"Zal ze al slapen? Heeft ze haar tanden wel gepoetst? En haar make-up eraf gehaald? Als ze morgen maar wel een schone trui aan doet want zal de begeleiding wel weten dat haar geurvermogen is aangetast en ze haar eigen zweet niet kan ruiken? Nou stoppen…geen zorgen maken…loslaten, oh nee, niet loslaten maar ‘anders vasthouden’…dat was het. "

....ik mis het geluid van het gehussel van de Lingoballen en jouw vraag, ‘kom je zo op de bank zitten?’. Als ik straks boven kom, is daar een lege kamer, alleen je oude bed staat er nog maar dat gaat ook binnenkort weg want het matras is slecht. Dat ga ik straks ervaren want ik ga daar nog even op slapen, mijn eigen éénpersoonsbed staat in jouw logeerkamer want gelukkig mag ik bij jou komen logeren. Dat ga ik binnenkort ook doen want dan gaan we onze series kijken, die we altijd samen keken. Van die onzinnige maar o zo vermakelijke series over mensen die elkaar niet kennen en dan 24 uur met elkaar in een huis doorbrengen, of gaan trouwen terwijl ze elkaar nog nooit hebben gezien.

We zijn inmiddels in het nieuwe jaar, tijdens de jaarwisseling kwam je midden in de nacht met Jeroen bij Ben en mij langs, als verrassing. We hebben geproost op het nieuwe jaar, nieuw jaar nieuwe kansen, nieuw huisje.

Thomas is vader geworden van een gezonde zoon, dat voelde best even raar want ja…het had ook allemaal heel anders kunnen zijn. Maar ja, het is zoals het is en iedereen is nu op een andere manier gelukkig geworden, het is goed zo.

Je huisje is zo mooi, heel groot en er ligt een mooie vloer in. Afgelopen vrijdag kreeg je de sleutel. 25 januari hadden we een intakegesprek en heb ik veel verteld over waar jij allemaal tegenaan loopt door je hersenletsel want ik wil wel dat ze goed weten waar ze op moeten letten. Het gesprek was positief en gaf mij veel vertrouwen. Daarna mochten we even in je huisje kijken en dat gaf me een nog positiever gevoel over deze grote stap. Het voelt allemaal heel goed.

Je hebt links en rechts allemaal spullen gekregen en gekocht, vooral tweedehands en al die spullen moeten verzameld en vervoerd worden naar je huisje. Vrijdag 29 januari was het zover, ’s middags kreeg je de sleutel. In de ochtend hebben Ben en ik al heel veel dozen naar beneden gesjouwd en in onze kleine autootjes gepropt en om half twee reden we naar de Vronermeer. Daarna zijn we alleen maar hard aan het werk geweest en zag ik jou intussen een beetje wegzakken. ’s Avonds kwam je vader nog met een aanhanger om je bank bij mij op te halen en een kast en mijn éénpersoonsbed. Eigenlijk wilde je nog met ome Peters auto meerijden naar je huisje maar ik heb je op de bank geparkeerd met een dekentje en een kop thee. Ga jij maar lekker naar je spelletjesprogrammas kijken, het is genoeg voor jou geweest. En daar ga je gelukkig niet tegenin. Dus ook ’s avonds heb ik samen met Jeroen, Bas en je vader, nog weer lopen sjouwen met spullen en was ik ook best wel een beetje gesloopt toen ik uiteindelijk naast je op de bank neerplofte…ons laatste avondje samen op de bank, onder een dekentje, twee koppen thee en kijken naar stelletjes die aan elkaar gekoppeld zouden moeten worden maar uiteindelijk totaal niet bij elkaar passen. Zaterdag heb ik ‘vrij’ genomen, Isa en haar vriend kwamen je helpen en je vader, genoeg mensen in één huis, of eigenlijk te veel gezien de Coronamaatregels. Zondagmiddag gingen Ben en ik weer naar je toe om verder te gaan met het uitpakken van die ontelbare dozen. Het is voor jou net pakjesavond, elke keer komen er weer spullen tevoorschijn waarvan jij zegt, ‘o, wat leuk! Hoe komt ik daaraan?’. Het zijn allemaal spullen die jij verzameld hebt vóór je ziek werd en dat ben je allemaal vergeten. Gelukkig vind je alles nog wel leuk wat je uit de dozen haalt.

Vanmiddag ben ik weer even naar je toe gegaan met nog wat spullen, we hebben samen geluncht in jouw huisje en nog wat dozen uitgepakt. Je hebt geslapen in mijn éénpersoonsbed want het tweepersoonsbed wat jij gekregen hebt van een collega van Isa, heeft geen lekker matras en je eerste nacht heb je daardoor slecht geslapen. We hebben al een topmatras besteld om er bovenop te leggen want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je op je eigen logeerkamer gaat slapen terwijl je zo’n mooie slaapkamer hebt! In mijn éénpersoonsbed heb je gelukkig wel lekker geslapen. ‘mam, ik heb gewoon acht uur geslapen, ik lag al om tien uur in bed!’. Dat is inderdaad een wonder, meestal slaap je niet langer dan 6 uren, blijkbaar had je het nodig.

Net heb ik je weer even gebeld, je vader heeft de Ziggobox aangesloten dus je kunt tv kijken. ‘mam, zit je nu achter je laptop?’…’oke, dan is het goed want je mag niet naar onze series kijken hoor, dat doen we alleen samen’. We proberen een logeerdatum te plannen maar dat lukt niet…en ik denk dat dat een goed teken is.