De laatste
Toen ik ruim zes jaar geleden aan Sanhersenpan begon, was alles totaal anders. Alles stond toen in het teken van mijn dochter die vanuit het niets ziek werd. De zorgen die we toen hadden, het machteloze gevoel, het verdriet en de angst....als ik het weer opnieuw lees, vanaf het begin, dan kan ik het bijna niet geloven dat dit alles is gebeurd. En als ik dan kijk hoe het nu is, dan kan ik alleen maar een diepe zucht slaken, een zucht van opluchting, omdat alles toch nog goed is gekomen.
Zo....
Dit wordt de allerlaatste blog want er is niet zoveel meer te schrijven en dat is alleen maar een goed teken. Je bent onder de pannen, om het zo maar even te omschrijven. Nimal zorgt goed voor je en jij voor hem. Je hebt leuk werk en je krijgt 2x per week ambulante begeleiding. De één helpt je met het huishouden en de ander gaat met je koken. Natuurlijk zijn er altijd dingen die beter kunnen. Je gezondheid bijvoorbeeld. Je hebt nog altijd overgewicht al is dat lang niet meer zo veel als eerst, er is wel al zo'n 20 kilo af. Voor het mooie en vooral voor je gezondheid zou nóg 15 kilo eraf helemaal goed zijn maar dat lijkt wat moeilijk te gaan. Een gezond eetpatroon is lastig en sporten is ook niet echt jouw ding. Het enthousiaste in het begin, bij de sportschool, is al aardig afgezakt. Koken is niet bepaald jouw ding, je gaat vooral voor 'makkelijk'. Op je werk loop je veel, dat is goed. Wel heb je vaak last van hoofdpijn en duizeligheid, dat is vooral wanneer je teveel hooi op je vork neemt. Het is voor jou nog steeds lastig om te voelen wanneer je teveel doet want op het moment zelf voel je het niet. Je vrijwilligerswerk heb je daarom nu maar weer stopgezet, dat is wel jammer maar ja, je moet prioriteiten stellen San!
Jullie auto heeft al heel wat kilometers op de teller want jullie toeren van hot naar her. Je weet altijd wel weer wat leuks te verzinnen, Social deal verdient goed aan jou! Gelukkig rijdt de auto op gas, maar ja, hij begint nu wel een beetje te sputteren. Zo gingen we in juli naar Njjmegen, met Isa en Bas, in jullie auto. De laatste dag van de vierdaagse, we zouden Ben opwachten bij de Via Gladiola. Vlak voor de Waalbrug kwamen we in een file terecht, dus optrekken, afremmen enz. en toen ging er ineens een rood waarschuwingslampje branden, van de motor.
Lang verhaal kort: jullie moesten met de auto naar de garage en Bas Isa en ik gingen lopend verder. Volgend jaar maar weer opnieuw proberen maar het is misschien wel verstandig om eens te gaan kijken naar een andere auto!
De toekomst.....ja, die durf ik nu dan toch wel weer wat rooskleuriger tegemoet te zien. Ik denk zomaar dat jullie met z'n tweetjes zullen blijven, geen schattige caramelkindertjes met blauwe oogjes. Dat vind ik natuurlijk wel jammer maar ik denk wel dat het beter is. Jullie genieten volop van het leven en met een kind er bij komt er veel verantwoordelijkheid op je schouders en kan je niet zomaar met je Socialdealbon naar de andere kant van Nederland om daar te gaan Midgetgolven. En ja, ik hoop ook dat jullie ooit iets dichterbij komen wonen maar ook dat is juist misschien wel beter zoals het nu is. Die 20 kilometer maakt het misschien iets makkelijker voor mij om jou een beetje los te kunnen laten. Een beetje...want als ik je een weekje niet gezien heb dan begint mijn bezorgde moederhart al onrustig te kloppen. Dat zal altijd zo blijven en dat komt door wat ik allemaal heb meegemaakt met jou, al bijna 28 jaar maar vooral de afgelopen 6 jaar.
En nu, na ruim 6 jaar, schrijf ik hier mijn laatste woorden. De website blijft in de lucht maar ik zet een punt achter mijn dagboek waarin ik al mijn zorgen kwijt kon.
Sannepan, mijn lieve mooie stoere dochter, met de schade in je hersenpan zul je moeten leven maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken, met Nimal aan je zijde en met je moeder op 20 kilometer afstand :-)
xxx veel liefs van je trotse moeder