"Langzaam begint het door te dringen tot mijn dochter. Ze begint te beseffen dat haar leven nu toch wel heel anders is gelopen als dat ze zo’n anderhalf jaar geleden had gedacht. Ik zag het aan haar gezicht, moe, terneergeslagen, onzeker, dat alles las ik in haar ogen. Na alle ellende die ze vanaf maart vorig jaar heeft doorstaan, komt nu het besef. Maar ook hier zal ze zich doorheen slaan, daar zal ik persoonlijk voor zorgen. "

….neeeeeeej, niet nu al!

Ik vraag me wel eens af of er een tijd zal komen waarop ik, net als nu, met mijn vingers boven de toetsen hang en zal denken, ‘wat zal ik nou eens schrijven?’.  Er gebeurt altijd wel weer iets in jouw ‘buitengewoon bijzondere’ leven.  De eerste helft van de maand oktober waren er leuke momenten en momenten van wanhoop.

In het weekend van 6 oktober ben je met je vader naar Brugge, in België. Leuk, even samen op stap. Je vader laat je terugrijden en dat ging volgens hem best goed, op wat inschattingsfoutjes na.

Woensdag 10 oktober ga je met Bob twee dagen naar Texel. Je hebt je er erg op verheugd maar wat jammer dat je nu weer zo’n last van je benen hebt. Die kwaal had je al toen je, voor je ziek werd, bij Stroming werkte en begint nu weer op te spelen. Lang staan en veel lopen, jouw lichaam lijkt daar niet goed op te reageren. Ik heb de revalidatiearts gemaild en hij heeft voor jou Manuele therapie geregeld. Vrijdag 11 oktober heb je zo’n pijn dat je je ziekmeldt en bij de dokter langs gaat. Ook hij schrijft Manuele therapie voor.

En dan kom je zondagavond 13 oktober, met de mededeling dat je wilt stoppen met je opleiding. Je hebt eigenlijk maar één echte schooldag gehad maar kreeg die dag veel informatie. Maar ook kreeg je te horen dat je gedurende het schooljaar steeds examens hebt en o.a. een Engelse presentatie moet houden. ‘Het is allemaal teveel en ik denk dat het nog te vroeg voor mij is, ik wil eerst aan mezelf werken’. Deze had ik niet zien aankomen. Zo enthousiast als je begon met de opleiding, vol goede moed…en dan nu, na één echte schooldag, geef je het op? Ik praat er met je over maar vindt het allemaal best heel moeilijk. Ik wil je niet overbelasten en ik wil je niet pushen maar ik wil ook niet dat je te snel opgeeft!

Dus ga ik maandag 14 oktober, meteen aan de slag en schakel alle hulptroepen in. Sonja mail ik een verzoek om met de mentor te gaan kijken wat er nodig is om jou te helpen. De mentor krijgt een mail met de vraag om jou hierin te begeleiden en het voor jou overzichtelijk te maken. Je cognitieve therapeut vraag ik om met jou wat schoolwerk door te nemen en dit wekelijks te doen. En de psychologe vertel ik het hele verhaal en vraag haar om er met jou over te praten. Je gaat met de auto naar het werk maar mag eerder naar huis omdat je teveel pijn in je benen hebt. ’s Avonds heb ik al antwoord in mijn mailbox, iedereen wilt jou helpen. Zelf ga je met Dylan uit eten in Alkmaar, ik krijg weer zo’n gek fotootje van je. Daarna heb je nog een verjaardag van iemand uit de vriendengroep.

Dinsdag 15 oktober heb je een dagje therapie in Heliomare. Eerst, in de ochtend heb je een afspraak met Sonja, zij biedt jou aan om je te helpen met Engels. Met je vader ga je naar Heliomare en ook daar ligt de nadruk op het begeleiden met je schoolwerk. Als je ’s avonds op de rand van mijn bed zit om nog even te kletsen, omhels je me en zegt, ‘dankzij jou zie ik het weer een beetje zitten mam’….en met die woorden voel ik een golf van opluchting door me heen gaan. Maar we zijn er nog niet, dat weet ik ook wel, er zal gewerkt moeten worden, maar ik ga je helpen.

Woensdag 16 oktober ga jij naar school en ik moet werken. Tussendoor zie ik dat ik gebeld ben door jouw mentor, in de voicemail hoor ik dat hij je naar huis heeft gestuurd omdat je veel pijn had. Aan het eind van mijn werkdag bel ik hem en heb een goed gesprek met hem. Hij is begaan met jou en wil je graag helpen. Ik vertel hem het één en ander over jou en we spreken af om elkaar goed op de hoogte te houden.

Donderdag 17 oktober heb je een dagje ‘vrij’. Maar bij jou betekent dat, dat je de dag volstopt met afspraakjes. Je begint met een ontbijtje bij de Hema met Mark en de rest weet ik al niet eens meer, het is niet meer te volgen! In de avond ben ik bij Ben en om zeven uur komt Thomas bij ons langs. Ik ga na de koffie even boven zitten om deze blog te schrijven, zodat die jongens over stoeremannendingen kunnen praten. Jij belt me, ‘mam, kan ik dat koffertje van Ben komen halen want dan kan ik alvast beginnen met inpakken’, we gaan namelijk zaterdag een weekje met z’n allen naar Kroatië.

En zo zitten we even later met z’n viertjes met bier en wijn gezellig bij te kletsen. Het is zo vreemd om jullie daar zo samen te zien zitten, ieder op een hoek van de bank met tussen jullie in een leegte waarin jullie gezamenlijk verleden zich bevindt. Soms doet het bij mij even pijn van binnen, maar het voelt ook goed, goed dat we toch hier zo kunnen zitten. Er is zoveel gebeurd en dat delen wij, al weet jij daar niet veel meer van.

Het is gewoon goed nu.....het is goed zoals het is.