29. nov, 2018

29. nov, 2018

"Zal er ooit eens een week voorbij gaan zonder diepe zucht? We blijven positief en zoeken steeds weer naar een oplossing. Want ook al gaat het even niet zo goed, dan zorgen we er gewoon met z’n allen voor dat het wél weer goed gaat…want daar zijn we inmiddels goed in. "

29. nov, 2018

29. nov, 2018

…is al weer bijna voorbij, nog even en de kerstboom staat in de kamer. En dan is het een jaar geleden dat jij thuis kwam na een lange revalidatieperiode. En nog steeds ben je aan het revalideren, elke week rijd je naar Heliomare voor je therapieën. Het gaat eigenlijk op het moment niet zo goed met je. Op je werk zijn er wat dingen gebeurd waardoor je je niet meer zo fijn voelt en dat uit zich bij jou in pijn. De stres zet zich om in pijn in je benen en duizeligheid. Daarom was je twee weken geleden zo misselijk en moest je overgeven. De manuele therapeut heeft dat bevestigd want fysiek is er niks met jouw benen aan de hand. Als je leuke dingen doet, heb je geen pijn en ben je niet duizelig, zelfs als je je dag van negen tot negen dichtmetselt. Zodra je moet werken of naar school moet, begint de ellende. Stoppen met school dan maar? Dat zou de makkelijkste weg zijn. Maar je dagen vullen met leuke dingen, is ook niet de bedoeling. Dus zijn we aan het kijken naar andere opties maar daar schrijf ik in de volgende blog meer over!

Intussen heb je weer allerlei leuke dingen gedaan, thuis zitten en niks doen is geen optie voor jou. Feestjes, verjaardagen, naar het café, uit-eten met Isa, met Mara op pad enz. enz. het houdt niet op en je bent er moeilijk in te remmen. ‘Maar ik ben toch twee avonden in de week thuis?’, zeg je steeds verontwaardigd als ik je wijs op je veel te volle agenda. Het zou andersom moeten zijn, twee avonden weg en de rest thuis.

Maandag 19 november kom ik na mijn werk thuis en zit Thomas bij ons op de bank, met Bas en Isa. Op de tafel staat een fles champagne want Isa is geslaagd voor de psychologische test bij de politie!!! Dus drinken we een glaasje champagne en Thomas blijft meteen eten. Jij bent werken en komt wat later aanschuiven. Fijn dat het allemaal gewoon weer kan, zo met z’n allen en helemaal fijn dat Isa door is naar de volgende ronde!

Woensdag 21 november ga je met Isa samen uit eten, gezellig!

Donderdag 22 november ga je ’s avonds een avondje werken bij het cultureel centrum. Via facebook zag ik een oproepje voor een eenmalige job vanwege een groot bedrijfsfeest. Mooi om even uit te proberen hoe dat gaat. We struinen die dag samen het winkelcentrum af, op zoek naar een witte blouse want die moet je aan. Samen nog even koffie drinken met een muffin van Mara, bij het leescafe en die avond is het dan zover. Het is via een uitzendbureau waar je je inmiddels hebt ingeschreven, je hebt ze niet verteld over je hersenletsel. Ach, voor één zo’n avondje is dat ook niet nodig lijkt me. Ik heb je gevraagd om me in je pauze even te appen hoe of het gaat en dat doe je. ‘Het is heel leuk’ , schrijf je, met een foto erbij waarop je lachend staat, op de zijkant van je gezicht is iets geplakt met glitters ofzo. De dag erna vertel je me dat het allemaal goed ging. Je mocht biertjes tappen en dat ging je nog goed af. Fijn voor je, zo’n succeservaring.

Zaterdag 24 november haal ik mijn nieuwe Fiatje op bij het autobedrijf en laat mijn oude Fiatje achter. Jij hebt de oude Fiat nog schoongemaakt, dat moest van mij want hij plakte doordat jij steeds peren hebt zitten eten in de auto. Dat gaan we dus mooi even niet meer doen in mijn nieuwe auto hoor!

Dinsdag 27 november heb je weer een dagje Heliomare, je gaat er samen met Mark naartoe, dat is gezelliger.

Woensdag 28 november hoef je niet naar school, iets van bufferweek ofzo. Je gaat naar Ome Peter en na het eten gaan jullie samen naar opa en oma.

Het is nu donderdag 29 november. Je hebt aan het begin van deze week een paar keer een bloedneus gehad, zomaar. Toch raar. Maar ik heb mezelf toegesproken dat het niet erg is, een bloedneus. Bas heeft het ook wel eens. We zijn er inmiddels wel van overtuigd dat de pijn in je benen en de duizeligheid echt veroorzaakt wordt door stress. Dus moeten we er voor zorgen dat er zo min mogelijk stress is...

....dat wordt weer een uitdaging!