4. sep, 2018

4. sep, 2018

"Beetje bij beetje wordt het leven van mijn dochter weer wat normaler. Want het is niet normaal als je als 22 jarige vrouw je dagen doorbrengt met revalideren, geheugentraining, ambulante begeleiding en bezoekjes aan een activiteitencentrum. Toch ondergaat ze het allemaal vol optimisme en enthousiasme want ze wilt maar al te graag weer een normaal leven leiden. En toch zal het nooit helemaal normaal worden want het hersenletsel zit er definitief. Maar juist dat maakt haar leven zo bijzonder….buitengewoon bijzonder."

4. sep, 2018

4. sep, 2018

......mij in het wild ergens tegenkomen en denken, ‘goh, die Anita lijkt wel wat ouder ineens’…klopt. Ik heb in twee weken tijd tienduizend grijze haren en rimpels erbij gekregen, het is met mijn dochter hoe dan ook…nooit saai.

Vrijdag 24 augustus. Je bent aan het aftellen, je eerste werkdag komt steeds dichterbij en je kunt niet wachten, je hebt er zoveel zin in. Je bent je er ook van bewust dat je straks niet meer je dagen zo vol kunt proppen en je vooral ook je rust nodig zult hebben. En juist daarom lijk je nu wel extra veel te ondernemen op sociaal gebied. Elke dag heb je op z’n minst één afspraak. En vanavond ga je met Mark naar de kermis in Alkmaar. Eerst gaan we samen bij Stroming koffiedrinken en dan ga jij met de trein naar Alkmaar en ik fiets naar Ben. We spreken af dat je om 1.00 uur thuis bent, al vind ik dat eigenlijk best laat. Maar goed, je bent 23, het is vrijdagavond, je gaat samen met Mark dus dan gaat het vast goed. Toch loopt het allemaal weer behoorlijk in de soep. Allereerst begint het keihard te plenzen, net als ik bij Ben arriveer en jij in de trein zit. Kermis wordt dus kroeg, maar je houdt je netjes aan de 0% alcohol-afspraak. Om 1.00 uur app ik je of je al thuis bent, je antwoordt dat je de trein gemist hebt en weer terug in de kroeg bent. Daarna krijg ik op mijn berichtjes geen antwoord meer. Ik probeer te slapen maar dat lukt natuurlijk niet dus ga ik met een kop thee beneden zitten en app uiteindelijk Mark om 1.30  Hij antwoordt me dat jij al thuis moet zijn. Hij was zijn mobiel kwijt en moest zoeken, daardoor konden jullie niet op tijd naar het station. Jij wilde persé de trein halen dus heeft hij jou laten gaan zodat hij zijn mobiel kon gaan zoeken die hij uiteindelijk vond. Hij baalt enorm achteraf dat hij jou alleen heeft laten gaan, vooral nu je nog steeds niet thuis blijkt te zijn. Ik begin me steeds meer zorgen te maken, jij loopt daar ergens in je eentje in Alkmaar met een lege mobiel en tussen dronken kermislui. Je bent zo toegankelijk en kwetsbaar. Ik sta op het punt om mijn kleren aan te doen en met de auto naar Alkmaar te gaan, maar ja, waar moet ik zoeken? Na nog een zenuwslopend uur app je me om 2.40….’ik ben thuis’, en kan ik eindelijk gaan slapen.

Zondag 26 augustus ga je naar het Mixstream festival in Heerhugowaard, we maken weer afspraken en jij houdt je er netjes aan. Je komt thuis in een doorzichtige plastic regenmantel en giechelend vertel je dat die daar werden uitgedeeld omdat het zo hard regende en jij kreeg de allerlaatste terwijl er nog iemand naast je stond die er ook eentje wilde. Je hebt het heel leuk gehad en kwam allemaal bekenden tegen waaronder je broer Nick en ook Dave, de vriend van Micha, ik krijg via via een foto van jullie twee.

Maandag 27 augustus zitten we met z’n drietjes in pyjamapak en chocolademasker op de bank en kijken naar ‘the beauty and the beast’. Je komt tot de conclusie dat een avondje gewoon rustig thuis ook best gezellig kan zijn.

