Dan kunnen we kijken waar nog knelpunten zijn en kan ze wat gerichter aan het werk. Met de cognitieve therapeut en de psychologe wordt afgesproken dat jij daar nu om de week naartoe gaat. Activiteitentherapie hoeft eigenlijk al lang niet meer maar jij vindt het zo gezellig, je kunt heel goed met de begeleidster praten, dus houden we dat even aan. De psychologe gaat aan de slag met jouw sociale prioriteiten want dat is voor jou ook nog moeilijk. Na het gesprek ga jij naar de therapie en laat ik Bob de afdeling zien waar jij vier maanden hebt gezeten, een jaar geleden. Ik laat zien waar jij altijd theezakjes jatte om ze vervolgens op te eten en waar de koelkast is waar ze voor jou een slot op hadden gezet. Het voelt heel raar om daar te lopen, ik kan zo weer het gevoel van wanhoop oproepen.

Vrijdag 17 augustus gaan we na het eten lopend naar opa en oma Hemmie. Ik doe Isa’s wandelschoenen aan omdat ik last van mijn voet heb. Dat was geen goed idee, ik voel al vrij snel een blaar opkomen. We kletsen aan één stuk door onderweg en drinken bij opa en oma thee. Opa brengt ons naar huis omdat ik geen stap meer kan zetten in Isa’s schoenen. Als we thuiskomen vraag je me of het goed is als je nog even uit gaat, ‘ik ga geen alcohol drinken en ben om 11.00 uur thuis’. Je stuurt me later op de avond een appje van een alcoholvrij biertje, ‘ik ben braaf’, gelukkig kunnen we er om lachen San!

Zaterdag moet ik weer werken en ga jij met Ben naar de markt in Broek op Langedijk, daarna gaan jullie lunchen. Na mijn werk fiets ik naar Ben en jij zou eigenlijk naar Bob gaan. Dat gaat niet door dus ga je met Mark naar de gondelvaart in Koedijk. Ik app je zo nu en dan of het goed gaat. Het is voor mij lastig om je van de ene kant vrij te laten, want ja, je bent tenslotte bijna 23, en van de andere kant jou te beschermen tegen die rare hersenen van je door je in de gaten te  houden. 

Vandaag is het zondag,19 augustus. Tour de waard in het centrum. Je was daar vanmiddag al en bent er nu, 20.00 uur, ook weer. Tussendoor heb je eten bij de toko gehaald en hebben we gegeten. Je was allemaal bekenden tegengekomen en dat is voor jou zo belangrijk. Want al die bekenden, vooral van vroeger, zijn voor jou puzzelstukjes van de puzzel van jouw leven. Die puzzel werd anderhalf jaar geleden helemaal door elkaar gegooid en heel veel stukjes raakten kwijt. Steeds als jij een stukje tegenkomt, wordt je weer een beetje completer. Ik snap het, ik snap waarom dit voor jou zo belangrijk is, maar snap je ook dat het voor ons verontrustend is? Je hersenen hebben rust nodig, maar jij gunt ze die rust niet. En straks komt daar ook nog eens school en werk bij….’zucht’…we zeggen gewoon maar weer: ‘het komt vast wel goed’.