27. jun, 2019

27. jun, 2019

"Soms denk ik wel eens dat ik de emoties voel, die mijn dochter niet meer kan voelen door haar hersenschade. Dat ik boos ben als zij dat eigenlijk zou moeten zijn en dat ik het verdriet voel wat door haar vervlakte emoties niet meer naar buiten komt. En dan huil ik of vloek ik…voor haar. Maar ik draag het en ik doe het, want ze is mijn dochter en daar doe ik alles voor. "

27. jun, 2019

27. jun, 2019

....er is weer veel gebeurd de afgelopen maand.

Zaterdag 1 juni gaan we gezellig lunchen met Dylan en zijn moeder. We zitten lekker in het zonnetje en ik zie jou steeds stralen als je naar Dylan kijkt. Zo fijn dat er vrienden en vriendinnen zijn die jou niet in de steek laten, want eerlijk is eerlijk, je bent niet meer de Sanne die zij gekend hebben.

Woensdag 5 juni ga je met Dorien naar het Keeztournooi en winnen jullie weer een prijs. Op facebook prijkt weer een foto met stralende mensen en jij met een bos bloemen, half voor je gezicht!

Het vrijwilligerswerk loopt niet zo goed. Je loopt zomaar binnen en kijkt op de afdelingen of er iemand is die jouw aandacht kan gebruiken en misschien een spelletje wilt doen. Dat geeft teveel onrust. Ik had je er ook al voor gewaarschuwd maar het is voor jou heel moeilijk om je aan afspraken te houden, daar loop je op alle fronten tegenaan. Op je werk, thuis, bij je vrijwilligerswerk en ook bij Hersenz waar je een programma doorloopt. Met je vrijwilligerswerk wordt afgesproken dat je alleen nog naar één mevrouw gaat op dinsdagmiddag en meer niet. Ik vind dit zo lastig, je bedoelt het allemaal zo goed. Ook op je werk gaat het niet goed. Er is nu met je afgesproken dat je twee uur per dag gaat werken, in de ochtend, om te kijken hoe dat gaat. Aan je jobcoach vraag ik wat er niet goed gaat. Ze legt uit dat jij je niet aan afspraken houdt, onder de huishoudelijke klusjes probeert uit te komen en soms lang op de wc wegblijft. Dit wekt ergernis bij de collega’s. Ik begrijp het, het is ook heel herkenbaar, al herken jij het zelf niet. Je doet het niet bewust, ik weet het. Als je ’s avonds op mn bed zit zeg je ‘ik heb er zelf geen controle over’, en dat geloof ik. Maar dat betekent niet dat we ons er bij neerleggen, we blijven vechten San. Gelukkig heb je een hele goede jobcoach en die bijt zich er ook in. We gaan zien wat het wordt.

Dan even tussendoor het goede nieuws, ik heb ik een nieuwe baan! Na een sollicitatiegesprek word ik gebeld, ‘we zijn heel enthousiast over jou en we hopen dat jij dat ook bent over ons’. Tot 1 augustus werk ik nog in Heerhugowaard, de maand augustus ben ik vrij en dan begin ik 1 september met mijn nieuwe baan in Bergen. 24 uur per week en na twee maanden proeftijd in vaste dienst, helemaal wat ik wil. Het is ongeveer hetzelfde werk als wat ik nu doe maar nu start ik in een nieuw team en gaan we de activiteiten helemaal opnieuw opzetten, leuk!. Ik heb er zin in maar vind het ook best spannend en dat komt voornamelijk omdat het buiten Heerhugowaard is. Natuurlijk, Bergen is niet ver, maar toch, het is ver bij jou vandaan. Nu kom je af en toe aanwaaien op mijn werk, gaan we samen lunchen of kom je een kop thee drinken. Straks gaat dat niet meer zo makkelijk. Het voelt alsof ik dan minder zicht heb op jou en je minder goed kan beschermen. Maar op de één of andere manier lijkt alles wel op het juiste moment te gebeuren want ook bij jou zitten er veranderingen aan te komen.

