26. mrt, 2019

26. mrt, 2019

"Het lijkt al zolang geleden, dat ik mijn dochter in haar eerste versie voor het laatst zag. Toch is het pas twee jaar geleden. Twee jaar terug om deze tijd, liep er een heel andere Sanne in mijn huis rond. En als ik naar de foto kijk van toen, doet het pijn, ik weet niet eens waarom. Want mijn dochter in haar tweede versie is veel liever en zorgzamer. Ik denk dat ik er gewoon niet teveel over na moet denken, want het is tenslotte zoals het nu is en dat is best goed. "

26. mrt, 2019

26. mrt, 2019

...13 maart zitten we zomaar ineens spontaan te lunchen bij mij thuis. Isa, Laura en ik in de eerste instantie en later, na je werk, schuif jij aan en even later zit ook Thomas aan tafel. Zo gezellig! Weer even bijkletsen en herinneringen ophalen.

Zaterdag 16 maart kom jij me in de middag ophalen voor het gesprek op je werk. Twee hele aardige dames zitten tegenover ons en zoals ik al een beetje vreesde, er zijn dingen die niet helemaal goed gaan. Sommige collega’s hebben wat moeite met jouw gebreken. Het stellen van prioriteiten op bepaalde momenten, het snel kunnen handelen, dat soort dingen, allemaal wel herkenbaar. Jouw teamleidster stelt me wel gerust door te zeggen dat ze ook wel heel blij zijn met jou en dat je erg lief bent voor iedereen. Daarom willen ze je ook graag houden en willen ze kijken hoe we dit met z’n allen in goede banen kunnen leiden. Ze heeft het over een jobcoach die vanuit Heliomare al op jouw werk voor andere werknemers is ingeschakeld. Ik spreek met ze af dat ik contact ga opnemen met de revalidatiearts om dit te regelen. Ik neem toch wel opgelucht afscheid en daarna geef je mij een rondleiding en drinken we koffie.

Maandag 18 maart is Bas jarig, achttien jaar is hij nu. ’s Avonds komt hij even langs en drinken we wat met z’n allen.

Je bent inmiddels twee keer bij de psychiater geweest en hij wil graag dat ik ook een keer met je meekom. Dat lijkt me een goed plan want ik wil weten of het wel zin heeft. Kan hij er voor zorgen dat jij je remmen wat beter onder controle krijgt? ik weet het niet. 

Donderdag 21 maart komt er een gezinscoach bij ons langs. Ik had een paar weken geleden dit gesprek aangevraagd omdat het voor iedereen soms wel lastig is om met jou om te gaan. We vertellen allemaal onze dingen waar we tegenaan lopen. Ik vind het eigenlijk niet leuk om negatief over jou te praten, over de dingen die je niet goed doet, of, die ik graag anders zou willen. Maar ja, we willen graag dat je vooruit gaat, dat je gewoon kunt functioneren in ‘de maatschappij’ dus moeten we je daarmee wel helpen door eerlijk te zijn. Of het gesprek iets toevoegt…geen idee, maar we hebben in ieder geval weer even alles er uitgegooid wat dwars zat. De gezinscoach gaat een orthopedagoog voor ons inschakelen, die gaat dan het NPO (Neuro Psychologisch Onderzoek) bekijken en dat met ons bespreken om te kijken of onze verwachtingen ten opzichte van jou, wel realistisch zijn. Want ja, we kunnen wel graag willen dat je goed voor jezelf gaat zorgen (in alle opzichten) maar of je daartoe in staat bent??

Zondag 24 maart ga je met de familie van je vader naar een theatervoorstelling in Amsterdam. Eerst kom je op mijn werk langs en we bedenken dan dat het handig is als jij mijn spullen in de auto meeneemt. Beetje jammer dat ik er later achter kom dat mijn huissleutel nog in mijn tas zit die dus bij jou in de auto ligt en ik mijn eigen huis niet in kan:-S

De knopen die je tijdens het wekelijkste knutselavondje met je vrouwelijke schoonfamilieleden, weer aan je jas hebt genaaid, zijn er stuk voor stuk weer afgesprongen. Ik maak me daar zorgen om. Niet om je gebrekkige handwerkvaardigheden, maar om je gewicht. Het lijkt wel of je steeds zwaarder wordt in plaats van lichter. Je bent inmiddels bijna twintig kilo zwaarder ten opzichte van twee jaar geleden, voordat je ziek werd. Het maakt me echt niets uit hoor, wat kilootjes extra, die heb ik zelf ook, maar bij jou schiet het nu echt door. Ik weet ook niet of het nou beter is om het er helemaal niet over te hebben of juist wel, ik weet het niet meer.

Het is nu dinsdag 26 maart. Je laat me een foto zien van precies twee jaar geleden, vlak voordat je ziek werd. Je was toen met Thomas een dagje naar Texel geweest. Het doet toch weer een beetje pijn om te zien hoe anders je toen was. Toch, als ik goed naar die foto kijk, zie ik dat je toen al wat bleek zag. Maar ik kan niet te lang naar die foto kijken want dan moet ik huilen. De dag nadert waarop jij met de ambulance naar het ziekenhuis werd gereden. Ik denk dat ik die dag echt nooit meer zal vergeten.

Dat was de dag waarop ik afscheid nam van mijn dochter….en er een nieuwe voor terug kreeg.

26. mrt, 2019