"Het is een hele klus om het eerste jaar van deze blog om te zetten in boekvorm. Ik lees alles weer door om de foutjes eruit te halen en beleef zodoende het verhaal weer een beetje. Ik kom teksten van mezelf tegen waarin de hoop en de wanhoop voelbaar zijn. We zaten er toen middenin en hielden ons stevig vast aan de rand van het bootje wat ons door de kolkende rivier dreef. Het is een wonder, zie ik nu achteraf, dat we toen niet zijn omgeslagen. Wat een drama was het. En juist daardoor ben ik nu zo opgelucht dat het zo goed gaat. Zoals ik toen steeds zei, ‘het komt goed’, en ik had gelijk, het is goed gekomen."

…..even zuchten en het is weer een maand verder! M’n voet geneest goed al hobbel ik nog een beetje alsof ik hoogbejaard ben maar het gaat steeds beter. Gisteren heb ik voor het eerst weer een volle dag gewerkt en voor het eerst weer auto gereden, ging allemaal best goed. Jij hebt inmiddels ook weer van alles meegemaakt, waar zullen we beginnen? Bij het begin dan maar!

Vrijdag 1 juni gaan we met z’n drieën naar de neuroloog. We hebben het o.a. over jouw hik die maar niet overgaat. De neuroloog schrijft een medicijn voor, ‘Lioresal’, het is een spierverslappend middel en wordt vaak gebruikt bij spastische spierkrampen. We gaan kijken of het helpt! Verder hebben we het over de Topamax die je nog altijd slikt als anti-epileptica, deze zal je moeten blijven slikken omdat je door je hersenschade, altijd de kans houdt op een epileptisch insult. De dosering is nu minimaal, lager kan niet. De neuroloog vertelt dat we hem een jaar niet gaan zien omdat hij met zijn gezin naar Bonaire gaat om daar te werken. Jij zegt hem dat je het helemaal niet erg vindt om daar naartoe te komen voor het spreekuur!

In het weekend kom je met Bart bij Ben thuis, we lunchen daar met z’n vieren. Bart vertelde overigens dat zijn collega's nu ook de blog lezen, fijn dat ze meeleven, hopelijk begrijpen ze dat deze informatie bedoelt is om positief mee om te gaan maar daar gaan we wel vanuit. Tenslotte zijn het ook jouw collega's geweest dus zullen ze er vast respectvol mee omgaan!

Maandag 4 juni ga je lunchen met Marlies en daarna uit eten met mevr. B. Het ‘rustig aan doen’ lukt je niet zo goed. Hoewel iedereen jou adviseert om tussen de bedrijven door even adem te halen, ga jij van de ene afspraak naar de andere. Je leeft alsof je 20 ‘vergeten’ jaren aan het inhalen bent. Iedere ochtend zorg je voor mijn ontbijtje. Dat vind je fijn om te doen want je bent toch altijd vroeg wakker. Het slapen gaat soms ietsje beter, dan slaap je tot half zes in plaats van twee- of drie uur.

