"Hier zit ik in dan, in het mega-drukke restaurant van de Ikea met mijn dochters. Ik kijk om me heen naar al die mensen die daar, net als wij, hun vrije zondagmiddag doorbrengen. Het lijkt zo gewoon, dat wij hier zitten, met een bordje Zweedse ballen. Maar als ik naar mijn oudste dochter kijk, bedenk ik me dat al deze mensen niet weten dat het eigenlijk heel bijzonder is dat wij hier zijn. Nog geen jaar geleden lag ze in het ziekenhuis, ernstig ziek, halfzijdig verlamd. Als ik toen had geweten dat we tien maanden later ‘gewoon’ in de Ikea zouden lopen, dan had me dat heel veel zorgen gescheeld. Steeds weer besef ik dat ik zo ongelooflijk blij ben dat mijn dochter er zo goed van af is gekomen. "

....werk ik mijn laatste dagen voordat ik overstap naar mijn nieuwe werkplek. Jij brengt je dagen door met bezoekjes aan het AC, therapie in Heliomare en ambulante begeleiding van Sonja. Je hebt met Sonja een leuke klik en ze helpt je met plannen maken voor de toekomst.

Donderdag 1 februari ga je Mark verrassen, hij was 30 januari jarig en je hebt geregeld dat jullie gaan eten bij de Bolle Buik. Jullie hebben een leuke vriendschap en daar ben ik blij om.

Zaterdag 3 februari ga je met Oom Peter naar Marcel en Esther, je bent daar nog nooit eerder geweest. Jullie hebben een leuke dag. Zondagmiddag ga je naar Rachel, jullie gaan samen boodschappen doen en daarna naar Laura. Jullie eten met z’n drietjes, gezellig!

Maandag heb ik mijn eerste werkdag en jij gaat naar het AC en daarna bezoek je mevr. B. Thuis vraag je aan me of het klopt dat er in het verzorgingshuis bij mevr. B een oud klasgenootje van jou werkt, inderdaad, dat klopt, ik ben blij dat je haar herkent. Ik ben blij met elke herinnering die bij jou naar boven komt.

Dinsdag gaan we naar Heliomare voor een gesprek met de revalidatiearts en de cognitieve therapeut. De cognitieve therapeute gaat jou helpen om te leren omgaan met je geheugenverlies. Ze vraagt ons allerlei dingen en vertelt ons wat haar behandelplan inhoudt. Ik vraag haar ook nog naar de mogelijkheid van hypnotherapie, om op die manier jouw verloren herinneringen terug te halen. Ze gaat dit voor ons uitzoeken, ik ben benieuwd, ik zou het zo fijn vinden als je weer wat dingen van vroeger terug kunt krijgen. Het gesprek met de revalidatiearts volgt als we afscheid hebben genomen van de cognitieve therapeute. Met hem bespreken we wat er nog nodig is om jou goed te kunnen laten functioneren. Logopedie gaat afgebouwd worden en bewegen hoeft eigenlijk ook niet meer maar je geeft zelf aan dat je het wel fijn zou vinden als je in de sportzaal twintig minuten mag fietsen voordat je aan de therapieën begint. Gelukkig vindt de revalidatiearts het goed. Verder krijg je binnenkort arbeidsre-integratie en word je aangemeld voor een test bij de autorijschool van Heliomare. De arts laat nog weten dat hij blij is met hoe goed het nu met je gaat, hij heeft jou ook meegemaakt toen je in mei-juni-juli in Heliomare verbleef. We hebben het ook nog even over jouw slaapstoornis. Hij vertelt ons dat dit te maken kan hebben met jouw hormoonhuishouding die verstoord kan zijn door de hersenschade. Hij raadt ons aan om toch nog (ondanks dat jouw cyclus weer op gang is gekomen) een afspraak te maken met de endocrinoloog (hormoonarts). Als we bij de revalidatiearts weggaan wil jij nog even bij Ivo langs, jij bezoekt hem altijd als je in Heliomare bent, ik ben eigenlijk ook wel benieuwd dus ga met je mee. Ivo is nergens te vinden, jammer!

Als we weer naar buiten lopen kijk ik naar het raam waarachter jij altijd naar ons zwaaide, als we weer naar huis gingen. Van de ene kant lijkt het een eeuwigheid geleden en van de andere kant kan ik het nog zo helder voor me zien. Meteen voel ik weer het bezorgde gevoel en vooral het hopeloze gevoel wat ik toen altijd had, als ik dan naar je zwaaide. Want ik wist dat je, zodra wij wegreden, jij op zoek zou gaan naar eten. Wat was dat erg toen, jouw eetdrang, als ik daar nog aan terugdenk….

Meteen vanaf Heliomare heb jij een afspraak met Sonja, jouw ambulante begeleidster, bij je vader thuis. Hij appt me daarna dat Sonja gaat regelen dat jij naar geheugentraining kan bij de Zilvermeeuw in Alkmaar en dat ze gaat kijken of je bij de bibliotheek in Heerhugowaard in de coffeecorner kan gaan werken, leuk! Jullie hebben het ook gehad over begeleid wonen maar dat vind ik eigenlijk niet nodig. Gelukkig denk je daar zelf ook zo over, ‘als ik zover ben dan wil ik gewoon op mezelf wonen, dat red ik best’, en daar geloof ik ook in.