Marcel woont tijdelijk even ergens anders en op een dinsdag gaan wij samen naar hem toe. In het zonnetje zitten we te kletsen met elkaar, het is fijn om te zien dat we ondanks jullie relatiebreuk, toch goed met elkaar om kunnen blijven gaan. Als we thuiskomen ligt daar jouw andere exvriendje in soldatenkleding op mijn bank te slapen! Wat een leuke exschoonzonen heb ik toch, maar ja, logisch met zo’n leuke dochter😊

Ergens half juni wordt ik gebeld door jouw teamleider van je werk, of ik donderdag 27 juni voor een gesprek wil komen. Meteen voel ik de onrust, zal dit einde werkplek betekenen? En dan krijg ik 17 juni een mail van iemand van Hersenz, ‘ik wil Sanne eigenlijk niet passeren maar wil je toch laten weten dat ze nu drie keer heeft verzuimd bij Hersenz’. Ik schrik ervan want je hebt me daar niets over verteld. In de mail staat ook dat je het programma niet mag blijven volgen als je te weinig aanwezig bent en dat er gesprek moet gaan plaatvinden. Die mail is dan net even de druppel van de emmer die al weer aardig vol aan het raken is en ’s avonds als ik jou er mee confronteer, komen bij mij de tranen van onmacht. Voor het eerst zie ik bij jou ook tranen, maar die zijn (vertel je later) omdat je verdrietig bent omdat je ziet dat ik verdrietig ben. De argumenten die je hebt voor je verzuim zijn allemaal best begrijpelijk, al sta ik er niet achter, maar waarom heb je het me niet verteld? Zo moeilijk dit.

Dinsdag 25 juni hebben we bij mij thuis een gesprek. Er zijn twee dames van Hersenz, Sonja (jouw ambulant begeleidster), je vader, jij en ik zitten aan mijn tafel. Alle ramen en deuren staan open want het is, zelfs om negen uur ’s ochtends, al stikheet. Op tafel staan glazen water. Het belang van het programma en jouw aanwezigheid daarbij, worden duidelijk gemaakt. We bespreken de dingen die bij jou niet goed gaan maar we bespreken ook de mogelijkheden. Sonja weet me gerust te stellen over het gesprek wat donderdag op jouw werk gaat plaatsvinden. Volgens haar gaat het juist over ‘hoe kunnen we verder met Sanne?’. Ook wordt ons vertelt dat er in Alkmaar een woonvorm is voor mensen met NAH. Een soort begeleid kamerwonen met 24 uur begeleiding. Wat goed om te horen. Jij bent ook enthousiast al vind je Alkmaar best ver weg. Sonja zegt ons dat we gewoon een keer kunnen gaan kijken en ik stel dan voor om dat meteen vandaag maar te gaan doen, ik ben toch vrij. Ze belt terplekke op en ja hoor, we kunnen ’s middags terecht!

We spreken af dat we elkaar allemaal goed op de hoogte houden, in jouw belang en dat jij weer vol goede moed aan het programma gaat deelnemen.

En nu is het donderdag 27 juni. We komen net terug van jouw werk want we hadden het gesprek met jouw teamleider. Helaas had ik in de eerste instantie toch gelijk, ze gaan jouw contract niet verlengen. Hoe kan het nou dat we dinsdag te horen kregen dat we ons daar geen zorgen om hoefden te maken? Ergens is er in de communicatie iets niet goed gegaan. Ik baal daarvan want nu valt het dan toch nog erg tegen. Als we na het gesprek naar buiten lopen sla ik mijn arm om jou heen, ‘komt goed San, we gaan gewoon weer verder zoeken’. En in de auto praten we weer gezellig alsof er niets gebeurd is. Ik denk dat dat onze redding is San, even slikken en weer doorgaan en vooral….altijd blijven lachen.