1. okt, 2018

1. okt, 2018

"Ineens was ik er klaar mee, met mijn eigen vooroordelen. Want eerlijk is eerlijk, ik had er moeite mee dat mijn dochter omgaat met mensen die ‘een klap van de molen’ hebben gehad. Maar wie ben ik om die mensen scheef aan te kijken? Ik heb mezelf tot orde geroepen en mezelf toegesproken dat ik een voorbeeld moet nemen aan mijn dochter. Want zij kijkt niet naar de gebreken van die mensen. Zij helpt ze en deelt haar positieve energie met hen, hoe mooi is dat? Prachtig toch? "

1. okt, 2018

1. okt, 2018

.....altijd zoveel in twee weken, er gaat geen saaie week voorbij met jou.

Dinsdag 18 september ga je, op mijn verzoek, samen met Sonja jouw kamer opruimen. Ik kwam daar laatst en zag overal bergen met kleren liggen, het is duidelijk dat je het niet overziet. Ik werk veel de laatste tijd en heb geen energie over om me met jouw kamer bezig te houden. Maar gelukkig is Sonja er ook nog om jou met dat soort dingen te begeleiden, heel fijn!.

En toen kwam je er bij toeval achter dat ze je op school, zonder overleg, in het eerste leerjaar hadden geplaatst. En ineens hoorde je dat je opleiding drie jaar duurt, in plaats van één. Dat was niet de afspraak, dus maak ik een afspraak met je mentor en zit ik op donderdagmiddag, 20 september, bij jou op school. De mentor legt uit dat er was besloten om jou in het eerste leerjaar te  plaatsen vanwege je geheugenverlies. Hij weet zelf ook niet goed waarom dit is besloten en waarom dit niet met ons is besproken. We nemen met z’n drieën de opties door. Je kunt, zoals eigenlijk de bedoeling was, in het derde leerjaar beginnen, ‘maar we willen niet dat je struikelt’, zegt de mentor en daarop is zijn voorstel om voor de zekerheid in leerjaar twee te beginnen. Bij jou komt de onzekerheid weer naar boven en je twijfelt. We besluiten om het thuis nog even goed te overwegen.

Vrijdag 21 en zaterdag 22 september moet jij werken, je gaat nog altijd met de vouwfiets en de trein. Je hebt het erg naar je zin op je werk en gaat altijd blij naar Castricum. Buiten school en werk zorg je zelf voor zo min mogelijk ‘tijd voor ontspanning’. Elke dag is er wel weer een afspraak met iemand, een feestje en dan ook nog naar Heliomare en de geheugentraining.

Dinsdag 25 september ga je samen met Sonja, jouw ambulant begeleidster, naar het ziekenhuis voor een medische keuring. Eigenlijk had ik verwacht dat de resultaten van die keuring zouden worden opgestuurd naar het CBR en dat we dan weer weken of maanden zouden moeten wachten op de uitslag. Maar als ik die middag pauze heb, zie ik dat je gebeld hebt en bel ik jou terug. ‘Mam, mag ik vanavond met de Fiat weg?’. Het duurt even tot het tot me doordringt. Je legt enthousiast uit dat je vandaag meteen te horen kreeg dat je weer mag autorijden. ‘Ze tikte met een ding tegen mijn knie, ik moest naar een stokje kijken en het volgen en toen zeiden ze dat ik weer mag rijden’. Ik kan het bijna niet geloven, hebben we daar nou maanden op gewacht? Het is dat Sonja met je mee was anders zou ik echt bang zijn geweest dat je iets verkeerd had begrepen. Maar het is dus echt zo, je mag weer autorijden! Doodeng vind ik het, maar ik ben wel heel blij voor jou.

Woensdag 26 september is oma Hemmie jarig. Jij hebt gisteren pompoenen voor haar gekocht, met de auto, voor het eerst in je eentje in de auto. Zo fijn dat het weer kan!

Donderdag 27 september het je een soort van test op school met je mentor. Je moet een tafel opdekken met linnen en bestek enz. Ik had namelijk je mentor gemaild met de vraag of hij samen met jou zou willen kijken naar de lesstof van het derde leerjaar om te kijken of het je bekend voor komt. En dus had hij deze test voor jou bedacht. Gisteren, tijdens de geheugentraining heb je op internet opgezocht hoe het ook al weer moet en je bent er zowaar een beetje zenuwachtig voor. In mijn pauze bel ik je, ‘ik ben geslaagd voor mijn examen!’ , zeg je enthousiast. Je zag het als een soort toelatingsexamen voor het derde leerjaar. Heel goed San, en nu er met volle kracht tegenaan!

Vrijdag 28 en zaterdag 29 september moet je werken. Zaterdag schijnt de zon volop en gaan Ben en ik naar Castricum om bij jou te lunchen. We zitten heerlijk buiten in de zon en jij bent verrast als je ons ziet. Als je onze koffie hebt gebracht komen daar ineens je vader en Isa aanlopen, die hadden blijkbaar hetzelfde idee, das toevallig! Terwijl we onze lunch eten kijk vol trots hoe jij daar loopt en de gasten vriendelijk glimlachend bedient, met je haar in een staart en een rood t-shirt waarop staat, ‘in alle opzichten bijzonder’…….

…….en inderdaad, zo is het maar net, ik had het niet beter kunnen bedenken.

1. okt, 2018