"Ze staat voor me met haar typische wiegende beweging. Ik leg mijn arm over haar schokkende schouders, ze hikt. Ik kijk naar haar onzekere houding en haar gezicht vol kleine pukkeltjes. Ik pak een borstel en bind haar piekerige haren in een staartje. Intussen eet ze een peer, met schil en al, het vocht drupt op haar schone shirt. De aanblik van mijn volwassen dochter die nog zoveel moet leren omdat ze zoveel kwijt is…het ontroert me tot in mijn tenen."

......toch? Nee dat kan niet, zo snel? Ja echt…het klopt, volgende week zondag gaan jullie naar Zuid-Afrika. Jij met Bas, Isa, Nick en je vader. Geweldig, fantastisch…maar ook best spannend. Al ruim een half jaar ben je nu thuis na je revalidatieperiode en al die tijd heb ik geprobeerd om er voor te zorgen dat het goed met je gaat. Dat is best goed gelukt. Ik probeer je gedragsregels uit te leggen, heb er voor gezorgd dat je weer een doel in je leven hebt (school-stage), heb je haren gekamd voor je de deur uit ging, je gewezen op de vlekken op je kleding of combinaties die niet konden. En al die tijd heb jij ontbijtjes voor mij gemaakt en me verrast met dingen waar ik blij van wordt. We zijn best close geweest de afgelopen maanden en nu moet ik je dan drie weken missen. Jullie gaan rondtrekken en komen op plaatsen waar niet altijd internet is, dus we kunnen soms geen contact hebben. Begin volgende week ga je ook een paar dagen met Bob op pad, leuk. En ja, dat ik je weinig zie, daar zal ik uiteindelijk toch echt aan moeten wennen.

De afgelopen twee weken heb je weer weinig stil gezeten. Weer kwamen er nieuwe contacten bij en weer heb ik je moeten uitleggen dat het toch ook wel belangrijk is dat je je vriend af en toe ziet. Het stellen van sociale prioriteiten blijft lastig en je wilt iedereen een plezier doen. Vrijdagavond had je afgesproken met een oude schoolvriendin, ze was de afspraak vergeten. Ik zag het al helemaal voor je hoe je daar in het restaurant zielig om je heen kijkend stond te wachten. Maar dat viel weer mee want terwijl je aan het wachten was, kwam je een jongen tegen die je bleek te kennen, vraag me niet waarvan. En zo los jij alles op, alles komt bij jou weer op z’n pootjes terecht en dat komt voor een groot deel door jouw optimisme.

Je geheugen heeft af en toe een opleving. ‘Mam, dronk ik vroeger wel eens karnemelk?’. Ik moet graven in mijn geheugen en weet het dan weer, ‘ja inderdaad, als klein meisje dronk jij karnemelk, met een scheutje limonade’. Je knikt enthousiast, ‘ja, uit een rood met wit pak toch?’. Klopt als een bus en je bent er zelf verbaasd over.

Vorige week hebben we onze kat Jules moeten laten inslapen. Dat was heel verdrietig. Bij de dierenarts hielden Isa en ik het niet droog toen Jules zijn laatste adem uitblies. Jij hebt sinds je in het ziekenhuis belandde met de hersenontsteking, niet meer gehuild. ‘Ik kan niet huilen’, zeg je, wanneer er wordt gevraagd wat de consequenties zijn van je hersenontsteking. Ook nu huil je niet, al zeg je me later wel dat je het moeilijk vond om te zien. Je reukvermogen is ook nog steeds nul komma nul, al lijkt het soms alsof een bepaalde geur prikkelt in je neus. Net als toen je laatst bij Ben binnen kwam en de wierrook opsnoof. Heel even dacht ik dat je het rook, maar dat is het niet, de sterke geur prikt in je neus.

Vrijdag kreeg je goed nieuws. Je was met je vader naar school geweest voor een intakegesprek en kreeg te horen dat je bent toegelaten voor de opleiding Gastvrouw niveau 3. Ik was heel blij toen ik dat hoorde want vreesde toch een beetje nadat je de talentscan had moeten doen en vertelde dat er vragen waren die je binnen 15 seconden moest antwoorden. Ik was bang dat je resultaten dusdanig laag zouden zijn dat ze je zouden afraden om de opleiding te doen. Uit de scan kwamen resultaten die we herkenden. ‘onzeker, doorzetter, hulpvaardig, zorgzaam’ enz. Alle begeleiding die vanuit school geboden kan worden, krijg je. We hebben een verklaring van de neuroloog moeten overhandigen en je dyslectieverklaring. De leerkrachten en leerlingen worden op de hoogte gebracht van jouw hersenletsel. Ik was dolgelukkig toen ik dat hoorde, wat een medewerking! Toen jullie door de school liepen kwamen jullie ook nog de buurjongen van je vader tegen, die wordt dan weer toevallig jouw leraar Duits! Inmiddels heb je ook te horen gekregen dat de donderdag jouw vaste schooldag wordt.

Zondagavond gingen we bij Bob eten. Ben, Nick, Isa, jij en Ik…Bas moest leren. Helaas hebben we inmiddels gehoord dat hij net zo goed mee had kunnen gaan, hij is niet over naar de vijfde en moet het vierde jaar over doen. Bob heeft er werk van gemaakt en we hebben heerlijk gegeten en het was nog gezellig ook!.

Maandag 9 juli, de verjaardag van oma Ellie. Jij komt naar mijn werk want ome Peter haalt ons daar op, we gaan naar het graf van oma. Helaas heeft ome Peter zich in de openingstijden vergist en staan we even later voor een gesloten hek. ‘Gefeliciteerd mam’, roep ik dan maar tussen de tralies door.

Nog steeds kom jij elke ochtend bij me en kruip je naast me in mijn nieuwe (door Isa getimmerde) éénpersoons bedje (waterbed was lek) en kijken we het nieuws. Je vindt het schijnbaar grappig dat ik altijd moeite heb om wakker te worden en meestal half slapend naar het nieuws luister. Nu je een paar dagen bij Bob logeert, mis ik dat, net als samen ontbijten. Maar ja, kleine meisjes worden groot……ook meisjes met hersenletsel!