"Ik zie ze naar elkaar kijken en de liefde spat er vanaf. En dat is waar het om gaat, dat is het meest belangrijk. Samen staan ze op de springplank om de toekomst in te duiken, allebei met een rugzak vol zware stenen. Maar hun liefde geeft ze energie en kracht, positieve kracht. Ze hebben veel gemeen, zijn allebei buitengewoon bijzonder en hebben hetzelfde doel, zwemmen naar de overkant, zonder hulpmiddelen en niet meer kopje onder gaan. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt…maar ik blijf wel langs de rand van het zwembad staan om ze aan te moedigen, als meest trotse moeder van allemaal, reken daar maar op!"

30 januari, de verjaardag van Marcel, want zo heet hij in het echt, Mark was zijn artiestennaam. Jij bent vandaag naar de workshop ‘omgaan met stress’ en daarna spreken we af bij de winkels om een kadootje te kopen voor Marcel. Als we even later zijn flatje betreden moet ik toch wel even slikken. Leuk appartementje met balkonnetje maar OMG wat veel ehhhh…spullen! Je ziet mijn gezicht en zit te grinniken, ik weet zelf even niet of ik moet lachen of moet huilen! Even later ontmoet ik jouw nieuwe schoonmoeder, aardige vrouw waarmee we meteen een datum prikken om de bezem door deze woning te later gaan.

Vrijdag 1 februari hebben we een ingewikkeld maar goed fiets/autoruilplan bedacht alleen een beetje jammer dat ik er (bij Ben) thuis achter kom dat mijn mobiel nog in de auto ligt. Ik laat het je via fb weten en in de middag kom je samen met Marcel om mijn mobiel te brengen. Jullie blijven meteen even thee drinken en zitten samen op Bens bank. Op diezelfde plek zat je een tijdje terug met Thomas en een half jaar geleden nog met Bob. Wat kan het toch raar lopen in het leven!.

Het weekend breng je door bij Marcel en ik bij Ben. Ik merk dat ik je nu wat meer los kan laten nu je onder de pannen bent bij Marcel. Zo nu en dan app en/of bel ik je maar verder laat ik je met rust. Als je uitgaat dat weekend, kom je Dylans moeder tegen en krijg ik een fotootje gestuurd van jullie.

Ik moet zeggen dat ik je veel minder hoor/zie hikken. Behalve toen je laatst op mijn werk even langskwam. Ik moest op de computer nog iets afmaken dus had gezegd dat je maar even bij de cliënten moest gaan zitten. Ik hoorde je vanaf mijn kantoortje vanuit de verte heel erg hikken, achter elkaar. Is dan blijkbaar toch even moeilijk voor je ofzo, terwijl je het juist altijd gezellig vindt…het blijft vreemd…die hik.

Woensdag 6 februari ga je weer naar je werk, wat klinkt dat geweldig he San? ‘je werk’. Ik ben echt zo trots op je dat je daar werkt, dat heb je toch echt te danken aan jouw eigen persoonlijkheid, ze hebben er daar doorheen geprikt en gezien dat jij dit kunt, zo geweldig! Jouw werkdagen zijn nu ook bekend, je werkt elke woensdag, donderdag en vrijdag van 8.00 tot 13.00. Lekker overzichtelijk en niet te lange dagen, helemaal goed!  In de avond komt Dorien bij ons eten want jullie gaan samen naar het Keeztournooi. Laat in de avond kom je thuis, jullie zijn tweede geworden.

Donderdag en vrijdag werk je weer. Je hebt het er heel erg naar je zin en ze zijn daar allemaal aardig en houden rekening met je. Het is maar goed dat je nu weer een inkomen hebt want gisteren lagen er weer twee enveloppen op de mat van het CIB, oftewel, twee boetes voor te hard rijden. En die waren toch echt allebei weer van jou, zonde van je geld San!

Zondagavond 12 februari, kom je pas laat thuis. Je bent met Ome Peter naar Marcel (oom) en Esther geweest, jullie hebben een leuke dag gehad.

Maandag 11 februari moet je van mij op de weegschaal en vertel je me later de uitslag. Ik had al een vermoeden dat je niet echt streng bezig was met de calorieën maar toch schrik ik van jouw gewicht, je bent aangekomen in plaats van afgevallen. Dit gaat niet goed zo San, je groeit helemaal dicht en weegt zelfs al zwaarder dan ik. We weten ook wel hoe het komt want bij jou is er elke dag wel een feestje. Tijdens het eten gooien we met z’n allen een emmer adviezen over je heen met wat je wel en niet moet eten en dat je meer moet bewegen enz. Ik heb medelijden met je maar dit moet even want we willen niet dat je straks honderd kilo weegt en dat wil je zelf ook niet. Toch vind je het moeilijk om maat te houden. Ik vraag ook aan Marcel om jou hierin een beetje te stimuleren want ik weet dat het heel lastig is als je dit in je eentje moet doen. Toch is het je vorig jaar ook gelukt, toen viel je tien kilo af, moet nu toch ook weer kunnen lukken? Het vervelende is dat je niet van bewegen houdt. Je fietst en wandelt wel, maar daar is ook alles mee gezegd en daarbij vermoed ik dat jouw remmen niet goed werken.

Intussen hebben we ook bericht gekregen van Heliomare dat jouw revalidatie afgerond gaat worden. 26 februari hebben we het ‘ontslaggesprek’. Dat is een goed teken, dat je niet meer hoeft te revalideren...maar eerlijk gezegd vind ik het doodeng! Geen therapie meer, dus we moeten het nu allemaal zelf doen San, we moeten er samen voor zorgen dat je kunt functioneren. Gelukkig is er ook nog een stichting voor een soort nazorg voor NAH-patiënten, we gaan donderdag 14 februari naar een informatiedag.

Vandaag, 12 februari, ben je naar Mara geweest en daarna naar Marcel, jullie hebben samen bij mij thuis gekookt en met Bas gegeten. Als ik ’s avonds na mijn werk thuis kom liggen jullie languit op de bank…uhhhh oké…volgens mij voelt iemand zich hier al aardig thuis…

…love is in the air…das duidelijk!