"Mijn dochter is vandaag 22 jaar geworden. Ik weet nog zo goed hoe blij ik was toen ze 22 jaar geleden geboren werd, ik wilde zo graag een dochter. Wie had kunnen bedenken dat ze 22 jaar later met een taxi vanuit een GGZ-instelling aan de andere kant van Nederland, naar huis zou komen om haar verjaardag te vieren? Maar kom op, het had allemaal veel erger kunnen zijn, veel erger. Ze leeft nog, ze kan lopen, praten, functioneren. En de rest….de goede manieren, normen en waarden, maatschappelijk verantwoord gedrag, geheugen, concentratie, tempo, kunnen anticiperen, reactievermogen, de trillingen, de pijn, het overgewicht, de temperatuurmeter, reukvermogen, acné….ach….dat komt allemaal nog wel. Het belangrijkste is dat ze mag leven en dat is niet voor iedereen weggelegd. "

…hoera hoera. Zing ik samen met Bas om een paar minuten over twaalf. Toen ik het precies om twaalf uur probeerde, was je in gesprek. Je vader is blijkbaar al voor twaalf uur jou gaan bellen. Je klinkt slaperig aan de telefoon en vraagt, ‘waarom ben je zo laat nog wakker?’. ‘om jou te feliciteren San, dat doen we toch altijd?’. Het blijft even stil aan de andere kant dus ik vraag je, ‘weet je dat niet meer? Wij gaan altijd als er iemand jarig is voor de jarige zingen om twaalf uur, thuis of via de telefoon’. ‘O’ hoor ik je vertwijfeld zeggen, ‘dat wist ik niet’.  Even later ga ik met een wat weemoedig gevoel proberen te slapen.

Om acht uur gaat mijn wekker en om negen uur ben ik in de sportschool. Op de spinningfiets trap ik al m’n frustraties eruit. Frustraties die ik voel omdat jij zoveel herinneringen kwijt bent door die stomme encefalitis en om mijn collega die ongeneeslijk ziek is. Waarom worden onschuldige mensen getroffen door dit soort ziektes? Laat seriemoordenaars de teringtyfus krijgen, verkrachters de pestpokkenpleuris en kindermishandelaars een langzame pijnlijke dood sterven, maar laat onschuldige mensen met rust!

Als ik thuis gedoucht heb ga ik met Isa boodschappen doen. In de supermarkt wapper ik met mijn boodschappenlijst m’n opvliegers weg, ligt het aan mij of is het hier echt zo warm? We halen tassenvol boodschappen in recordtijd want Isa moet op tijd bij haar vader zijn. Ze gaat nog snel even thuis de kipfilet in stukjes snijden want dat is voor mij als rasechte doorgewinterde vegetariër een gruwelijke klus.

Isa en Bas gaan om twaalf uur bij hun vader lunchen met Nick en jou. Want het is gelukt! De verzekering heeft toestemming gegeven voor taxivervoer en dat betekent dat jij met de taxi naar huis gebracht en gehaald kan worden en het wordt nog vergoed ook! Overnachten mag niet, dat vindt de verzekering niet goed (want waarom is behandeling nodig als je thuis toch kunt overnachten?), maar dit biedt wel perspectief, we kunnen je, als het allemaal goed gaat, dan vaker een dagje thuis laten zijn. Je wordt om negen uur in de ochtend opgehaald door een aardige taximevrouw die jou naar je vader toe rijdt. Jullie gaan eerst bij Stroming koffie drinken, daarna thuis lunchen met je vaders familie en om twee uur kom je met Nick Bas en Isa naar mijn huis. Ik ben zo blij dat ik je weer zie!

Als snel komen Anne en Margriet en later komen Dylan, Laura, Cheryl, Rachel met haar man en zoontje, Zeb, Sanne (vriendin van Isa) ome André en natuurlijk opa en oma Hemmie. Het is een drukke maar gezellige boel. Het zonnetje schijnt op het raam en iedereen heeft het warm dus gaat het raam op een kier. Dat vind jij maar niks, je hebt het koud. Je draagt een trui, krijg mijn vest er over aan en later wikkel ik ook nog een fleecedeken om je heen. Je temperatuurmeter is duidelijk nog steeds van slag. Je krijgt kadootjes en dat vind je heel leuk. Van Laura krijg je een fotolijst met fotootjes erin van jullie. Ik zie aan je gezicht dat je daardoor ontroert bent.

Rond vijf uur gaan Ben en ik de keuken in. Ik heb vanochtend al heel veel voorbereid dus dat scheelt. We verbouwen de woonkamer, maken een soort buffet waar ik al mijn brouwsels in schalen en pannen kan uitstallen. Terwijl wij in de keuken met het eten bezig zijn, zit jij met je vriendinnen en Dylan op de bank foto’s en filmpjes van vroeger te kijken er wordt uitbundig gelachen. Jij kan dat nog niet, uitbundig lachen, hopelijk komt dat wel weer terug.  Gelukkig vindt iedereen mijn eten lekker want ik heb er veel werk aan gehad,( of misschien zeggen ze het uit beleefdheid). Na het eten en de afwas gaan er wat mensen weg en gaan jullie Kezen, dat spel heb je van Yolande gekregen. Wanneer jij je pion verplaatst let iedereen op of het wel goed gaat, we zijn inmiddels allemaal wel op de hoogte van jouw steeds wisselende ‘spelregels’. Als je wordt gewezen op de dingen die niet kloppen, ben je beledigd. Iedereen ligt in een deuk wanneer er weer iemand van het bord wordt geknikkerd maar jij speelt het spel bloedserieus. Ik zie je steeds op de klok kijken. Je wordt rond acht uur opgehaald en het is al na zeven uur. Ik kijk naar je terwijl je daar zo zit, zoals je in het spel opgaat en het ziet als een zaak van leven op dood. Ik hoop zo dat je weer plezier zult krijgen in het leven en weer net als je vrienden kunt leven. Werken, school, uitgaan, vakanties, het zou zo fijn zijn als je weer de normale dingen kunt doen.

Al om half acht gaat de bel en staat er een taximevrouw voor de deur. Je schrikt ervan als ik je zeg dat de taxi er al is. We pakken je spullen en lopen met je mee naar buiten. Je mag achterin zitten want voorin zit een oud dametje. Jullie moeten eerst naar Wervershoof en daarna pas naar Boekel, een soort van wereldreis. We zwaaien je uit en het oude dametje zwaait enthousiast terug alsof het hele comité daar voor háár staat en zij de koningin is. We lachen er om..

.....maar eigenlijk huil ik van binnen...ik wil niet dat je weggaat, ik wil dat je thuisblijft San, bij mij.