"Wat is het ontzettend fijn als er iemand in je leven is die je troost wanneer het allemaal even niet gaat zoals je had gehoopt. Die zijn eigen angst verbergt om sterk te zijn voor jou. Iemand die, terwijl hij jouw tranen opvangt, zijn eigen tranen inslikt en tegen je zegt dat het allemaal wel goed komt terwijl hij zich zelf ook zorgen maakt of het allemaal wel goed zal komen.

Lieve Ben, dank je wel dat jij die iemand voor mij bent en lieve Thomas, dank je wel dat jij die iemand voor mijn dochter bent."

...komen de ambulancebroeders je kamer binnen om je op te halen. Eén van hen blijkt een kennis van Thomas z'n ouders te zijn, de wereld is soms klein. De rit naar Wijk aan zee verloopt verder probleemloos, je laat het allemaal maar gebeuren en zit er ogenschijnlijk ontspannen bij.

In Heliomare wordt je op de brancard naar je nieuwe kamer gebracht. De kamer valt me alles mee. Het is een ruime éénpersoons kamer met een groot raam met uitzicht op de ingang en als je naar links kijkt zie je duinen. Als je van de brancard afstapt zie ik meteen dat de boel weer nat is, de verpleegkundige neemt je mee naar de badkamer, aan de overkant van jouw kamer. Wij gaan intussen je spullen uitpakken. De kamer heeft blauw linoleum op de vloer en de muren zijn wit met heel veel zwarte vegen, volgende keer neem ik een emmertje muurverf mee! Je kunt zien dat het allemaal oud is en best een opfrisser kan gebruiken, maar goed, me maken het gewoon zelf gezellig. Al je spulletjes komen op de vensterbank en op de tafeltjes te staan, de kaarten mag Isa morgen op het grote prikbord hangen. Je bent nog maar net geinstalleerd op je bed of er komt al een pakketje voor je binnen. Het is een kadootje van Ron en Elly, een beker met je naam er op en een kaart, leuk hoor! Die beker wil je meteen gevuld hebben met water want van je dorstobsessie ben je nog niet af.

Het is inmiddels lunchtijd, wij gaan beneden in het restaurant lunchen en omdat we je niet teveel prikkels willen bezorgen laten we jou op je eigen afdeling eten in de huiskamer. Beneden in het restaurant kun je allemaal lekkere dingen voor weinig geld krijgen, zelfs vegetarische kroketten en thaise currysoep. Margriet en Anne zijn ook in Heliomare voor de therapie van Anne en dus zitten we even later met z'n zessen te lunchen, gezellig! Na de lunch gaan Margriet en Anne naar huis en Ben rijd met ze mee want hij moet nog werken vanmiddag.

We komen weer boven bij jou en gaan om je bed heen zitten. We hebben er een positief gevoel over en als je vader dit hardop zegt, wijs je naar jezelf en fluistert, 'ik ook'. Dat is mooi, dat horen we graag! Je bent de hele tijd goed wakker. We worden geroepen voor het intake gesprek en zeggen tegen jou dat je dan intussen mooi even kunt slapen. We moeten op de gang even wachten totdat de dokter er is, Thomas kijkt stiekem door een kier jouw kamer in en je bent nog steeds klaarwakker.

De arts is een... hoe zal ik het omschrijven?...nou ja, gewoon...een bijzondere vrouw, ik moet erg aan haar manier van praten wennen. Ze praat alsof wij kleutertjes zijn, ze praat met veel gebaren, haar hoofd met krullen zwaait de hele tijd heen en weer, het leidt me af van wat ze vertelt en ik moet moeite doen om me te concentreren op wat ze zegt. Maar eerlijk is eerlijk, ze neemt de tijd voor ons en aan het eind van het gesprek heb ik er alle vertrouwen in dat ze kundig is en dat ik mijn kind aan haar kan toevertrouwen.

Na het gesprek met de arts kunnen we meteen door naar het gesprek met de psychologe en de maatschappelijk werkster. Aardige jonge vrouwen, gelukkig geen meisjes van 14. Ze vertellen ons wat ze allemaal doen en vragen het één en ander over jou. Fijn om jou te mogen omschrijven, we doen het in ieder geval vol enthousiasme.

Weer terug op jouw kamer zit je nog steeds met je ogen open in bed. Je hebt de bediening van het bed ontdekt en probeert alle knoppen uit, we moeten lachen om hoe jij onder luid gezoemmmm, omhoog en omloog gaat met hoofd lijf en benen, je bent er een hele tijd zoet mee.

De fysiotherapeute komt binnen, ze wil even een stukje met jou lopen. Je hebt een knal-oranje rollator van de afdeling die je zolang mag gebruiken. Als je uit je bed stapt zie ik dat het weer raak is, bed/broek/alles nat, wandelingetje naar de badkamer dan maar! 

Rond vier uur gaan je vader en Thomas weg, ik blijf nog even. Als Thomas afscheid van je neemt, neem je geen genoegen met één zoen, je wilt er nog één, zo lief. En ja, daarna gebeurt er iets wat ik eigenlijk in de eerste instantie niet in deze blog zou gaan schrijven maar ik vind het te hilarisch om te verzwijgen. Na die tweede... wat langere zoen, vraag je aan mij, terwijl er jassen en tassen worden verzameld en er nog een verpleegkundige doorheen loopt, 'mam, wil je mijn pil de volgende keer meenemen?'. Ik kijk Thomas aan en we schieten in de lachen, 'die zoen smaakte blijkbaar naar meer!', zeg ik tegen hem. En tegen jou zeg ik dat je die pil nog even niet nodig hebt, eerst maar eens even herstellen....je kijkt Thomas veelbetekenend aan. Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit een grote stap vooruit vind, op je gezicht is nog niet veel te lezen, maar je gevoelens zijn er duidelijk nog wel!

En dan zijn er alleen nog jij en ik. Je vraagt of ik een beker zoethoutthee voor je wil maken dus ga ik met je nieuwe beker naar de koffieautomaat die om de hoek staat en vul de beker met heet water. Met thee gaat het drinken veel beter omdat dat heet is je dat niet achterover kunt gieten. We praten ondertussen wat en ik maak een schema voor je zodat je kunt zien wie er deze week bij je op bezoek komen. We hebben afgesproken dat we deze week alleen in de avond komen omdat je overdag een druk programma hebt. In het weekend heb je geen therapieen en mag het ook overdag. De verpleegkundige van de avonddienst kom zichzelf voorstellen en ze zegt dat ze jou om vijf uur komt halen voor het eten, 'en daarna gaan we wel even naar de wc'. Ik raad haar aan om dat liever maar voor het eten te doen en inderdaad, als je even voor vijf uur uit je bed stapt.....natte boel!

Ik neem afscheid van je, ik kom pas donderdagavond weer maar het voelt goed. Ik heb het gevoel dat ze je hier beter kunnen maken.

...het komt goed San...ik geloof er in.