13. dec, 2020

13. dec, 2020

" ‘Jullie zijn echt één gezicht’ werd er tegen ons gezegd en dat horen we wel vaker, dat we zoveel op elkaar lijken. Dat klopt, niet alleen uiterlijk maar ook qua karakter lijken we veel op elkaar. En als mensen zoiets zeggen dan ben ik trots…ontzettend trots. "

13. dec, 2020

13. dec, 2020

....het einde van een enerverend jaar en ik ben heel benieuwd naar volgend jaar. Het wordt in ieder geval het jaar van de verhuizingen. En de eerste verhuizing…dat ben jij San. We hebben begin november een kennismakingsgesprek gehad en een rondleiding bij PNH, Perspectief Na Hersenletsel. Het gesprek was eerder al uitgesteld vanwege Corona maar uiteindelijk stonden we daar dan. We waren er eerder geweest, meer dan een jaar geleden…toen voelde het nog niet goed maar we zijn nu weer wat ervaring rijker, dus zet ik mijn inmiddels gegroeide weerstand naar de hulpverlening opzij en fiets met jou naar jouw misschien wel toekomstige woonplek. Het gesprek met de begeleidster overtuigt mij ervan dat dit inderdaad voor nu de juiste plek zal zijn om te leren zelfstandig te wonen. Ik vertel haar over hoe jij altijd je dagen vult met afspraakjes en nooit alleen thuis bent. Ze legt uit dat er twee contactmomenten zijn per dag en dat je de woning ook moet verdienen. ‘Het zijn dure plaatsen en als jij nooit thuis bent, dan geven we de woning liever aan iemand anders’. We mogen even in een appartement kijken dat leeg staat, want het appartement wat aan jou toegewezen is, is nog bewoond. En daar staan we dan, in een leeg appartement, groot, kaal en ongezellig, maar ja, dat is logisch. Ik vind het wat donker, dat komt omdat de voorkant aan de westkant is, weinig zon dus. Voor mij zou dat geen optie zijn, ik wil veel licht in huis, maar jou maakt het niet zoveel uit. Als we even later weer op de koude galerij staan zegt de begeleidster dat ze het leuk zal vinden als ‘zo’n leuke frisse meid’ hier komt wonen. Ja leuk, denk ik bij mezelf, maar niet leuk dat ze dan niet meer bij mij is. Na de bezichtiging fiets ik door naar mijn werk en jij fietst naar huis.

En nu struin je met je vrienden steeds de kringloopwinkels af op zoek naar meubeltjes en dingen voor je huisje. Je mag ze in de garage van ome Peter stallen, dat is handig. Op facebook heb ik een bericht geplaatst met een oproep want ja, je hebt nog een hoop spulletjes nodig. Intussen ben ik ook actief op zoek naar een huisje voor mezelf, ik ga niet in mijn eentje in zo’n grote woning blijven wonen dus ik zoek een appartementje. En dat zoeken naar een eigen stekkie leidt mij een beetje af van het feit dat ik jou straks moet gaan missen. Het is zo gezellig nu met jou samenwonen. ’s Ochtends samen aan het ontbijt, ’s avonds samen eten en later in de avond op de bank naar een spelprogramma kijken en dan eindigen op de rand van mijn bed. Ik ga dat wel missen hoor. Ja ja ja, ik weet het, het is heel goed dat je op jezelf gaat wonen, heel normaal ook, maar ja, dit is toch wel even een ander verhaal. We hebben nu bijna vier heel heftige intense jaren beleefd en dan wordt het toch iets moeilijker om los te laten. Maar we gaan ervoor, ik begin al een beetje aan het idee te wennen. Ik zal wel moeten want over een paar weken ga je al. Volgend jaar klinkt nog heel ver weg, maar in feite is het al over een paar weken!

Het programma van v.d. Sar zie ik nog weinig van, je hebt af en toe contact met een coach en je bent een keer naar Zeist geweest voor een sporttest, maar verder gebeurt er weinig. Je hebt jezelf wel opgegeven voor een afslankprogramma wat vanuit de gemeente georganiseerd is, daar start je 4 januari mee. Je bent wel veel aan het wandelen met vrienden, dat doe je goed.

Het is alweer bijna kerst, het zal denk ik wel de laatste kerst zijn in mijn huis. Dat zal wel een beetje vreemd voelen. Het huis waar ik in mijn eentje mijn kinderen heb opgevoed. Daarom wil ik hier ook niet alleen achterblijven, dit huis was voor mijn gezin en als mijn kinderen allemaal weg zijn….dan wil ik zelf ook weg.

2020 was een jaar waarin heel veel gebeurd- en veranderd is maar 2021 zal ook zeker niet saai worden…we gaan het zien!