"Soms overvalt het me zomaar. Dan sta ik de pannen af te wassen en besef ineens dat het leven van mijn dochter niet zal worden zoals ze twee jaar geleden hoopte. En dan komen ook vanzelf de tranen, ter plekke, boven de gootsteen met sop. Gewoon omdat ik zo met haar te doen heb, het zal je verdorie maar gebeuren, een virus in je hersenen en weg toekomstdromen. Maar dan veeg ik met mijn mouw m’n wangen droog en bedenk me dat ik blij moet zijn dat ze er nog is en dat ze zelf zo optimistisch is. Niet treuren maar doorgaan, kom op zeg."

…met school. Ook al had ik zelf mijn twijfels of je het allemaal zou volhouden, ik ben er behoorlijk teleurgesteld door en heb er best even een paar tranen voor gelaten. Dat komt omdat het buiten mij om is gebeurd. En dat is nog niet eens het enige wat er de afgelopen weken is gebeurd.

Eind november heb je een sollicitatiegesprek bij een restaurant voor een nieuwe leerplek en je bent meteen aangenomen. Mooi! Het voelde niet meer goed in Castricum nadat er het één en ander was gebeurd.

Zaterdag 1 december ligt er een brief van de RDW op de mat, een boete. Ik check en kom er achter dat jij toen de auto had. Volgens de boete ben je ergens in Alkmaar een straat ingereden waar dat niet mag, jij snapt er niks van maar maakt de €104 euro naar me over zodat ik de boete kan betalen. Zonde van je geld San, voortaan even beter opletten! Diezelfde avond ga je naar een voetbalwedstrijd in het AZ-stadion, ik vind dat maar niks, tussen die hossende, schreeuwende en zuipende gasten. Je gaat met Mark en Mieke. Je stuurt me in de avond een fotootje met een AZ-muts waar je zo schattig opstaat waardoor ik wel wat gerustgesteld ben. Het wordt wel weer veel te laat die avond/nacht omdat jullie daarna nog ergens wat gaan drinken en Mark raakt zijn jas met huissleutels kwijt. Maar ik kijk niet meer op van dat soort dingen.

Zondag 2 december ga je naar Ivo toe. Je bezocht hem toen hij in Heliomare verbleef, tijdens de pauze tussen je therapieën en jullie deden spelletjes. Hij is nu jarig en had jou uitgenodigd. ‘Leuk’ zou je denken, maar ik vind het helemaal niet fijn dat je met de auto naar Amsterdam moet, want daar woont hij. Gelukkig gaat het allemaal goed en kom je weer veilig thuis na een leuke dag.

Maandag 3 december ga je naar je werk, we hebben afgesproken dat je nog even niet over je nieuwe stageplaats vertelt omdat we daar eerst samen gaan praten. Ik wil graag dat ze goed op de hoogte zijn van jouw NAH zodat we niet weer voor verrassingen komen te staan. Als je thuiskomt vertel je dat je eigenlijk wel fijn hebt gewerkt, zelfs die ene collega waardoor je problemen had, deed aardig tegen je.

Donderdag 6 december heb je op school een gesprek, met je mentor, je vader en je ambulant begeleidster, Sonja. Jullie gaan kijken welke examens je moet doen en wat je daar voor moet leren. Ook wordt er gepraat over je nieuwe stageplek. Dat was de bedoeling. Ik moet werken dus kan er niet bij zijn. Aan het eind van mijn werkdag belt je vader en vertelt me dat er tijdens het gesprek duidelijk is geworden dat het allemaal teveel voor jou is en dat ze je de opdracht hebben gegeven om goed na te denken of je wel door moet gaan met school. Meteen daarna heb je aangegeven dat je wilt stoppen. Ik ben stomverbaasd, hoezo ‘stoppen?’ waarom geven ze je de keuze om te stoppen? Natuurlijk kies je daar voor, dat is de makkelijkste weg. Ik vind dat je op z’n minst één toets of examen gedaan moet hebben om te kunnen beslissen of het te hoog gegrepen is, maar nu al stoppen? Zonder ook maar één toets? Waarom? Teveel…het is allemaal teveel, wordt er gezegd. Tja, tuurlijk is het teveel, je agenda volproppen, dát is teveel. Terwijl je vader mij vertelt dat jij er erg tegenop ziet om het aan mij te vertellen, kom je op mijn werk m’n kantoortje binnenlopen, ik zie het al aan je gezicht. Ik hang op en praat kort met je, ik voel de moed in mijn schoenen zakken. We rijden naar Ben want jij hebt morgen de auto nodig. Als je wegrijdt gooi ik m’n frustratie eruit. Zoveel energie heb ik hier in gestopt, om er voor te zorgen dat je deze opleiding kon doen, de stageplaats geregeld, je geholpen met je schoolwerk, je steeds weer gemotiveerd en gestimuleerd….ik ben er even niet bij en de handdoek wordt keihard in de ring gegooid. Wat een tegenvaller. En ik kan het jou niet eens kwalijk nemen want jij hebt mensen om je heen nodig die jou er doorheen slepen. Als jou de optie wordt voorgeschoteld om te stoppen….tja. Dat hele weekend ben ik een beetje van slag, het moet echt even zakken.

Maandag 10 december ga ik in de avond vacatures zoeken met jou. Zeven sollicitaties gaan de deur uit waarvan er inmiddels eentje is afgewezen. In de brief schrijf ik over jouw hersenletsel want ik wil dat ze van te voren weten wat ze in huis halen, geen gezeik achteraf, dat hebben we nou wel genoeg gehad.

Dinsdag 11 december ga je met Mark en Mieke richting Wijk aan Zee. Zij gaan een strandwandeling maken terwijl jij therapie hebt.

En vandaag is het woensdag 12 december. Na mijn werk ben ik naar de kerstborrel gegaan, jij was daar ook want jij bent vrijwilliger omdat je mevr. B nog steeds bezoekt. Jij bent daar al en zit met Marlies aan een tafel, ik kom bij jullie zitten. Later ga je poffertjes halen en kijk ik naar je. Je hebt weer de hik, je probeert het tegen te houden maar dat ziet er niet uit, je lijkt wel een kikker.  

Ik heb soms het gevoel dat we weer van voor af aan beginnen. Het doel is weg. Geen school meer, geen werk meer, geen doel. Je eet gigantisch veel peren al zeg je dat je er maar vier op een dag eet en de hik lijkt ook weer terug te komen na lange afwezigheid. We gaan samen in januari op dieet want je broeken en shirts gaan steeds krapper zitten. Het voelt allemaal een beetje hopeloos, ‘wat moet het nou worden met jou?’ denk ik dan. We hadden zo’n mooi doel en nu is dat weg, hoe nu verder? Ik weet het gewoon even niet meer.

En toch….toen ik je gisteravond zo zag stralen toen je me iets vertelde….kreeg ik weer een beetje hoop. Zolang je nog kunt stralen is er nog licht aan de horizon. We zullen zien San…wat het allemaal gaat worden.