Dinsdag 28 augustus is opa jarig, we gaan er met z’n allen naar toe, alleen Isa moet helaas werken. De visite van opa heeft ook deze blog gevolgd en zijn allemaal meelevend en belangstellend naar jou. Je vertelt stalend over je komende eerste werkdag in Castricum.

Woensdag 29 augustus zit Thomas ineens weer bij ons aan de eettafel eten uit de pan te plukken en onze borden leeg te schrapen, alsof hij nooit is weggeweest. Hij komt z’n post ophalen en even bijkletsen. Fijn dat we ondanks alles toch elkaar nog kunnen blijven zien. Jij bent zelf naar een spelletjesavond dus bent er niet bij.

Vrijdag 31 augustus gaan Ben en ik in de avond naar de ouders van Thomas. Jij gaat met Bob op stap en je blijft daarna nog lang beneden op mij wachten maar gaat uiteindelijk maar naar je bed want morgen is het zover!

Zaterdag 1 september, je eerste werkdag! Isa brengt je met de auto naar Castricum en je gaat ’s middags terug met de vouwfiets en de trein. Als je in de trein zit bel je me om te vertellen hoe het ging. Je hebt het heel leuk gehad en veel heen en weer gelopen met drankjes. Er werd tegen je gezegd dat je kan zien dat het in je zit, de horeca. ’s Avonds ga je met Mara de stad in en daar kom je allemaal bekenden tegen, je stuurt me een fotootje.

Zondag 2 september gaan we spontaan barbecueën, ome Peter komt ook. Als de laatste braadworsten op de bbq liggen stap jij op, je gaat naar het casino want daar zijn Bob en zijn broer ook. Laat in de avond kom je thuis en dan vergeet je een klein beetje om Bob te appen dat je veilig thuis bent.

Maandag 3 september ga je weer vol enthousiasme de deur uit om te gaan werken. We fietsen samen weg want ik moet werken. Als we om de hoek zijn ontdek jij dat je je mobiel bent vergeten, snel terug! Ik wacht en wacht en uiteindelijk kom je terug,… niet gevonden. Je hebt snel contant geld gepakt om een treinkaartje te kopen. Ach, een dagje zonder mobiel kan geen kwaad….toch? Het is half zeven, jij zou om half zeven thuis zijn want je wilde graag samen met ons eten. Ik laat de pan nasi nog even op het vuur staan maar een kwartier later gaan Bas en ik dan toch maar eten. Waarschijnlijk heb je een trein gemist. Ik check de treintijden, om drie voor zeven komt de volgende. Kwart over zeven schep ik een bord voor je vol met nasi en zet deze in de magnetron.  Ik bel jouw werk, er wordt niet opgenomen. Op de website staat dat het open is tot 17.00 uur. Je wilde zo graag samen eten, waar blijf je nou? Om half acht begin ik onrustig te worden en loop ik heen en weer door het huis, wat kan ik doen? Ik doe mijn jas aan maar bedenk me dat het geen zin heeft om naar het station te fietsen. Ik app Bob, hij weet het ook niet. Vlak voor acht uur appt je vader me en vraagt of ik de politie al heb gebeld, Bas heeft hem gevraagd of jij misschien bij hem bent. Ik heb inmiddels jouw mobiel gevonden op de trap, maar daar schiet ik ook niks mee op. Je vader belt om acht uur de politie. Ik bel Ben, mijn hart gaat tekeer en m’n keel zit helemaal dichtgeknepen.  Dan hoor ik de poort, met een stralende glimlach parkeer je je fiets in de schuur en loopt over het tuinpad. Mijn zucht is in China hoorbaar, ik app je vader dat je er bent. Je moest langer werken en hebt daarna nog gezellig nagezeten met de collega’s , ‘was echt heel gezellig’. Ik laat je weten dat ik heel erg ongerust was en dat je vader de politie al had gebeld, je schrikt ervan. Jij belt je vader en ik bel Ben. Diezelfde avond omhels je me een paar keer en zegt ‘sorry mam dat ik je weer zo ongerust heb gemaakt’. Je had er gewoon niet aan gedacht om mij te bellen met de telefoon van je werk en vindt jezelf stom. Ik weet dat je het niet expres doet en dat je mij al helemaal niet ongerust wilt maken. Het was weer een lesje sociale vaardigheden, laten we het daar maar op houden….

....ach, weer wat geleerd San!

3. sep, 2018