Dinsdag 5 juni hebben we een druk programma. Bart haalt ons op want autorijden is voor mijn voet nog niet zo fijn. Eerst gaan we naar Heliomare, daar hebben we een gesprek met de psycholoog en aansluitend een gesprek met de revalidatiearts en de cognitieve therapeute. Alles wordt weer even goed doorgesproken en er wordt gekeken naar verbeterpunten en mogelijkheden. Vanaf Heliomare rijden we naar het UWV in Alkmaar. Dat gesprek loopt wat stroef. Enthousiast vertellen we over de opleiding die je wilt gaan doen en de stageplek waar je misschien mag werken. De consulent leest vanaf een blaadje een korte samenvatting van jouw gezondheidstoestand, ‘geheugenverlies, moeite met energieverdeling, slaapproblemen’. ‘Als ik dit zo lees is de horeca geen goede richting voor jou’. Ergens van binnen begint er bij mij iets te wringen, hoe kan zo’n vrouw die jou helemaal niet kent en alleen maar vanaf een Aviertje wat woorden leest, bepalen wat voor jou wel of niet goed is? Ik ben te verbaast om verontwaardigt te zijn en laat haar uitpraten. ‘Horeca betekent lange dagen werken, ook in de avond, veel lopen, drukte om je heen, geen ideale omgeving voor iemand met jouw aandoening’. Ik kijk eerst even naar jou en zie je bedenkelijk kijken, dan kijk ik naar Bart en zie aan zijn blik dat we hetzelfde denken. Dan leg ik haar zo rustig mogelijk (en geloof me, dat viel niet mee) uit dat de stageplek die we in gedachte hebben, juist bedoelt is voor mensen die moeilijk op de arbeidsmarkt terecht kunnen en dat je daar dan een jaar de tijd krijgt om toe te werken naar de ‘echte’ horeca. Bart vult nog aan dat horeca heel breed is, het hoeft niet per definitie een druk restaurant te zijn. Maar de vrouw blijft sceptisch en stelt voor om ook te gaan kijken naar een arbeidsintegratiebureau. Natuurlijk staan we daar ook voor open, waarom ook niet kijken naar andere mogelijkheden? Al zie ik aan jouw gezicht dat je daar helemaal geen zin in hebt. We spreken af dat de UWVmevrouw gaat kijken naar mogelijkheden bij die bureaus en jou gaat uitnodigen voor een gesprek met de UWVarts. Een beetje boos en teleurgesteld verlaten we het gebouw en in de auto spreken we alle drie onze frustratie uit. ’s middags heb jij de talentscan voor de opleiding ‘Gastvrouw niveau 3’. Pas tegen half zes kom je thuis. Je vertelt dat het rare vragen waren, over je karakter en ook moest je binnen 15 seconden bepaalde kennisvragen beantwoorden, dat vond je moeilijk. Met de docent die het begeleidde (het was in een klaslokaal met nog andere leerlingen) raakte je in gesprek over jouw hersenletsel. Hij vertelde dat hij jaren geleden door een ongeluk ook hersenletsel kreeg en toen hij uit zijn coma ontwaakte wist hij niet eens meer dat hij getrouwd was en kinderen had. Dan heb jij nog mazzel gehad San! We eten Chinees bij opa en oma Hemmie, Ben Bart, Nick en Bas zijn er ook, Isa moet helaas werken.

Woensdag 6 juni ga je een ochtend proefdraaien in Castricum, spannend! Je gaat met de vouwfiets van Ben in de trein. We hebben geoefend met het in- en uitklappen en je hebt een stukje gefietst. Na je werk ben je even thuis en vertel je me dat je het heel leuk vond. Je bent nog maar net thuis of je wordt gebeld met de mededeling dat je bent aangenomen! Je bent er heel blij mee en ik ook natuurlijk! In de middag ga je naar mevr. B, jullie gaan samen fietsen met de duofiets. Daarna ga je eten bij Mieke en vanaf Mieke ga je naar het Keeztournooi, je komt thuis met de eerste prijs, een fles drank met een glas erbij!

Donderdag 7 juni heb je met Sonja, jouw ambulant begeleidster, afgesproken bij je vader thuis. Ik kom ook even langs om te vertellen wat we allemaal van plan zijn met jouw opleiding en over de bevindingen met het UWV, ik vraag Sonja of ze met jou naar de volgende afspraak wilt en dat vindt ze goed. ’s Middags heb je therapie in Heliomare en daarna ga je eten bij Erik, die zie je nu een stuk minder.

Vrijdag zaterdag en zondag ben je bij je vader dus zie ik je niet. Je hebt me, dat schiet me nu ineens te binnen, verteld dat je in je eentje naar jouw middelbare school bent geweest. Je wilde kijken of je het nog wist, of het je bekend voor kwam. In je eentje ben je daar naar binnen gegaan en bent gaan rondlopen. Je vertelde me dat je nog precies wist waar je kluisje was en waar de lokalen waren. Je kwam een leraar tegen waarvan je de naam nog wist. Goed dat je dat gedaan hebt!

Maandagavond 11 juni ga je naar Mieke en Mark, jullie gaan over de kermis lopen en je gaat in zo’n slingerding. Het is maar goed dat je me dat achteraf hebt verteld. Later op de avond ga je nog even een café in waar Isa ook is en Cheryl kom je ook nog tegen.  

En vandaag is het dinsdag 12 juni. We zijn vanochtend samen naar het AC gelopen want ik had in datzelfde gebouw fysiotherapie. Na de fysio ging ik nog even bij jou langs. Je zat met een meneer te Keezen en tegelijkertijd op je mobiel met Bart te appen. Het gaf me toch wel weer een beetje een verontrustend gevoel. Het beeld was weer dat van maanden geleden, het dwangmatige van het spelletjes spelen en met je mobiel bezig zijn, in een ongezonde omgeving,hoewel het natuurlijk geweldig is dat het er is, maar liever zie ik je er niet.

Het wordt tijd dat je daar geen tijd meer voor hebt, maar ja, waar haal je de tijd vandaan?