In de namiddag kom je met Mark even bij mij thuis en ik heb een leuk gesprek met hem als jij in de keuken thee maakt. Fijn om hem iets beter te leren kennen want jullie zien elkaar vaak.

’s Avonds ga je met mevr. B naar de bingo bij Stroming, jullie zijn er allebei enthousiast over. Zo leuk dat je met één van ‘mijn oudjes’ zo’n leuke band hebt. Als je terugkomt ben je moe, zo moe dat je bijna meteen je bedje ingaat, zo rond tien uur lig je er in. Zelf ben ik nog met van alles bezig en ga ik pas rond half twaalf naar boven, Bas is ook nog wakker. Als ik mijn tanden sta te poetsen hoor ik jou van de trap af komen, ‘mam’ roep je. Ik stap de badkamer uit en daar sta je op de trap gewikkeld in een handdoek, je kijkt me verward/verrast/verbaasd aan, ‘Mam! …ik heb uitgeslapen!’. Bas komt ook uit zijn kamer, ik kijk je lachend aan en zeg, ‘San…het is nog avond!’. Je bent helemaal de kluts kwijt, je denkt dat het al ochtend is! We lachen met z’n drietjes om jouw verwarring en dan gaan we allemaal ons bed in, hopelijk kan je nog slapen nu!

Woensdag 7 februari heb ik mijn eerste werkdag op mijn nieuwe werkplek, jij gaat naar het AC en komt om vier uur naar mijn werk. Er moeten nog een paar cliënten opgehaald worden en jij raakt in gesprek met één van hen. Als ik later met haar op de gang loopt zegt ze, ‘wat een leuke dochter heb jij zeg!’, kijk…dat hoor ik graag! In de avond ben ik met jou aan het kijken in de agenda en vraag je verbaasd, ‘hoe kan het nou woensdag 28 februari zijn en donderdag 1 maart? Dat klopt toch niet?’, je weet serieus niet meer dat februari een schrikkelmaand is, dus leg ik het je maar uit.

Donderdag 8 februari ga ik sporten en jij gaat naar het AC, je hebt met Sam afgesproken. Sam? Oke..wie is dat? Wat doet hij daar? Wat mankeert hij? Hoe oud is hij?....pfff ik weet het……maar ja…bezorgde moeder..ik kan er niks aan doen!  S’middags heb je therapie in Heliomare, logopedie, activiteitenbegeleiding en op bezoek bij Ivo. In de avond ga ik naar Ben en ga jij in mijn huis chillen met Mark.

Vrijdag 9 februari ga jij naar het AC, lunchen bij Mieke, peren kopen bij de Vomar en ’s middags shoppen in Alkmaar met je vader en Yolande.

Zaterdag 10 februari heb je een surprisemiddagje met Laura en Dylan. Eerst ga je in de ochtend naar opa en oma, oma zet krullers in je haar en jullie kletsen over van alles en nog wat. Dylan en Laura halen je om half twee op en nemen je mee naar Volendam. Daar lopen jullie Jan Smit nog tegen het lijf! Als jullie thuis komen doen we met z’n viertjes eerst een potje Keezen en daarna Party en Go. Jij wilt dat eigenlijk niet spelen omdat je daar hoofdpijn van krijgt maar ik vind dat je het jezelf niet altijd te makkelijk moet maken. We lachen ons rot om hoe Dylan een musje nadoet, jij moet het raden. ‘Tjilp, tjilp’, tjilpt Dylan en jij kijkt hem peinzend aan en komt niet verder dan, ‘een dier?’. Ik zeg, ‘San, noem wat vogels op dan’ …het eerste wat je lachend zegt is...’struisvogel?’. Om half zeven gaan jullie naar de Bolle Buik, onbeperkt pannenkoeken eten, lekker!

Zondag, vandaag, 11 februari, gaan we met z’n drietjes naar Haarlem, lekker shoppen. We gaan eerst bij de Ikea lunchen en daarna de stad in. Bij de Sting hebben ze leegverkoop omdat ze gaan verhuizen dus gaan we met armen vol het pashokje in, althans, jij en Isa. Jullie hokjes zijn naast elkaar en steeds komen jullie tevoorschijn met weer een ander bloesje of shirt. Als jij klaar bent is Isa nog even bezig en gaat een vrouw in jouw hokje. Je bedenkt dat je dat ene bloesje misschien ook wel in een andere kleur wilt dus ga ik er eentje voor je halen, onderweg zie ik ook nog een blauw shirtje. Ik geef je het shirtje en je wilt bijna het pashokje in gaan waar je net was, je was even vergeten dat er inmiddels een andere vrouw in is, ik kan je nog net tegenhouden!.

En nu, terwijl ik mijn laatste regels typ, zit jij aan tafel te wachten op mij, het Keezbord staat al kant en klaar en jij zit er gapend bij. ‘Ben je al bijna klaar’, ‘Wil je nog thee?’, ‘zullen we dinsdag pompoensoep eten?’….’San, zo schiet ik niet op’,  ‘oja, ik zeg al niks meer’…

…er komt een tijd, ik weet het zeker, dat het Keezspel ergens achter in een kast verdwijnt en jij geen tijd meer hebt voor spelletjes, maar goed, zo ver is het nog niet.