28. mei, 2019

28. mei, 2019

"Ik moet mijn dochter van 23 jaar een tijd meegeven om thuis te komen, anders krijgt ze te weinig rust. Ik moet haar zeggen dat ze d’r haren moet borstelen omdat het slordig zit, haar beddengoed moet wassen, haar trui over haar buik moet trekken, haar nagels moet knippen, de vlek uit haar broek moet poetsen. Ik zet haar op de weegschaal, koop wijde knappe shirts voor haar en geef haar huishoudelijke taken. Ooit zal het niet meer nodig zijn, althans, daar gaan we maar even vanuit. En anders…ik doe het met liefde want ik ben boven alles, onnoemelijk trots op haar."

28. mei, 2019

28. mei, 2019

….nou helemaal gebeuren? Zou je denken. Nou, ik kan je vertellen…..VEEL. In ieder geval bij ons thuis wel!

30 april gaan we samen naar Stroming. Isa heeft haar laatste werkdag en wij willen haar verrassen. We hebben een kleinigheidje voor haar gekocht en zien als we eenmaal aan de koffie zitten, dat er ook gasten zijn die een afscheidskadootje voor haar hebben gekocht. Ooit heb jij ook afscheid genomen bij Stroming, alleen weet je daar niets meer van.

Begin Mei ga ik met Isa naar Curacao, tien dagen. Voor jou en Marcel de ultieme test om te kijken of jullie tien dagen lang een huishouden kunnen runnen. We appen en bellen zo nu en dan en volgens jou gaat het allemaal goed, van Ben en Bas (die af en toe langs komen) hoor ik andere verhalen. Als we weer thuiskomen is inderdaad niet alles zoals ik het graag zou willen zien. Ik spreek jullie er op aan maar hoor ook dat jij weer veel weg bent geweest.

Op de dag dat Isa en ik weer terugvlogen, ben jij begonnen bij Herzens. Een programma voor mensen met NAH. Ik ben heel benieuwd of het je op weg zal helpen.

Intussen is het leven voor jou nog steeds één groot feest. Je gaat uit, hebt een bedrijfsfeestje en spreekt tussendoor af met vriendinnen. Tijdens die feestjes kom je vaak mensen tegen van vroeger, voor jou een stukje herinnering, we begrijpen het maar zien ook dat het allemaal veel te veel is.  Je bent er maar moeilijk in af te remmen. Je hik houdt je niet tegen om ergens naar toe te gaan. Die hik is thuis helemaal verdwenen maar zodra je buiten je ‘comfort zone’ bent, komt de hik weer tevoorschijn en soms ook behoorlijk heftig.

Uiteindelijk gaat het dan toch ook mis met jouw relatie. We zullen er verder niet over uitweiden, het is allemaal al moeilijk genoeg. Duidelijk is wel dat het voor nu niet gaat werken en dat het beter is dat jullie je gaan focussen op je eigen doel en daar aan gaan werken. Jullie blijven wel vrienden en daar ben ik wel blij om.

Je vrijwilligerswerk als huisbezoeker van mevrouw B. is gestopt, dat vind je wel jammer. Eerlijk gezegd vind ik het wel prima zo, je doet al zoveel. Sinds kort ga je ook zo nu en dan op pad met een oudere dame uit onze straat. Ze is veel alleen en daar bekommer jij je om. Op je werk gaat het goed. Je hebt een keer met mijn auto een lammetje opgehaald bij Erik thuis en meegenomen naar je werk, samen met zijn moeder. Dat vonden ‘jouw oudjes’ heel erg leuk en dat doet jou goed, je maakt zo graag anderen blij.  

Zondag 19 mei organiseren we een gezellig etentje bij mij thuis, omdat Isa de dag erna met haar opleiding gaat beginnen. Laura en haar vriend komen ook en opa en oma, ze hebben kadootjes voor Isa en oma heeft een mooi gedicht gemaakt, zo leuk. Ik heb jou ook de opdracht gegeven om iets op te schrijven voor je zusje, daar zat je dan, met de pen in je hand en de kaart op tafel…’wat moet ik nou schrijven?’.

Met je gewicht schiet het niet op. Eind april zijn we samen bij de psychiater geweest. Je moest daar op de weegschaal en was weer aangekomen. Gelukkig ziet hij ook het nut van het verhogen van jouw medicatie en we spreken af dat je het langzaam gaat opbouwen. En hoera! Het begint te werken! Ik zie je boven je bord hangen en langzaam eten. Als je na nog niet eens de helft al zegt, ‘poeh ik zit vol’ , slaakt mijn hart een diepe zucht van verlichting…zal het dan toch nog goed komen? Je wilt zelf ook afvallen want je hebt iets gelezen over een afvalprogramma bij Heliomare en wilt daar aan meedoen. Dus vullen we een inschrijfformulier in en regel je zelf een verwijsbrief bij de dokter, afwachten maar weer!

Gisteren, 27 mei, hebben we bij mij thuis aan tafel gezeten met je vader en Isa om even wat dingen op een rijtje te zetten en afspraken te maken. Je nieuwe doel is ‘zelfstandig wonen’. Zelf heb je het idee dat je dat wel kunt, maar als we dan wat zaken opnoemen die nog niet goed gaan, zie je ook in dat er nog wel wat moet gebeuren. Op eigen initiatief huishoudelijke klusjes doen, meer zelf koken, maar vooral jezelf goed verzorgen. En dan bedoelen we niet alleen je uiterlijke verzorging maar juist ook mentaal. Zorgen voor rust, genoeg nachtrust, omgaan met mensen die jou stimuleren en niet met mensen die jou naar beneden halen. We moeten naar boven, niet naar beneden. En dat is ook zoals het de laatste tijd ging, er was geen progressie meer.

’s Avonds zit je, zoals elke avond, weer bij me op het voeteneind van mijn bed. We hebben het over het gesprek wat we net hadden met je vader en Isa. Je begrijpt het en ziet in dat je je weer wat beter moet focussen en meer rust moet nemen. Vervolgens kom je met het idee om naar de musical ‘Mama mia’ te gaan. Ik google en zie een leuke aanbieding voor zondagmiddag. ‘Ja leuk!’ zeg je enthousiast, ‘dan kunnen we meteen ergens eten en o, misschien naar het Casino?’….

….*zucht*….